Ο Στέλιος Καζαντζίδης είναι ο τραγουδιστής που έχει τραγουδήσει τον πόνο της ξενιτιάς, του χωρισμού, της αγάπης, αλλά και γενικά τους πόθους και τα παθήματα ενός μέσου ανθρώπου.
Ο Στέλιος είναι ο θρύλος του ελληνικού τραγουδιού, από το 1950 και για σαράντα επτά ολόκληρα χρόνια η φωνή του λαού. Μία φωνή καθαρή, δυνατή, που βγαίνει από τα βάθη της ψυχής. Ως η φωνή της παρηγοριάς και της ελπίδας.
Με τη μοναδική υφή της φωνής του κατάφερε να εκφράσει τις αγωνίες, τους φόβους, αλλά και τις ελπίδες μιας ολόκληρης γενιάς ανθρώπων, για τους οποίους η επιβίωση δεν ήταν και τόσο αυτονόητη. Οικονομικά και κοινωνικά αποκλεισμένοι, πρόσφυγες, εργάτες, όλοι αγωνιστές της καθημερινότητας αναζητούσαν στα τραγούδια του παρηγοριά για τις δυσκολίες που αντιμετώπιζαν καθημερινά. Και το κοινό του, βέβαια, δεν σταματούσε μόνο σε αυτούς.
→ Ήταν ο πρώτος που διεκδίκησε τα ποσοστά από τις πωλήσεις του, ”καθαρίζοντας” για το μέλλον των συναδέλφων του στην Ελλάδα, καθώς και ο πρώτος που τόλμησε να τα βάλει με ένα πανίσχυρο σύστημα εταιρειαρχών, μαγαζατόρων και νονών της νύχτας.
→ O Στέλιος Καζαντζίδης γεννήθηκε στις 29 Αυγούστου 1931 στη Νέα Ιωνία. Η μητέρα του ήταν πρόσφυγας από τη Μικρά Ασία. Από αυτή άκουγε ως παιδί τα λαϊκά τραγούδια που έφεραν οι πρόσφυγες και από τη γιαγιά του -όπως έλεγε ο ίδιος- πήρε τις τεχνικές, τις αναπνοές, το κλάμα στη φωνή. Ως τη στιγμή που τον ανέλαβε ο μεγάλος δάσκαλος Στέλιος Χρυσίνης.
Μεγαλώνοντας, δούλεψε σ’ ένα εργοστάσιο στη Νέα Ιωνία. Μία μέρα, τον φωνάζει το αφεντικό του και του λέει ότι έχει καταπληκτική φωνή και του κάνει δώρο μία κιθάρα. Ο Στέλιος, όσες ώρες δεν δούλευε, καθόταν στο σπίτι και προσπαθούσε να μάθει τραγούδια στην κιθάρα. Μια μέρα, κάποιος περαστικός τον άκουσε και του πρότεινε να τραγουδήσει στην ταβέρνα του. Έτσι, έγινε η αρχή.
→ Τραγούδησε συνθέσεις των Τσιτσάνη, Μητσάκη, Ζαμπέτα κι άλλων πολλών. Τα περισσότερα από τα τραγούδια που του έδιναν τα άλλαζε, πρόσθετε λαρυγγισμούς δικούς του κι αυτοσχεδίαζε. Ο μόνος που δε δεχόταν να πειράζει τα τραγούδια του ήταν ο Μανώλης Χιώτης.
→ Δεύτερο τραγούδι «Οι Βαλίτσες», του Γιάννη Παπαϊωάννου, έγινε μεγάλη επιτυχία. Από εκεί και πέρα σερί επιτυχιών και συνεχής άνοδος με εμφανίσεις στα γνωστά, πλέον, λαϊκά κέντρα: «Θείος», «Μπερτζελέτος», «Ροσινιόλ» κ.α. Τότε έρχεται και η γνωριμία, ο αρραβώνας, αλλά και η συνεργασία με την Καίτη Γκρέυ, ως το καλοκαίρι του 1957. Σουξέ της εποχής το «Απόψε φίλα με», του Χιώτη, ένα ντουέτο του Στέλιου με την Καίτη. Μετά από αυτό χώρισαν.
