Σήμερα έχω διάθεση για βόλτα. Ευνοεί ο καιρός. Ευνοούν οι σκέψεις καθώς το μυαλό αναζητά καινούριες ‘’περιπέτειες’’. Γι’ αυτό ας ξεκινήσουμε..
Όντας παιδί μεγαλωμένο στα δυτικά προάστια, σε μια περιοχή αρκετά μεγάλη που η ιστορία την σημάδεψε επειδή είχε πολλούς που εκτρέφανε κατσίκες (αν ακόμα αναρωτιέστε ποια μπορεί να είναι, θα βοηθήσω λέγοντας ότι είναι το Αιγάλεω), ως επί τον πλείστον επομένως, βγαίναμε με τους φίλους μας εκεί τριγύρω ή στα τρελά κέφια, πηγαίναμε κέντρο μιας και το μετρό μας είχε μειώσει κατά πολύ τις αποστάσεις και δεν χρειαζόταν να σκεφτείς ποιον θα βγάλεις από την βολή του ώστε να σε πάει μέχρι εκεί που είχες κανονίσει( δεν ξέρω για εσάς, αλλά εμένα ο πατέρας μου πολύ εύκολα θα μπορούσε να έχει ασκήσει το επάγγελμα του ταξιτζή – σοφέρ και να έχει κάνει μια περιουσία, αλλά ας όψεται η αδυναμία στην κόρη).
Μια ωραία μέρα λοιπόν, δηλώνω στους αγαπητούς γονείς ότι ο έρωτας μου, μου είπε να μείνουμε μαζί ( περιττό να σας πω ότι το ανακοίνωσα στην μητέρα πρώτα ώστε να το φέρει πιο μαλακά στον πατέρα μου κι αφού την είχα βγάλει για φαγητό). Έτσι, βρέθηκα από τα δυτικά στα βόρεια προάστια, σε μια περιοχή που το μόνο γνώριμο στοιχείο για μένα ήταν το Ολυμπιακό Στάδιο.
Λένε ότι για να μάθεις μια περιοχή, πρέπει να την περπατήσεις και να χαθείς μέσα σε αυτήν (πάλι καλά που έχουμε αρκετά περίπτερα στην πόλη κι οι περισσότεροι ξέρουν να σε κατατοπίσουν). Πέρα λοιπόν από το περπάτημα, άρχισα να μετακινούμαι με το ποδήλατο. Δύσκολο αρκετά στην αρχή, καθώς οι Έλληνες οδηγοί δεν γνωρίζουν στο έπακρο τον Κ.Ο.Κ. ( συμβουλή δική μου, αποφύγετε μετακινήσεις με ποδήλατο το πρωί, εκτός του ότι δεν έχει ανοίξει ακόμα το μάτι τους και δεν ξεχωρίζουν εύκολα αυτόν τον άμοιρο που αγκομαχάει δίπλα τους μέσα στο κρύο, ενδέχεται να την πληρώσετε πιο εύκολα από κάποιον που είναι είτε σε μηχανή είτε σε άλλο αμάξι απλά και μόνο επειδή βρεθήκατε στο δρόμο του).
Σιγά σιγά άρχισα να μαθαίνω τις γύρω περιοχές. Ομολογώ ότι το Χαλάνδρι με κέρδισε. Εδώ θα σας πω ότι κάποιες δεκαετίες πίσω, έμεναν οι γονείς μου κι είχα εικόνες στο μυαλό που μου περιέγραφαν ότι το Χαλάνδρι ήταν μόνο χωράφια (δεν ξέρω αν είχαν κι εδώ κατσίκες, αυτό δεν το θυμάμαι για να είμαι ειλικρινής) κι ότι ήταν αρκετά αραιοκατοικημένη σαν περιοχή. Έχοντας επομένως αυτό σαν εικόνα, φανταζόμουν ότι η εξέλιξη του δεν θα ήταν πολύ μεγάλη. Προς έκπληξη μου, διαπίστωσα ότι είχε μετατραπεί σε μια περιοχή που μπορούσες εύκολα να πεις ότι δεν της έλειπε τίποτα, όσον αφορά τις κατοικίες(δεν υπάρχει πια οικοδομικό τετράγωνο χωρίς πενταόροφη πολυκατοικία), τις δημόσιες συγκοινωνίες, την πληθώρα επιχειρήσεων ή την διασκέδαση.
