Ο Μάρλον Μπράντο (Marlon Brando, 3 Απριλίου 1924 – 1 Ιουλίου 2004) ήταν ένας από τους πλέον σημαντικούς Αμερικανούς ηθοποιούς του 20ού αιώνα.
Οι εξαιρετικές του υποκριτικές ικανότητες φάνηκαν σε ταινίες που σκηνοθέτησε ο ελληνοαμερικανός Ηλίας Καζάν την δεκαετία του 1950, όπως το Λεωφορείο ο Πόθος και Το λιμάνι της αγωνίας. Το δραματικό ύφος τού ωραίου, ασυμβίβαστου και καταστρεπτικού ή αυτοκαταστροφικού νέου, που εισήγαγε ο Μπράντο, επηρέασε πολλούς μεταγενέστερους Αμερικανούς ηθοποιούς, όπως ο Τζέιμς Ντην, ο Πωλ Νιούμαν και ο Ρόμπερτ Ντε Νίρο. Το Αμερικανικό Ινστιτούτο Κινηματογράφου τον έχει κατατάξει τέταρτο στη λίστα με τους 25 μεγαλύτερους σταρ όλων των εποχών.
Ο Μάρλον Μπράντο γεννήθηκε στην Ομάχα της πολιτείας Νεμπράσκα των ΗΠΑ στις 3 Απριλίου του 1924. Το 1935, οι γονείς του χώρισαν και ο μικρός Μπράντο μαζί με τα δύο του αδέλφια ακολούθησε την μητέρα του στην Αγία Άννα (Santa Ana) της Καλιφόρνιας. Το 1937, οι γονείς του συμφιλιώθηκαν και εγκαταστάθηκαν στο Λίμπερτυβιλ κοντά στο Σικάγο.
Προικισμένος με έμφυτο υποκριτικό ταλέντο, αλλά και ατίθασος ως μαθητής, ο Μάρλον Μπράντο πήγε στην Νέα Υόρκη για να σπουδάσει ηθοποιία στο New School και κατόπιν στο Actors’ Studio, που διηύθυναν ο Λη Στράσμπεργκ (Lee Strasberg) και η Στέλλα Άντλερ (Stella Adler).
→Το 1944 ανέλαβε τον πρώτο του μεγάλο ρόλο στην δραματική θεατρική κωμωδία Θυμάμαι τη μαμά (I Remember Mama), που παίχθηκε στο Μπρόντγουεϊ της Νέας Υόρκης. Η παράσταση απέτυχε οικονομικά, αλλά οι κριτικές για τον Μπράντο ήταν ιδιαιτέρως καλές. Το 1947, ανέλαβε τον ρόλο του Στάνλεϋ Κοβάλσκι στο θεατρικό δράμα του Τέννεσση Γουίλιαμς Λεωφορείο ο Πόθος (A Streetcar Named Desire) σε σκηνοθεσία του Ηλία Καζάν.
→Το 1950 ο Μπράντο έκανε το ντεμπούτο του στη μεγάλη οθόνη αναλαμβάνοντας τον πρωταγωνιστικό ρόλο στην ταινία του Φρεντ Τσίνεμαν, Το κορμί μου σου ανήκει (The Men).
→Η τελευταία απόδειξη του ατίθασου χαρακτήρα του, αποκαλύφθηκε λίγο μετά το θάνατό του. Όπως είχε ζητήσει ο ίδιος από τα συγγενικά του πρόσωπα δεν έγινε καμία τελετή για να τιμηθεί η μνήμη του καθώς, όπως είχε πει χαρακτηριστικά «δε θα υπάρχει χήρα να με κλάψει»
→Το 1951, ο Μάρλον Μπράντο υποδύθηκε τον Στάνλεϋ Κοβάλσκι στην κινηματογραφική μεταφορά του Λεωφορείου ο Πόθος, πάλι σε σκηνοθεσία Ηλία Καζάν. Για τον ρόλο αυτό, καθώς και για τους πρωταγωνιστικούς του ρόλους στις ταινίες Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!, 1952) και Ιούλιος Καίσαρ (Julius Caesar, 1953), ο Μπράντο προτάθηκε για το βραβείο Όσκαρ. Τελικά, ο Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ το 1954 για τον ρόλο τού Τέρρυ Μαλλόυ στην ταινία του Ηλία Καζάν Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront).
Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και καθ’ όλη την δεκαετία του 1960, ο Μπράντο πρωταγωνίστησε σε μέτριες έως κακές ταινίες που δεν ανταποκρίνονταν στο υποκριτικό του ταλέντο. Η επιστροφή του Μπράντο σε σημαντικούς ρόλους έγινε με τις ταινίες του Φράνσις Φορντ Κόπολα Ο νονός (The Godfather, 1972) και Αποκάλυψη τώρα (Apocalypse Now, 1979).
