Ήρθαν τα Χριστούγεννα και φεύγουν ακόμη πιο γρήγορα απ ότι ήρθαν. Και τα χρόνια κυλούν κι αυτά, πραγματικά σαν το νεράκι. Χθες δεν ήταν το 2010; Και σήμερα έτσι απλά βρισκόμαστε στο τέλος του 2020.
Όταν είσαι μόνος, τις γιορτές τις φοβάσαι μαζί με όλα αυτά που σε κάνουν να νιώθεις. Τα λαμπιόνια, οι γιορτινοί ρυθμοί, τα χέρια των ανθρώπων που κρατιούνται από το χέρι, έρχονται και στέκονται στο λαιμό και γίνονται λυγμοί που πνίγονται. Σαν το μπαλάκι του πιγκ πογκ ,ξαναγυρνάνε στη καρδιά και τη μαυρίζουν.
Κι έρχεται κι η πρωτοχρονιά που κάνει πιότερο κρότο ακόμη. Τόσα πολλά πυροτεχνήματα στολίζουν τον ουρανό ανά τον κόσμο κι εσύ να μην έχεις με ποιόν ν ανταλλάξεις ένα χαρούμενο βλέμμα στις 00:01 του νέου έτους. Σαν το ποτήρι που πέφτει από το τραπέζι και εσύ πετάγεται με ορμή να σώσεις το σπάσιμο το τελευταίο χιλιοστό του δευτερολέπτου φωνάζοντας Όχι όχι όχι , έτσι κάποιοι θα εύχονταν να κρατούσαν το χρόνο , να μη προλάβει ν αλλάξει και σπάσει η καρδιά πνιγμένη στη μοναξιά της.
Σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα , είχαμε και τον κορονοιό . Ανατρεπτική χρονιά. Σταυρόλεξο για δυνατούς λύτες. Καθένας έπρεπε να παλέψει για να ανταπεξέλθει, να καλμάρει τα συναισθήματα του , να βρει μικρές χαρές σε αόρατες πτυχές της ζωής του ,ή απλά να βρει επιτέλους τον χρόνο που αποζητούσε για να ξεκουραστεί και ν απολαύσει τις στιγμές απραξίας , κάνοντας πράγματα για τον εαυτό του ή την οικογένειά του.
Η μοναξιά έπαιξε και σε αυτό το έργο το ρόλο της, που δυστυχώς ήταν πρωταγωνιστικός. Φάνηκε δύσκολη για κάποιον που έπρεπε να μείνει σπίτι μακριά από τους δικούς του . Που την 17η μέρα καραντίνας δεν είχε αφήσει τετραγωνικό που να μην είχε πέσει το βλέμμα του για πολλοστή φορά. Που να μην είχαν ξεθωριάσει τα πλήκτρα του λάπτοπ από την ανάγκη για παρέα. Που το 6 είχε γίνει πια σαν τυχερός αριθμός.
Κι από την άλλη πλευρά της πολυκατοικίας , κάποιος ζει στο πολύβουο σπίτι του με την οικογένειά του , με τα γέλια τους να γίνονται σαν κύμα δροσιάς στο κατακαλόκαιρο. Σαν εμένα έτσι και αυτοί εύχονται να μη τελειώσει η καραντίνα , να προλάβουμε να χαρούμε κάθε παραπάνω ματιά, κάθε παραπάνω αγκαλιά. Είναι αυτοί που ευχαριστημένοι και ευγνώμονες , επέλεξαν στο σταυροδρόμι της ζωής τους το σωστό για εκείνους μονοπάτι. Είναι εκείνοι που βλέπουν τα λαμπιόνια να καθρεφτίζονται στα μάτια των παιδιών τους κι εύχονται να ήταν άρωμα η στιγμή να ρουφούσαν την μυρωδιά της.
Είναι εκείνοι, οι ίδιοι άνθρωποι που κάποτε μισούσαν τις γιορτές γιατί τις περνούσαν μόνοι. Είναι αυτοί που ο καλοκαιρινός τους έρωτας δε κράτησε μόνο 3 μήνες. Και τώρα μαζί μ εκείνους όλοι ευχόμαστε να έχουμε υγεία και πραγματική αγάπη, για να μπορούμε ν αντέχουμε τα όσα γύρω μας συμβαίνουν.
Μακάρι το 2021 να είναι πιο ελαφρύ, να μπορέσουμε να το σηκώσουμε στους πονεμένους από τα χρόνια ώμους μας και να κάνουμε μια νέα αρχή σε μια νέα πραγματικότητα καταστάσεων και συναισθημάτων.
Χρόνια πολλά. Η γέννηση του Χριστού ας μας δίνει γαλήνη και δύναμη. Οι γιορτές μακάρι να είναι το ίδιο όμορφες για όλους και το νέο έτος να μας δίνει υγεία , καλοσύνη και βλέμματα αληθινής αγάπης.