Μέσω ενός οδηγού ταξί που είχε διδακτική διάθεση απέναντι μου, έμαθα ότι κατά την προϊστορική εποχή το Χαλάνδρι λεγόταν ‘’Φλύα’’ το οποίο σήμαινε εύκαρπη γη. Μου είπε ότι υπάρχει μια θεωρία, όπου κατά την Τουρκοκρατία ένας Τούρκος μεγαλογαιοκτήμονας ονόματι Χαλά, έδωσε το όνομά του στην περιοχή. Γενικά όμως, ο περισσότερος κόσμος πιστεύει ότι η ονομασία ανάγεται στους Βυζαντινούς χρόνους και σημαίνει κλίνη ή μοναχικός κοιτώνας και αυτό επειδή το ίδιο όνομα συναντιέται στη Λέσβο, στη Χίο, στην Ήλιδα και αλλού, σε περιοχές αραιοκατοικημένες ή ερημωμένες.
Όπως και να ‘χει, το Χαλάνδρι έφτασε να είναι το ‘’κέντρο’’ των Βορείων προαστίων. Αποφασίζεις να πας για ψώνια, διαπιστώνεις ότι υπάρχουν από τα μεγάλα επώνυμα μαγαζιά μέχρι τα μικρά και λίγο πιο ψαγμένα σε είδος ρούχα. Θέλεις να βγεις με την παρέα σου, βλέπεις ότι έχει μικρά wine bars και pizza bars μέχρι gourmet και fusion κουζίνες. Πάνω σε αυτό το σημείο να σας πω ότι έχω λατρέψει ένα μικρό ινδικό εστιατόριο το οποίο είναι χωμένο μέσα σε στενά και μόνο αν ευλογήσει ο Θεός, το βρίσκεις. Είναι και κείνο το ζαχαροπλαστείο με το παγωτό banoffee που σου δημιουργεί δάκρυα συγκίνησης που κατάφερε ο ουρανίσκος να γευτεί κάτι τόσο υπέροχο. Υπάρχουν όμως φορές που τυχαίνει να είμαι αρκετά αναποφάσιστη για το τι θα ήθελα να κάνω όταν φτάνω Χαλάνδρι. Έτσι κάθομαι στην πλατεία (μην με ρωτήσετε πως την λένε. Το μόνο σίγουρο είναι ότι είναι η κεντρικότερη και στη μέση της υπάρχει μια εκκλησία) αποφασίζω ποια κατεύθυνση θα ήθελα να πάρω κι αναλόγως τι με εμπνέει.
Αν σας φέρει από δω η τύχη, να περάσετε μια βόλτα από το μνημείο του Ρωμαϊκού υδραγωγείου, αλλά και από το ρωμαϊκό τάφο της Μαρμαριώτισσας. Λένε ότι λόγω του άφθονου νερού που υπήρχε στα υπόγεια ποτάμια στην περιοχή, ευνόησε την εγκατάσταση αρκετών μαρμαράδων όταν έφερναν εκεί όγκους μαρμάρων και τους έσχιζαν με ξυλόσφηνες, που τις έβρεχαν για να φουσκώσουν ( εξ ου και το όνομα του ενός μνημείου). Αν πάλι έρθετε εσκεμμένα κατά ‘δω, να διαλέξετε μια ηλιόλουστη μέρα ώστε να περπατήσετε ανάμεσα στα δρομάκια και να χαθείτε μέσα στον κόσμο.
Μην ξεχνάτε ότι η ζωή είναι μια τολμηρή περιπέτεια ή τίποτε, όπως είπε και η Helen Keller.
