Η Εβίτα Περόν – Μαρία Εύα Ντουάρτε ντε Περόν, όπως ήταν το κανονικό της όνομα – γεννήθηκε στις 7 Μαΐου του 1919 στο χωριό Χουνίν της Αργεντινής.
Η μητέρα της ήταν η ερωμένη ενός πλούσιου γαιοκτήμονα, με τον οποίο είχε αποκτήσει πέντε παιδιά. Αν και είχε δώσει σε όλα το επίθετό του, Ντουάρτε, κανείς δεν τα αντιμετώπιζε ως νόμιμα παιδιά του.
Στις 22 Ιανουαρίου του 1944, η 24χρονη Εβίτα Ντουάρτε γνώρισε τον 48χρονο συνταγματάρχη Χουάν Περόν, σε μία φιλανθρωπική εκδήλωση. Έφυγαν μαζί το ίδιο βράδυ και μέσα σε λίγες μέρες, η Εβίτα είχε ουσιαστικά μετακομίσει στο σπίτι του χήρου αξιωματικού. Η νεαρή ηθοποιός δεν είχε ασχοληθεί ποτέ με την πολιτική, μέχρι να γνωρίσει τον Περόν, ο οποίος τότε εκτελούσε χρέη υπουργού Εργασίας.
Ο σύντροφός της συνήθιζε να λέει σε φίλους τους, ότι σκόπευε να την μετατρέψει σε ένα «δεύτερο Χουάν» και η Εβίτα φάνηκε εξαιρετικά πρόθυμη να γίνει το alter ego του. Τον συνόδευε σε συναντήσεις και παρακολουθούσε προσεκτικά κάθε συζήτηση. Όταν ο Περόν συνελήφθη από τους πολιτικούς του αντίπαλους, στις 9 Οκτωβρίου του 1945, η Εβίτα δεν τον εγκατέλειψε ούτε στιγμή και ο Περόν επιβράβευσε την αφοσίωσή της.
Την παντρεύτηκε στις 18 Οκτωβρίου του 1945 και μετά τη νίκη του στις εκλογές, τον Ιούνιο του 1946, η Εβίτα μετατράπηκε από μία ηθοποιός χαλαρών ηθών, στην πρώτη κυρία της Αργεντινής.
Από την πρώτη στιγμή δεν περιορίστηκε στον επίζηλο τίτλο της πρώτης κυρίας, αλλά αναμίχθηκε ενεργά στην άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής. Μολονότι δεν κατέλαβε ποτέ κυβερνητική θέση, ενεργούσε ως ντε φάκτο Υπουργός Υγείας και Εργασίας. Παρείχε γενναιόδωρες αυξήσεις ημερομισθίων στα εργατικά συνδικάτα, τα οποία ανταπέδιδαν με την πολιτική τους στήριξη στον Χουάν Περόν, ενώ δημιούργησε ένα ίδρυμα, το οποίο στηριζόμενο σε συνεισφορές των συνδικάτων και των επιχειρήσεων, καθώς και σε μέρος των εσόδων των λαχείων, χρηματοδότησε την ανέγερση νοσοκομείων, σχολείων, ορφανοτροφείων, οίκων ευγηρίας και άλλων φιλανθρωπικών ιδρυμάτων.
Στη δική της συμβολή οφείλεται κατά ένα μεγάλο μέρος η νομοθετική κατοχύρωση τους δικαιώματος ψήφου των γυναικών. Το 1949 ίδρυσε το Περονιστικό Φεμινιστικό Κόμμα, που ήταν ο γυναικείος βραχίονας του κόμματος του συζύγου της. Το 1951, μολονότι γνώριζε ότι πάσχει από καρκίνο, επιδίωξε και κατόρθωσε να πάρει το χρίσμα για την αντιπροεδρία της χώρας της Αργεντινής, αλλά ο στρατός την εξανάγκασε να παραιτηθεί από την υποψηφιότητά της.
Από την πρώτη στιγμή της παρουσίας της στη δημόσια ζωή της Αργεντινής, η Εβίτα Περόν δίχασε τους συμπατριώτες της και τους διχάζει ακόμα και σήμερα. Οι περισσότεροι την έχουν αγιοποιήσει ως προστάτιδα των «ντεσκαμισάδος», των φτωχών και των κατατρεγμένων, ενώ οι υπόλοιποι τη θεωρούν μία αδίστακτη, διεφθαρμένη και χυδαία λαϊκίστρια, που έριξε έξω τα ταμεία της χώρας. Η ιθύνουσα τάξη της Αργεντινής, ποτέ δεν την αποδέχτηκε στους κόλπους της, ωστόσο από την επομένη του θανάτου της, η Εβίτα πέρασε στη σφαίρα του μύθου.
