Πλησιάζοντας τα 50, ανακάλυψα ότι όσο και να μην το είχα σκεφτεί ποτέ, έρχεται η ανάγκη για απογραφή. Όχι απολογία – μην μπερδευτούμε – για ότι έχουμε κάνει, αλλά μια απογραφή, ένα μικρό ιστορικό σαν αρχειοθέτηση. Που πήγαν οι έρωτες, οι φίλοι, η αγία ελληνική οικογένεια, που είσαι στη δουλειά, πόσο καθαρή συνείδηση έχεις μέχρι τώρα και τελικά, την σώζεις την ρημάδα την ψυχή σου;
Και όπως είπα, το να κάνεις μια απογραφή είναι κάτι που δεν το έχεις σκεφτεί στο παρελθόν ή τουλάχιστον δεν το οργάνωσες όπως του έπρεπε. Περιοριζόμασταν με ερωτήματα τύπου, που πάω; τι κάνω; και όλα αυτά τα φιλοσοφικά, με λίγο ανεμελιά και με ελάχιστη δόση τραγικότητας – μια που οι δεκαετίες πριν τα 50, την σηκώνουν.
Και φτάνεις στα 50 και νιώθεις ότι οι πρώτες πίστες τελείωσαν και οι επόμενες θέλουν οργάνωση του λογισμικού που τρέχει, γι αυτό και συ το οργανώνεις, με ευλάβεια, τάξη, μνήμη και λίγο φόβο – ποτέ μην υποτιμήσεις ότι έκρυψες κάποια στιγμή πάνω σε ένα κλάμα, σε μια σιωπή.
Θα ξεκινήσω από τους έρωτες. Είναι αυτοί που μας καθορίσαν και μας έφτιαξαν μέσα στα χρόνια. Μέσα από τους έρωτες θα δείς πως κινήθηκες, που πήγες, πως αντιδράς, πως γελάς αλλά και πως κλαις.. και εγώ για έρωτα έκλαψα! Και έκατσα στο πάτωμα και κοίταξα ταβάνι, άκουσα Βαρδή και ταυτίστηκα, περπάτησα μόνος μου, έζησα το δικό μου δράμα σαν από ταινία και σαν σωστός έφηβος, μίλησα για αυτόν τον έρωτα που δεν θα ξεπεράσω ποτέ και με παρηγόρησαν.. Μεγαλώνοντας, έμαθα ότι ο έρωτας είναι μια κατάσταση που το σώμα χάνει την μπάλα και το ισορρόπησα μέσα μου και λάτρεψα ότι κάποιες φορές, κάποιος άλλος άνθρωπος, είχε χάσει την δική του μπάλα για μένα (yeahhhh).
Θα συνεχίσω με την αγάπη και τους φίλους γύρω μου. Αυτά τα δύο πάνε μαζί! Οσο περνάνε τα χρόνια, μαθαίνεις – χωρίς κανεις να σου το πει – ότι αν δεν αγαπάς τους ανθρώπους δίπλα σου, αν δε νιώθεις γι αυτούς Αγάπη, δε μένεις από συμπάθεια, κουράζει, άσε που βαριέσαι. Η αγάπη έρχεται με τον καιρό, θέλει δουλειά, θέλει χρόνο, υπομονή και κουβέντα. Θέλει κοινούς στόχους αλλά και σεβασμό στην ατομικότητα, θέλει φασαρία και ταυτόχρονα να μπορείς να διασκεδάσεις στη σιωπή, με τον ίδιο άνθρωπο.
Το χω. Βρήκα ανθρώπους στη ζωή μου που τα κάναμε όλα αυτά. Με κάποιους χαθήκαμε, αλλά παραμένουμε δεμένοι με έναν δικό μας τρόπο. Με κάποιους κουμπώσαμε για πάντα και εκεί οι αποστάσεις δεν έχουν χιλιόμετρα (Ν). Αν θα με ρωτήσει κάποιος, θα πω χωρίς δεύτερη σκέψη ότι και αγαπήθηκα και αγάπησα, δυνατά και φωναχτά και τουλάχιστον δεν φοβήθηκα στους ανθρώπους της ζωής μου, να το πω, αλλά επειδή κανείς δεν με ρωτάει, θα το αφήσω εδώ γραμμένο να μείνει.
Έφτασα στην οικογένεια. Αγία Ελληνική οικογένεια, με τα καλά και τα κακά της. Με υπερβολές, πίεση, ενοχές, ανοχές, αντοχές και αγάπη, δεμένα σ ένα υπερβολικό μαζί. Στη δική μου περίπτωση, τίποτα δεν έλειψε. Τα είχαμε και έχουμε όλα σε υπερθετικο βαθμό, έτσι όπως πρέπει. Ακόμα δεμένοι με έναν πιο αυτόνομο τρόπο ο καθένας και σε μια βάση σχεδόν φαγωμένη από τον χρόνο, που κάποια στιγμή θα πέσει, όχι γιατί θα σαπίσει αλλά γιατί κάποιος από εμάς θα την κλωτσήσει.
Και ήρθε η στιγμή να μιλήσω για την δουλειά μου. Μια δουλειά που όσα χρόνια την κάνω, αλλά τόσα παραμένω καυλωμένος μαζί της. Κόσμος, επαφή, επικοινωνία, χαμόγελα, γλέντια, γνωριμίες ζωής, νύχτα. Θα μπορούσα να μιλάω με τις ώρες για αυτό που έχω επιλέξει σαν βιοπορισμό αλλά τα επισιτισκά επαγγέλματα υγειονομικού ενδιαφεροντος – σε μια χώρα που τα γέννησε – δεν αντιμετωπίζονται σοβαρά και όπως θα έπρεπε και μένω σε αυτό.
Δεν θυμάμαι να έχω κάνει κακό σε άνθρωπο αλλά και αν καταλάθος κάτι πήγε να γίνει, σίγουρα πρόλαβα και ζήτησα συγνώμη και έχω ζητήσει αρκετές φορές. Ούτε τα μούτρα μου έγιναν κρέας, ούτε μου έπεσε ο κώλος και έτσι η συνείδηση μου μένει καθαρή.
Έκλαψα όταν ένιωσα, ζήτησα συγνώμη όταν έπρεπε και κατέβασα το κεφάλι όταν χρειάστηκε, αγάπησα και αυτό από μόνο του σημαίνει σέβομαι και χωρίς να θέλω να φανώ εγωιστής, η ψυχή μου είναι καθαρή και αν αυτό σε χαλάει ή σου φαίνεται υπεροπτικό.. κάνε την δική σου απογραφή, η δική μου έτσι τελειώνει.