→Για τον ρόλο τού Βίτο Κορλεόνε στον Νονό, ο Μάρλον Μπράντο τιμήθηκε με το βραβείο Όσκαρ, αλλά αρνήθηκε να παραλάβει ο ίδιος το βραβείο, διαμαρτυρόμενος έτσι για την κακομεταχείριση των αυτοχθόνων Ινδιάνων στις ΗΠΑ.
Μία άλλη ταινία στην οποία πρωταγωνίστησε ο Μπράντο και η οποία προκάλεσε έντονες αντιπαραθέσεις κριτικών για τον ερωτισμό της ήταν το Τελευταίο ταγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) σε σκηνοθεσία του Μπερνάρντο Μπερτολούτσι.
Στα τελευταία χρόνια της ζωής του, ο Μπράντο ανέλαβε ρόλους και πάλι σε μέτριες έως κακές ταινίες, με εξαίρεση τις ταινίες Μια σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989, υποψ. για Όσκαρ β’ ανδρικού ρόλου), Ο αρχάριος (The Freshman, 1990) και Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995).
Η προσωπική ζωή του Μάρλον Μπράντο υπήρξε το ίδιο ταραγμένη με την επαγγελματική του ζωή. Πάλεψε για τα ανθρώπινα δικαιώματα και για την αποκατάσταση των αυτοχθόνων Ινδιάνων των ΗΠΑ. Παντρεύτηκε τρεις φορές και απέκτησε έντεκα παιδιά, από τις συζύγους του, τις ερωμένες του καθώς και από υιοθεσία. Αγάπησε με πάθος την Ταϊτή και έζησε εκεί για ένα μεγάλο μέρος της ζωής του. Τον Μάιο του 1990, ο πρωτότοκος γιος του Μπράντο, ο Κριστιάν, δολοφόνησε τον εραστή της ετεροθαλούς αδελφής του, Τσεγιέν. Αργότερα ο Κριστιάν καταδικάστηκε σε φυλάκιση 10 ετών, ενώ η Τσεγιέν αυτοκτόνησε σε ηλικία 25 ετών το Απρίλιο του 1995.
Φορτωμένος με υπέρογκα χρέη, υπέρβαρος και μάλλον δυστυχής, ο Μάρλον Μπράντο πέθανε από πνευμονικό οίδημα σε νοσοκομείο του Λος Άντζελες την 1 Ιουλίου του 2004.
Φιλμογραφία
Το κορμί μου σου ανήκει (The Men, 1950)
Λεωφορείον ο Πόθος (A Streetcar Named Desire, 1951) – Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Βίβα Ζαπάτα! (Viva Zapata!, 1952) – Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ιούλιος Κάισαρ (Julius Caesar, 1953) – Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο Ατίθασος (The Wild One, 1953)
Το λιμάνι της αγωνίας (On the Waterfront, 1954) – Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ντεζιρέ, Το λουλούδι ενός θρόνου (Desirée, 1954)
Μάγκες και κούκλες (Guys and Dolls, 1955)
Αυγουστιάτικο φεγγάρι (The Teahouse of the August Moon, (1956)
Σαγιονάρα (Sayonara, 1957) – Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Ο χορός των καταραμένων (The Young Lions, (1958)
Ο φυγάς (The Fugitive Kind, 1960)
Η εκδίκηση είναι δική μου (One-Eyed Jacks, 1961)
Η ανταρσία του Μπάουντι (Mutiny on the Bounty, 1962)
Η Καταδίωξη (The Chase, 1966)
Η κόμισσα απ’το Χόνγκ Κονγκ (A Countess from Hong Kong, 1967)
Ανταύγες σε χρυσά μάτια (Reflections in a Golden Eye, (1967)
Ο Άνθρωπος της Νύχτας (The Nightcomers, 1972)
Ο Νονός (The Godfather, 1972) – Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου (αρνήθηκε, αλλά το αποδέχτηκε ιδιωτικά αργότερα)
Το Τελευταίο Τανγκό στο Παρίσι (Last Tango in Paris, 1972) – Υποψήφιος για Όσκαρ Πρώτου Ανδρικού Ρόλου
Οι Φυγάδες του Μισούρι (The Missouri Breaks, 1976)
Σούπερμαν (Superman:The Movie, 1978)
Roots: The Next Generations (1979) – Μίνι τηλεοπτικές σειρές, Βραβείο Emmy
Αποκάλυψη Τώρα (Apocalypse Now, 1979)
Η μυστική φόρμουλα (The Formula, 1980)
Μια σκληρή, λευκή εποχή (A Dry White Season, 1989) – Υποψήφιος για Όσκαρ Δεύτερου Ανδρικού Ρόλου
Ο Αρχάριος (The Freshman, 1990)
Christopher Columbus: The Discovery (1992)
Ντον Χουάν ΝτεΜάρκο (Don Juan DeMarco, 1995)
Το νησί του Δρ. Μορό (The Island Of Dr. Moreau, 1996)
Ο Γενναίος (The Brave, 1997)
The Score (2001)
