Συγκινησιακά φορτισμένη η φετινή σεζόν για την Εθνική Λυρική Σκηνή. Μετά από σχεδόν μισό αιώνα, η Όπερα κατηφορίζει στο Φάληρο. Και αν το σκεφτείς, ίσως είναι και νομοτελειακό αυτό. Κάποτε οι Αθηναίοι ανακάλυπταν το Φάληρο ως τόπο αναψυχής τους, έχοντας στήσει μάλιστα και ορχηστρικό περίπτερο λίγο κάτω από εκεί που θα λειτουργήσει η νέα Λυρικής. Οι απαιτήσεις λοιπόν, το κέντρο που ασφυκτιά, αλλά και οι συνεχώς επεκτεινόμενες εργασίες της Ε.Λ.Σ., απαίτησαν αέρα και χώρο. Το Δέλτα Φαλήρου ενσωμάτωσε όλη εκείνη την αεικίνητη χάρη του αττικού τοπίου.
Το έργο για τη κατασκευή της νέας Εθνικής Λυρικής Σκηνής και της Εθνικής Βιβλιοθήκης, είναι ίσως η καλύτερη περίπτωση σύμπραξης δημοσίου και ιδιωτικού τομέα. Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος διεκπεραιώνοντας ένα φαραωνικό έργο, δημιουργεί ένα νέο σημείο αναφοράς. Η Αθήνα έχει άλλωστε παύσει τα τελευταία χρόνια, να είναι για τον επισκέπτη, απλά ο σταθμός για τη μετάβαση στα νησιά. Η πόλη είναι μια αυτόνομη και διακριτή τουριστική αγορά, η οποία αποτελεί έναν ανοιχτό χώρο μάθησης. Η Εθνική Λυρική Σκηνή, όντας και εκείνη πλήρως εναρμονισμένη με τις επιταγές της εποχής μας, κάνει θόρυβο και παράγει πολιτισμό. Πολιτισμό διαφοροποιημένο πλέον. Πολιτισμό πιο παραστατικό και πολύχρωμο. Πολιτισμό φτιαγμένο για τη πόλη. Είναι η πρώτη φορά που γίνεται ένα τέτοιο άνοιγμα στο πολίτη. Και αυτό ήταν μόνο η αρχή. Οι νέες εγκαταστάσεις θα δώσουν ώθηση για καινοτομία και μεγαλύτερη συμμετοχή του κοινού. Ο χώρος που στήνεται δεν αποτελεί απλά μια πράσινη πολιτιστική όαση, αλλά και το έναυσμα για αλλαγή, για επένδυση στο πολιτισμό, για αλλαγή στη ψυχολογία. Είναι το στοίχημα στο οποίο καλείται και ο πολίτης να συμμετέχει με σεβασμό και ωριμότητα.
Το πρόγραμμα λοιπόν της φετινής σεζόν, είναι και πάλι δυναμικό, συντάχθηκε όμως με μελαγχολία. Η μελαγχολία αυτή υπάρχει τόσο για τους συντελεστές της Λυρικής όσο και για τους πολίτες. Μετά από 58 χρόνια, η Όπερα της Αθήνας αφήνει πίσω της το ιστορικό θέατρο «Ολύμπια» της οδού Ακαδημίας, το χώρο που την ωρίμασε και την καταξίωσε. Ταυτόχρονα όμως η αισιοδοξία είναι διάχυτη. Και τι άλλο χρειαζόμαστε περισσότερο στις μέρες μας, από αισιοδοξία; Η Εθνική Λυρική Σκηνή, προσέγγισε το κοινό, δημιούργησε το κοινό της. Δεν περίμενε να την προσπεράσουν οι εξελίξεις. Τόλμησε και μίλησε στο πολίτη. Έδειξε ότι είναι μέρος της καθημερινότητας, μέρος της αστικής πραγματικότητας. Και εμείς την ακούσαμε. Και εκείνη το αντιλήφθηκε. Και όλα θα πάνε καλύτερα!
