Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να είναι ίσοι. Στα δικαιώματα στις υποχρεώσεις στους επαίνους και τις ποινές. Αυτό θα ήταν το πρέπον και σωστό.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι είμαστε και ίδιοι. Και ενώ το ένα δεν θα έπρεπε να αναιρεί το άλλο, έρχεται και το αντικρούει όταν αφορά το προσωπικό μας συμφέρον,την εαυτόν ικανοποίηση.

Ο κάθε άνθρωπος έχει διαφορετικές ανάγκες. Δεν μπορεί όμως κανείς να του αφαιρέσει το δικαίωμα να έχει ανάγκες, επειδή έχει άλλο χρώμα, άλλο σχήμα, άλλο Θεό, άλλα γούστα από τα κλασικά τα συνηθισμένα,τα παλιά γνώριμα.

Ζούμε δυστυχώς στους αιώνες της ετικέτας. Άσπρος,μαύρος,κίτρινος, ομοφυλόφιλος,ορφανός,άθεος,βουδιστής,αριστερός,δεξιός. Ομάδες,Θεοί,κόμματα και εθνικότητες άρχιζαν να μας κάνουν λιγότερο ανθρώπους και περισσότερο εχθρούς, λιγότερο θνητούς μα περισσότερο δικαστές, λιγότερο ευάλωτους και περισσότερο εκτελεστές.

 

Δεν με νοιάζει ποιος είσαι,τι κάνεις,τι συνήθειες έχεις και που συχνάζεις, όσο αυτό δεν προσβάλει τη δική μου ύπαρξη ή των συνανθρώπων μου, όσο δεν στερεί κάτι από τις δικές τους ελευθερίες και δικαιώματα, είσαι ελεύθερος να γίνεις και να είσαι ότι θες.

Η προσωπική προβολή μα και το αλάθητο του καθενός μας, πια έχει οδηγήσει τα πάντα σε καλοστημένες βιτρίνες που δεν μπορείς να παρέμβεις εικαστικά, γιατί θα τρέξουν να σε χαρακτηρίσουν και να σε επιπλήξουν παραδειγματικά, μην τυχόν και χαλάσει η μπαγιάτικη ουτοπία που προσπαθούν να συντηρήσουν.

Αρχίσαμε να δείχνουμε ευαισθησίες και φιλανθρωπία, όχι σε όλους και για όλα φυσικά, γιατί τότε θα χάσει την αίγλη και τη διασημότητα του το γεγονός.

Βλέπεις, ένας Ευρωπαίος πεινάει, πονάει, πενθεί πιο πολύ από έναν Ασιάτη, έναν κάτοικο μιας υποβαθμισμένης περιοχής,μιας φτωχής εμπόλεμης χώρας.Ένας επώνυμος με μηδενική παραγωγή ουσιαστικού έργου, έχει μεγαλύτερο βήμα και δικαίωμα να εκτοξεύσει οποιαδήποτε ασυναρτησία χάριν της ικανοποίησης του ευρέως κοινού, από έναν «ανώνυμο» άνθρωπο της επιστήμης, των γραμμάτων, της τέχνης που η θεωρία του έχει μια παραπάνω βαρύτητα γιατί έχει φάει τα νιάτα του στο διάβασμα και τις βιβλιοθήκες.

Δεν έχει καταλάβει κανείς προφανώς, πως κατά τύχη δεν γεννήθηκε στη θέση ενός φτωχού, ενός ομοφυλόφιλου, ενός μετανάστη…..και μόνο όταν αρχίσουμε να το φιλοσοφούμε θα καταλάβουμε πως αντίστοιχα και «άλλοι» τυχαία δεν γεννήθηκαν στη θέση μας. Τότε ίσως ο σεβασμός ανακτήσει ξανά τη θέση του στις ζωές και το λεξιλόγιο μας.

Η ανθρώπινη οντότητα δεν έχει διαβατήριο ούτε σφραγίδα γνησιότητας. Έχει όμως συστατικά και αν δεν κατανεμηθούν σωστά,τότε γίνεται απλά μια αποτυχημένη συνταγή.