to top

Η Θάλασσα

Η Θάλασσα

Σήμερα θα σου πω κάτι πολύ διαφορετικό, κάτι μόνο για τη θάλασσα. Για αυτή τη θάλασσα, που όποιον την αγαπά είναι σαν να τον έχει μαγέψει. Μια σχέση αγάπης μίσους ίσως, μια γεύση κανέλας, γλυκιά μα και πικρή μαζί. 

Για τους ανθρώπους της που την ταξιδεύουν για τους άλλους που τους περιμένουν. 

 

Δεν ήξερα πως να το ξεκινήσω αυτό το editorial και δεν ξέρω ακόμα να σου πω την αλήθεια, είναι γιατί ακόμα κι έτσι και στο γραπτό η θάλασσα, δεν έχει αρχή και τέλος.

Δεν ξέρω γιατί όταν ακούγεται η λέξη «ναυτικός»,το πρώτο πράγμα που σου πάει στο μυαλό είναι τα λεφτά. «Α αυτοί δεν έχουν ανάγκη, ξέρεις πόσα παίρνουν;»

Έχεις δίκιο. Δεν έχουν ανάγκη. Δεν έχουν ανάγκη να ζουν στο σπίτι τους στην οικογένεια τους στην αγκαλιά κάποιου ανθρώπου, τα λεφτά τα επουλώνουν όλα αυτά. Επουλώνουν την αγωνία των δικών τους όταν βγαίνουν στους ζωτικούς ωκεανούς με κύματα που σκεπάζουν μια πολυκατοικία. Όταν τους τρώει το αλάτι και η «αρμύρα” όπως έλεγαν οι παλιότεροι, όταν σκάβεται από το αλάτι και τον ήλιο το πρόσωπο τους κι όμως είναι ακόμα «παιδιά”…

Δεν αγαπούν το χρήμα αυτοί οι άνθρωποι να ξέρεις, τη θάλασσα αγαπούν. Όταν την γνωρίσουν την ερωτεύονται κι όταν τη ζήσουν την αγαπούν και ύστερα της θυμώνουν για όλα αυτά που στέκεται ανάμεσα τους και δεν τα ζουν, αλλά πάλι έρχεται η αγάπη να τους κρατήσει εκεί.  Θα μου πεις το επέλεξαν, δεν τους ανάγκασε κάνεις.

Ναι. Είναι μια «δουλειά” που κάποιος πρέπει να την κάνει. Αυτή η οπτική όμως δεν ταιριάζει σε όσους ξέρουν και ζουν με θαλασσινούς.  Από όλα τα λεφτά του κόσμου τίποτα δεν εξαγοράζει στην πραγματικότητα την απουσία ενός ναυτικού από τους ανθρώπους του, από όλα τα λεφτά της γης τίποτα δεν θα πλήρωνε έναν ναυτικό να γίνει στεριανός. Τουλάχιστον κανέναν από αυτούς που ξέρω.

 

Γι αυτούς λοιπόν τρέφω απεριόριστο σεβασμό,σε αυτούς θα αφιερώσω το σημερινό μου κείμενο. Λίγες γραμμές στεριάς μπροστά στους ωκεανούς δύναμης και συναισθημάτων που κουβαλάνε μέσα τους. 

Γιατί όποιος είναι έξω στη στεριά, μόνο την επιφάνεια της θάλασσας διακρίνει. Τα μυστικά της δεν θα τα δει και δεν θα τα νιώσει ποτέ. Σεβασμός.

Μαρια Τσακίρη

Γέννημα αλλά όχι θρέμμα της Σύρου, πέρασαν αρκετά χρόνια περιπλάνησης σε τόπους κατοικίας, εσωτερικής δόμησης και ψυχολογίας και ούσα λάτρης του καλοκαιριού κ της θάλασσας μόνο νησί μου ταιριάζει τελικά! Σταθερά πλέον στην αρχόντισσα των Κυκλάδων (αν μπορούσα στα Bora bora θα πήγαινα) να φωτογραφίζω είτε με τη μηχανή μου είτε με κείμενα, όλα όσα ζω ή προσδοκώ, με ενα yolo σαν συννεφάκι σκέψης πάνω μου, μιας κ θεωρώ οτι είναι η πιο μεγάλη αλήθεια της ζωής μας! Λατρεύω τις αλλαγές και κάνω άνετα κ με κάθε ευκαιρία,γιατι δε μπορώ τα στάσιμα κ βαρετά πράγματα! Τα "λέμε" λοιπόν.

A
A
 Photos
A
 Followers
A
 Following