Τα παραμύθια δεν είναι πάντα όπως μας τα έλεγαν. Ποτέ δε μας είπαν εμείς τι θα μπορούσαμε να κάνουμε. Πάντα η ιδέα ήταν, τι έπρεπε να συμβεί. Αν λοιπόν ο λύκος είναι το φόβητρο, η κοκκινοσκουφίτσα ήταν πάντα το θύμα για ένα και μόνο λόγο. Επειδή η ίδια, δεν έγινε ο λύκος. Επειδή η ίδια, δε σκέφτηκε ποτέ να κάνει το λύκο θύμα.

Αν μελετήσεις το λύκο, είναι πάντα σε αγέλη για να τα καταφέρει. Να κυνηγήσει, να αναπτυχθεί, να επιβιώσει. Μόνος του καταφέρνει από λίγα, έως μηδαμινά. Οπότε πάντα λειτουργεί με την απειλή. Ότι μπορεί να επιτεθεί, μπορεί να προκαλέσει, μπορεί να κυριαρχήσει. Στην ουσία είναι ένα κουτάβι.

 

-Αν κοιτάξεις το λύκο στα μάτια και βγάλεις σε αυτό το βλέμμα όλο σου τον εαυτό, ο λύκος θα φύγει.

-Αν κοιτώντας τον στα μάτια, κάνεις ένα βήμα μπροστά, θα κάνει ένα βήμα πίσω. Θα νιώσει απειλή.

-Αν σε όλο αυτό κρατάς κι ένα όπλο, ο λύκος θα αρχίσει να τρέχει. Ακόμα κι αν αυτό, είναι ένα απλό ξύλο.

-Ακόμα κι αν είσαι τραυματισμένος θα δει στα μάτια σου την απειλή. Θα νιώσει λίγος κι αδύναμος. Κυρίως θα δει στο βλέμμα σου ότι μπορείς να τον συντρίψεις.

-Αν ο λύκος δει στα μάτια σου και στην όψη σου αυτό, θα εξαφανιστεί. Το ζητούμενο είναι να το πιστεύεις κι εσύ ο ίδιος. Κι αν συμβεί αυτό, τότε ο λύκος θα είναι πάντα το θύμα. Θα είναι ένα μικρό τετράποδο που μπροστά στη δυναμική σου, πάντα θα λυγίζει στο τέλος, όσο απειλητικός κι αν δείχνει.

 

 

Κι αν η κοκκινοσκουφίτσα έχει πια ζήσει πολλά, έχει βιώσει εικόνες κι εμπειρίες, έχει περπατήσει σε πολλά δάση και γνωρίζει αρκετά μονοπάτια, τότε σε κάθε λύκο που θα βλέπει, θα ξέρει ότι έχει την ικανότητα να έχει το πάνω χέρι, μετατρέποντας το λύκο, σε θύμα.

Υ.Σ. όπου “λύκος” βάλτε: ανασφάλειες, επαγγελματικό περιβάλλον, πρώην γκόμενους, τοξικές παρέες, εσωτερικούς προβληματισμούς, αμφιβολίες για τον ίδιο μας τον εαυτό, και γενικά όλα αυτά που προβληματίζουν το μέσα μας.

Σκόρπιες σκέψεις παρέα με μπέμπη και κονιάκ.