Που είσαι μαμά;
Πότε θα έρθεις;
Σ’ αγαπώ!!!

Και κάπως έτσι κλείνει άλλη μια φορά το τηλέφωνο. Έχεις δώσει απάντηση; Ή θες να τους απαντήσεις από κοντά όταν γυρίσεις σπίτι επιτέλους από τη δουλειά. Δεν θα προλάβεις όμως γιατί θα έχουν αποκοιμηθεί για άλλο ένα βράδυ παρ´όλο που σχόλασες κανονικά αυτή τη φορά.

Δουλεύεις όλη μέρα γιατί θες να προσφέρεις όσο πιο πολλά μπορείς. Θες να τα βλέπεις χαρούμενα να παίζουν,να δημιουργούν….όμως ο χρόνος σου έτσι περιορίζεται τελικά τόσο πολύ, που το αποτέλεσμα είναι να μην τα βλέπεις παρά μόνο το βράδυ στα κρεβατάκια τους με τα ματάκια τους κλειστά, η σε κάποιο βίντεο που τραβήξανε στο σπίτι με τον μπαμπά για να σου δείξουν τα νέα κατορθώματα τους. Τρέχεις το βράδυ να τα προλάβεις, αλλά μπα….Στέκεσαι πάνω από τα κρεβατάκια τους και τα κοιτάς. Περιμένεις να ζεσταθείς λίγο από τον δρόμο της επιστροφής μην τα ακουμπήσεις και παγώσουν κ ξυπνήσουν, για να τους δώσεις ένα κλεφτό φιλί στο μάγουλο κ να κλέψεις λίγη από αυτή τη μυρωδιά τους που σου έλλειπε όλη μέρα και περίμενες πως και πως να ξανανιώσεις.

Και την ώρα που τους δίνεις αυτό το απαλό φιλί στο μάγουλο, μέσα στον ύπνο τους έχουν «συνείδηση» να σου πουν «σ’ αγαπώ μαμά», κι ας μην έχουν κουράγιο να ανοίξουν τα ματάκια τους να σε δουν.

Το ξέρεις πως δεν θα σταματήσει μάλλον ποτέ αυτό. Το ξέρεις πως συνέχεια θα «τρέχεις» και πως θα τα βλέπεις τις περισσότερες φορές κοιμισμένα. Θα σου μιλάνε στο τηλέφωνο, θα σε αναζητούν κ η αλήθεια είναι ότι ποτέ η απάντηση σου δεν θα είναι πειστική ούτε καν για εσένα αλλά είναι αυτό που «πρέπει» να γίνει γιατί οι συνθήκες το έφεραν έτσι…

 

Ανυπομονείς να έρθει το Σαββατοκύριακο, ένα Σαββατοκύριακο που όμως κάθε φορά αποδεικνύεται τόσο μικρο χρονικά, που πάλι όλα αυτά που θες δεν τα χωράει….που μέχρι να καταφέρεις να βρεις χρόνο να τα χαρείς, κάπου ανάμεσα στη φροντίδα τους, στις δουλειές του σπιτιού και στην προετοιμασία τους για το σχολείο, έρχεται η ώρα να ξημερώσει πάλι Δευτέρα….και να νιώσεις πάλι εκείνο το συναίσθημα που είχες στο σχολείο, να θες τόσο έντονα να κάνεις κοπάνα….όμως δεν θες γιατί φοβάσαι τώρα πια τις συνέπειες όχι για εσένα αλλά για εκείνα τα ζευγάρια μάτια που θες να βλέπεις να λάμπουν πάντα από χαρά…..κι έτσι κλείνεις τα δικά σου και συνεχίζεις να γυρνάς το βλέμμα σου αλλού όταν σε ρωτάνε

Που πας;
Πότε θα έρθεις μαμά;
Γιατί πρέπει να πας;
Γιατί δεν τους λες πως θες κι εσύ να μείνεις να παίξουμε;

 

Και άλλο ένα βράδυ έρχονται να κοιμηθείτε αγκαλιά κ κατά βάθος ενώ ξέρεις ότι από τον ανήσυχο ύπνο που κάνουν δεν θα κοιμηθείς, δε σε νοιάζει γιατί θα τα έχεις αγκαλιά σου, έστω κ έτσι, αφού δε μπορούσες να τα έχεις το πρωί.
Κι ακόμα κι έτσι να γίνεται, κερδίζεις ευτυχία…….