Αλλά ως ενήλικες είμαστε υπεύθυνοι για όλα τα κακά αυτού του μάταιου κόσμου. Από το πιο μικρό μέχρι τη μεγαλύτερη καταστροφή. Κι αν τα μικρά μας καθημερινά μας δεν αλλάξουν, δεν γίνουν πιο γνήσια πιο όμορφα, τότε και τα μεγαλύτερα χειρότερα θα είναι! Γι’αυτό σου λέω! Κλέψε ένα παιδί!

Πλησίασε ένα, δε μπορεί, ακόμα κι αν δεν έχεις δικό σου, στον περίγυρο σου κάποιος θα έχει. Κλέψε την αγνότητα του. Την ξεγνοιασιά του. Δες τα πράγματα λίγο πιο απλοϊκά, δες τους γύρω σου λίγο πιο αγνά! Σκέψου λίγο πιο συλλογικά!

Εμείς τα “χαλάμε” στην πορεία.
Όταν γεννιέται ενα παιδί δεν είναι τίποτα άλλο από μια μικρή “συσκευασία” αγνής ανόθευτης αγάπης! Μιας λευκής άγραφης σελίδας που εμείς έχουμε την ευθύνη. Το στυλό που θα την γράψει δεν είναι στο χέρι μας, έχει όμως και τα δικά μας αποτυπώματα πάνω.

Ας δούμε λοιπόν καλύτερα το δικό τους παράδειγμα και ας αφαιρέσουμε κ απο τις δικές μας σελίδες τις μουτζούρες και τα πολλά πολλά.  Τα παιδιά βλέπουν καθαρά. Βλέπουν αμερόληπτα. Γι’ αυτό και αντιλαμβάνονται πολλά!

Μας κάνουν καλό, να το θυμάστε! Μας μαθαίνουν και δεν τα μαθαίνουμε, γι αυτό φροντίστε να τα έχετε σαν παράδειγμα σας, και οχι να τους δίνετε το παράδειγμα σας. Δεν ξέρουν την κακία, δεν ξέρουν το μίσος, κι ακόμα κι αν κάτι τα θυμώσει, το ξεχνούν σε χρόνο ρεκόρ, και ασχολούνται με οτι πιο ευχάριστο έχουν.

Κλέψε κι εσύ ένα παιδί. Μπορείς.
Κλέψε την καρδιά και το παράδειγμα του.
Την αύρα του.
Και θα γίνουν όλα τόσο ζωντανά και όμορφα….
Σαν παιδική ζωγραφιά.
Δεν είναι τυχαίο ότι τα λουλούδια είναι πιο μεγάλα σχεδόν πάντα από τα σπίτια και ο,τι άλλο άψυχο…..