Ξέρεις… μόλις άφησα το αμάξι στο γκαράζ μετά από 8 μίση ώρες και 160χλμ. Είμαι στο δρόμο για το μετρό περπατώντας στην παγωμένη πόλη.

Έφτασα να σκέφτομαι πάλι πράγματα που ενώ είσαι σίγουρος ότι τα έχεις τοποθετήσει στη συνείδηση σου, έρχονται περιπτώσεις, που πάλι ξαναβγαίνουν στην επιφάνεια και βρίσκεσαι σε αδιέξοδα. Καμιά φορά νιώθω πως ανήκω σε άλλη εποχή. σε κάποιο 1% που πιστεύει σε πράγματα τα οποία η εποχή του τα ανατρέπει. Δεν μπορώ να πιστέψω ότι θέλει ιδιαίτερη διδαχή να λειτουργείς μέσα στη σχέση…για τη σχέση.

 

Βασικά εγώ την έχω αναγάγει σε μια “οντότητα” ,σε έναν οργανισμό που λειτουργούν και οι δυο για την προστασία του, την ανάπτυξη του αλλά κυρίως, για την τροφοδοσία του. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι θέλει ειδική επεξήγηση, ότι μέσα σε αυτό δεν κάνουμε πράγματα για τον άνθρωπο που έχουμε απέναντι μας ουσιαστικά, αλλά για την ίδια την ύπαρξη της κατάστασης. Μια κατάσταση που από μόνη της είναι δυνατή να υποστεί πιέσεις, στερήσεις, ανακατατάξεις, αλλά μια στο τόσο, είναι αυτονόητη και επιτακτική, η ανάγκη για προστασία της και τροφοδοσία της.

Ένας πολύ καλός τρόπος, είναι που και που, να αφήνουμε τους δευτερότριτους παράγοντες στην άκρη, για χάρη της. Εγώ τουλάχιστον έτσι σκέφτομαι. Στη δική μου την ιεραρχία, πάνω από όλα είναι αυτή η οντότητα. Ίσως φταίει η ηλικία μου ή ακόμα η διαδρομή, που πλέον έχω χαράξει, αλλά στα δικά μου μάτια, κάπου κάπου, καλό θα είναι να πούμε: δε μπαναγαμηθουν όλα. Θα στριμωχτώ, θα βρω δικαιολογία στη δουλειά, στους γονείς, στις υποχρεώσεις, αλλά πάνω από όλα, θα δώσω μια φορά στο τόσο, στην οντότητα που λέγεται “ζεύγος ανθρώπων” την κορυφή στην ιεραρχία, για να μπορεί να αντέχει,να ανέχεται και να προχωράει μέσα σε όλα αυτά που καθημερινά δεν μπορούμε να ανατρέπουμε.

Γιατί αν περιμένουμε να είναι οοοοολα ταχτοποιημένα και με τις καλύτερες συνθήκες, πάμε για ναυάγιο, με αρκετές απώλειες. Είναι σαν ένα αμάξι που έχει δυνατή μπαταρία. Θα παίζει το ράδιο, τα φώτα, τα παράθυρα, αλλά πρέπει να χαλάσεις και λίγο καύσιμο, έστω και παραπάνω για να την ξαναφορτίσεις. Γιατί αυτό το αμάξι θα σε πηγαίνει μόνιμα!!

 

Μάλλον η πορεία της ζωής μου, με έκανε να κατασταλάξω σε βασικές αρχές, μακριά από την εποχή μου. Ίσως αν ζούσα στο μεσαίωνα, θα έλεγαν κάποιοι που θα με χαρακτήριζαν, ρομαντικό – θα ήμουν καλύτερα.. Σκόρπιες σκέψεις στο τέλος της μέρας.  Αυτά τα λίγα για απόψε..