Φιλία: μια τόσο δα λεξούλα με μόλις πέντε γράμματα μέσα της, μια λέξη τόσο δυνατή. Ποιος ζει χωρίς φίλους; Χωρίς έρωτα αντέχεις. Χωρίς τους φίλους σου ποτέ. Δεν θα ξεχάσω ποτέ όταν ήμουν στο νηπιαγωγείο και πήγα σε ένα κοριτσάκι και την ρώτησα αν θέλει να γίνουμε φίλες. Το κοριτσάκι αυτό έγινε η κολλητή μου. Αυτή που ήταν σύμμαχος στις βλακείες μου και στα κατορθώματά μου. Μεγαλώσαμε μαζί ( βλέπεις, τα σπίτια μας ήταν πολύ κοντά το ένα με το άλλο),πήγαμε στο ίδιο σχολείο ώστε να μην χάσουμε η μία την άλλη, κάναμε διακοπές μαζί. Ζήσαμε την παιδική μας ηλικία μπλεγμένες η μία στην ζωή της άλλης. Κάποια στιγμή χαθήκαμε, αλλά το πεπρωμένο φυγείν αδύνατο λένε. Οι δρόμοι μας συναντήθηκαν ξανά. Κι ήταν σαν να μην χάθηκε ποτέ η φιλία μας. Η σύνδεση που είχαμε. Οι ατέλειωτες ώρες που περνούσαμε ώστε να αναλύουμε τα πάντα και με κάθε δυνατό τρόπο που υπήρχε σε αυτό το σύμπαν. Να βλέπουμε μαζί ότι πιο ρομαντικό έργο υπήρχε κι απλά να φανταζόμαστε ότι ίσως κάποτε ζήσουμε έτσι κι εμείς αυτό που μπορεί να έζησε η χ πρωταγωνίστρια.
Η Helen Keller είπε κάποτε ‘’ το να περπατάς με έναν φίλο στο σκοτάδι, είναι καλύτερο από το να περπατάς μόνος στο φως’’. Οι φίλοι μας είναι σαν να έχουμε μια δίδυμη ψυχή. Είναι εκεί για σένα την στιγμή που θα θέλεις να μιλήσεις, να κλάψεις ή να γελάσεις, να περάσεις όμορφα, να στηριχθείς στον ώμο τους κυριολεκτικά και μεταφορικά. Δεν θα σε κρίνουν για τα λάθη σου, αλλά ούτε θα σου χαϊδέψουν τ’ αυτιά. Ακόμα και το βρίσιμο τους θα δεχτείς όταν έχεις πάρει μια λάθος απόφαση ( έτσι ανακάλυψα πόσο πλούσιο λεξιλόγιο είχε η μία μου φίλη όταν την νευρίασα πρώτη φορά). Φίλοι είναι οι συγγενείς που διάλεξες εσύ. Που θα τρέξεις όταν δεν θα είναι καλά και θα θελήσεις να φέρεις τον κόσμο ανάποδα ώστε να τους δεις να είναι χαρούμενοι. Αυτό νιώθω εγώ για κείνους. Στενοχωριέμαι όταν θα τους ακούσω να είναι χαμένοι στις σκέψεις τους, στα προβλήματα τους που φαντάζουν τεράστια μέσα στο μυαλό τους. Μακάρι να υπήρχε ένα μαγικό ραβδί ώστε να το χρησιμοποιήσω και να τους τα έλυνα όλα.
Πριν λίγο καιρό με ρώτησε κάποιος αν έχω φίλους και γω του χαμογέλασα. Απάντησα ότι έχω μεγάλη οικογένεια. Με κοίταξε κι απόρησε λέγοντας ότι δεν μπορούμε να έχουμε πάνω από έναν δυο ανθρώπους πολύ κοντά μας. Κι όμως, οι άνθρωποι που έχω στη ζωή μου πλέον είναι περισσότεροι από δύο και τους έχω τόσο κοντά ώστε αν τους χάσω, θα πονέσω. Ξέρουν και τα έσω και τα έξω του εαυτού μου. Μπροστά τους δεν ντρέπομαι. Είμαι ο εαυτός μου. Έτσι είναι οι δυνατές σχέσεις με τους φίλους μας. Δεν φοβάσαι μην σε κρίνουν για τις επιλογές σου γιατί ξέρεις ότι θα είναι εκεί. Είναι και κείνοι οι φίλοι που μπαίνουν ξαφνικά στη ζωή σου. Είτε τους γνωρίζεις στη δουλειά είτε στο πανεπιστήμιο είτε μέσω κάποιας παρέας. Καταλήγεις να κολλάς μαζί τους κι έτσι η δεύτερη οικογένεια που έχεις, φτάνει να μεγαλώνει λίγο παραπάνω. Μπορεί κάποιους να μην τους έχω δίπλα μου γιατί έχουν πάρει την απόφαση να ζουν σε άλλη χώρα/ πόλη, αλλά τουλάχιστον ξέρω ότι είναι καλά ( πάλι καλά που ζούμε στο 2016 κι οι τρόποι επικοινωνίας είναι άπειροι κι έτσι ο Καναδάς – Ελλάδα φαντάζει σαν μια βόλτα για καφέ μέσω skype ) κι αυτό αρκεί.
Θα κλείσω λέγοντας αυτό, αν θες να μάθεις ποιοι είναι οι φίλοι σου, επιδίωξε να καταδικαστείς σε φυλάκιση. Κάτι ήξερε ο Bukowski όταν το έγραψε αυτό.
Καλή συνέχεια.