→ Το μοναδικά ερμηνευμένο τραγούδι «Μαντουμπάλα», από τη χαρισματική φωνή του Στέλιου Καζαντζίδη, κατάφερε να ξεπεράσει σε πωλήσεις, το 1958, το «Γαρίφαλο στο αυτί». Ενενήντα έξι χιλιάδες δίσκοι πωλήθηκαν μέσα σε ένα χρόνο, αποδεικνύοντας ότι ο κόσμος δέχτηκε αυτό το νέο ερμηνευτικό στιλ τραγουδιού από τον Στέλιο, ο οποίος, ως τότε, μιλούσε στην καρδιά τους τραγουδώντας τον πόνο και την ξενιτιά.
Για δέκα ολόκληρα χρόνια η «Μαντουμπάλα» έμεινε στο νούμερο ένα, ώσπου ένα άλλο τραγούδι έκανε τη μεγάλη έκπληξη στη δισκογραφία. Η «Ζιγκουάλα», δηλαδή ο ήλιος, το φεγγάρι και το φως. Έως τώρα δεν έχουν καταφέρει να καταμετρήσουν το ακριβές ποσό των πωλήσεων αυτού του δίσκου.
Κάπου εδώ ξεκινά ίσως η πιο γόνιμη και δημιουργική περίοδος για τον Στέλιο Καζαντζίδη. Η γνωριμία του με τη Μαρινέλλα στη Θεσσαλονίκη εξελίχθηκε σε μια λαμπρή συνεργασία. Μαζί έκαναν μεγάλες επιτυχίες με κορυφαίους συνθέτες (Τσιτσάνης, Παπαϊωάννου, Χιώτης, Καλδάρας, Παπαγιαννοπούλου, Βίρβος, Θεοδωράκης, Χατζιδάκις, Λεοντής, Ξαρχάκος, Λοΐζος, Μαρκόπουλος κ.ά.) και εμφανίστηκαν στα μεγαλύτερα λαϊκά κέντρα.
→ Το Μάιο του 1966 αποφάσισαν να ενωθούν και στη ζωή. Ο γάμος τους μπορεί να μην άντεξε στο χρόνο, αλλά έμειναν για πάντα φίλοι. Έπειτα από χρόνια, ο Καζαντζίδης γνώρισε και παντρεύτηκε την κυρα-Βάσω, την οποία ο χαρακτήριζε ως «θησαυρό».
→ Τo 1965 κι ενώ βρισκόταν στο απόγειο της καριέρας του, αποφάσισε να εγκαταλείψει τα νυχτερινά κέντρα. Τήρησε την επιλογή του αυτή ως το τέλος της ζωής του και η μόνη επαφή με το κοινό ήταν μέσω των δίσκων του. Για κάποιο διάστημα και αυτή η επικοινωνία διακόπηκε, λόγω προβλημάτων που είχε με τη δισκογραφική εταιρεία «Μίνως».
Αδυναμία όμως είχε και στη μητέρα του, την κυρία Γεσθημανή, η οποία είχε σαν τελευταία επιθυμία της να βάλει ο Στέλιος Καζαντζίδης τη φωτογραφία της στο δίσκο του . Η επιθυμία της εκπληρώθηκε και ο δίσκος «Ελεύθερος» αφιερώθηκε σε εκείνη.
Στη δισκογραφία επανήλθε, έπειτα από 12 χρόνια απουσίας, το 1987, συνεργαζόμενος με τους Τάκη Σούκο, Λευτέρη Χαψιάδη, Θανάση Πολυκανδριώτη, Θοδωρή Καμπουρίδη, Μάκη Ερημίτη, Αντώνη Βαρδή, Σώτια Τσώτου και άλλους άξιους δημιουργούς. Το κύκνειο άσμα του ήταν ο δίσκος «Έρχονται χρόνια δύσκολα».
• Ο Στέλιος Καζαντζίδης υπήρξε ένας από τους λίγους τραγουδιστές, που κέρδισαν αδιαφιλονίκητα τον τίτλο του λαϊκού ερμηνευτή, αγαπήθηκε φανατικά, μπήκε στις καρδιές και στα σπίτια των ανθρώπων, τραγουδήθηκε όσο λίγοι και χάρισε το αίσθημα της οικειότητας σε όσους ένιωσαν ότι τραγουδά για εκείνους. Πέθανε στις 14 Σεπτεμβρίου 2001, σε ηλικία 70 ετών, έπειτα από πολύχρονη μάχη με τον καρκίνο.
