Πότε δεν ξέρεις τι θα σου φέρει η ζωή. Μπορείς να κάνεις μια εκτίμηση, αλλά μια πρόβλεψη ποτέ. Και μέσα σε αυτά που θα φέρει σε έναν άνθρωπο σαν μονάδα, θα φέρει κάποια στιγμή και σε πολλούς σαν σύνολο. Αυτό κι αν δεν μπορείς να το προβλέψεις… 

“Πανδημία”. Μια λέξη που τελευταία ακούγεται πιο πολύ κι από το “καλημέρα”. Ήρθε σαν σύννεφο να φέρει το γκρίζο πάνω από τα κεφάλια μας ή μήπως το έφερε και μέσα σε αυτά;

 

Ναι. Έφερε γεγονότα θλιβερά, κανείς δε μπορεί να το αμφισβητήσει αυτό. Έφερε στεναχώρια, πόνο, θλίψη για πολλούς. Σε όλη την γη. Και φόβο. Τον φόβο που σου προκαλεί το άγνωστο, πόσο μάλλον όταν αυτό, είναι “εχθρικό”. Άρχισε να βλάπτει τους ανθρώπους ώμος σιγά σιγά. Όχι, δεν εννοώ την ραγδαία εξάπλωση της ανά τον κόσμο. Εννοώ πραγματικά, σιγά – σιγά.

Οι μεγάλες κρίσεις λέει, αποκαλύπτουν τον πραγματικό χαρακτήρα των ανθρώπων. Και έτσι είναι. Ποιοι είναι όλοι αυτοί γύρω μου; Όχι, δεν τους αναγνωρίζω. Δεν τους αναγνωρίζω. Οχι επειδή φοράνε όλοι μάσκα και δεν βλέπω τα χαρακτηριστικά τους. Αλλά επειδή η προηγούμενη μάσκα που φορούσαν, έπεσε.

Αυτή της φιλικότητας, της αλληλεγγύης της οικειότητας. Κρατάμε αποστάσεις. Παγώσαμε. Και όχι για να προστατευθούμε, κρατάμε αποστάσεις γιατί τους βλέπουμε όλους εν δυνάμει εχθρούς. Θέλουν να μας κάνουν κακό, να μας μολύνουν, να μας βλάψουν. Σε κοιτάζουν με μισό μάτι και σε σκανάρουν από την κορυφή ως τα νύχια. Και ύστερα, τεντώνουν το δάχτυλο.

“Δεν έχεις λάβει τα κατάλληλα μέτρα. Τις αποστάσεις.” Και είναι έτοιμοι με το χέρι στη σκανδάλη, να πυροβολήσουν κακία και χολή. Να εξασφαλίσουν τα πάντα για τον εαυτό τους, χωρίς να τους αφορά το υπόλοιπο κοινωνικό σύνολο.  Άλλωστε, αυτό είναι μολυσμένο, μόνο αυτοί το έκαναν σωστά, μόνο εκείνοι είναι καθαροί.

Κρατήσαμε αποστάσεις. Κλειστήκαμε και μόνο το δικό μας δράμα είναι αξιόλογο να ακουστεί. Μόνο εμείς υποφέρουμε, μόνο εμείς στερούμαστε.
Κρατήσαμε αποστάσεις ακόμα κι από το τηλέφωνο. Ακόμα κι από την απομακρυσμένη επικοινωνία… . Λες και θα κολλήσεις τον ιό με τον ήχο της φωνής μου. Λες και θα πεθάνεις στο άκουσμα, στην ανάγνωση ενός “είσαι καλά; Πως τα περνάς;”.

Λες και αν πάρεις τηλέφωνο κάποιον, να ρωτήσεις μήπως έχει ανάγκη από κάτι, μια φωνή δίπλα του έστω, να δαμάζει τους δαίμονες του, θα χαθείς για πάντα από ετούτη τη γη.

Φοράς τη μάσκα και πνίγεσαι. Πνίγεσαι, όχι γιατί δεν μπορείς να ανασάνεις αλλά γιατί όλο αυτό το πρωτόγνωρο για τη γενιά σου γεγονός, σε φέρνει αντιμέτωπο με άγνωστα δεδομένα…  Με εχθρικοτητα, με αγένεια, με μαζικό διχασμό, με εκμετάλλευση. Φοράω τη μάσκα και πνίγομαι.

 

Νέα δεδομένα ακούω από την μια, επιστροφή στην κανονικότητα ακούω από την άλλη. Και κάπου εκεί ανάμεσα που δεν ξέρω τι να ακούσω, βλέπω να έχουν μείνει πλάι μου, οι “δικοί μου” άνθρωποι. Ίδιοι, καθαροί, όπως τους άφησα πριν την καραντίνα, χωρίς μάσκες και όξινα καθαριστικά. Εκείνοι που δεν έγιναν εχθρικοί, νομίζοντας πως θα αντιμετωπίσουν έτσι το άγνωστο κ εχθρικό.

Εκείνοι που, η μόνη απόσταση που κράτησαν προς σεβασμό στο κοινό όφελος, ήταν η μετρική. Εκείνοι που διαχώρισαν την απουσία από την εξαφάνιση. Και φόρεσαν όχι μάσκα, αλλά το χαμόγελο της αισιοδοξίας τους για να αντιμετωπίσουν όλο αυτό. Γιατί ότι και να είναι, κι αυτό θα περάσει!

Γιατί η μεγαλύτερη επίθεση του εχθρού είναι ο φόβος, αλλά η κυριότερη άμυνα απέναντι του, είναι το χαμόγελο. Κι αυτό δεν μπορεί να το εμποδίσει καμμια μάσκα.