Η Εβίτα Περόν πέθανε στις 26 Ιουλίου του 1952, σε ηλικία μόλις 33 ετών – όμως ο θάνατός της μπορεί να προκλήθηκε όχι μόνο από τον καρκίνο, αλλά και από μια λοβοτομή, που διέταξε ο σύζυγός της και διενεργήθηκε κάτω από άκρα μυστικότητα, λίγο πριν από τον θάνατό της. Με τρεμάμενη φωνή, ο εκφωνητής του κρατικού ραδιοφώνου της Αργεντινής ανήγγειλε στους συμπατριώτες του το θλιβερό γεγονός: Η κυρία Εύα Περόν, η πνευματική αρχηγός της χώρας, πέρασε στην αιωνιότητα.
Λίγο πριν το θάνατό της, έλαβε από το Κογκρέσο της Αργεντινής τον επίσημο τίτλο του Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους. Απευθυνόμενη προς τον κόσμο, από το μπαλκόνι της Προεδρικής κατοικίας, για τελευταία φορά, ανακοίνωσε ότι θα επιστρέψει όλους τους τίτλους τιμής που της έχουν αποδοθεί έως τώρα και θα κρατήσει μόνο τον τελευταίο τίτλο, του «Πνευματικού Ηγέτη του Έθνους».
Το μυστήριο με τη σορό
Ο Pedro Ara, εξαιρετικός ταριχευτής, κλήθηκε για να κρατήσει το σώμα της Εβίτα Περόν ζωντανό για λαϊκό προσκύνημα. Η διαδικασία ταρίχευσης, που περιελάμβανε την αντικατάσταση του αίματός της με γλυκερίνη, κατέστησε τη σορό της Εύας, σύμφωνα με τα ίδια τα λόγια του Άρα, «εντελώς και επ’ αόριστον άφθαρτο».
Το σώμα της, επρόκειτο να τοποθετηθεί στη βάση ενός εντυπωσιακού τάφου. Αλλά πριν ολοκληρωθεί το φαραωνικό μνημείο, ο Χουάν Περόν ανατράπηκε από στρατιωτικό πραξικόπημα το 1955 και εγκατέλειψε τη χώρα πριν προλάβει να εξασφαλίσει την τελευταία κατοικία για το σώμα της Εύας.
Το σώμα είχε παραμείνει εξαφανισμένο από το 1955· το πήραν αξιωματικοί του στρατού που έλαβαν μέρος στο πραξικόπημα εναντίον του Περόν. Το 1971, στρατιωτικοί αποκάλυψαν ότι η σορός της Εβίτας βρισκόταν σε μια κρύπτη στο Μιλάνο της Ιταλίας, με το ψεύτικο όνομα Maria Maggi.
Τότε έγινε μια προσπάθεια να κανονικοποιηθεί η πολιτική κατάσταση στη χώρα: Το κόμμα των Περονιστών έγινε νόμιμο ξανά και αποφασίστηκε να επιστραφεί το σώμα της Εβίτα στον Περόν, ο οποίος ζούσε εξόριστος στην Ισπανία. Το σώμα όντως παραδόθηκε στον Περόν, ο οποίος ζούσε στη Μαδρίτη με την τρίτη του σύζυγο, Ίζαμπελ.
Ήταν εκείνη που ανέλαβε να καθαρίσει το σώμα, το οποίο ήταν γεμάτο χώματα. Όταν καθαρίστηκε, διαπίστωσαν ότι έλειπε ένα από τα δάχτυλα. Πιθανώς το είχαν αφαιρέσει οι στρατιωτικοί το 1955 προκειμένου να βεβαιωθούν ότι ήταν όντως το σώμα της Περόν.
Ο Περόν και όσοι είδαν το σώμα της Εβίτα Περόν μετά την άφιξή του στη Μαδρίτη, κατάλαβαν ότι είχε υποστεί χτυπήματα: Υπήρχαν σημάδια στο πρόσωπο, το στήθος και την πλάτη.
Το 1973 ο Περόν και η Ίζαμπελ επέστρεψαν στην Αργεντινή. Εκείνος εξελέγη πρόεδρος και εκείνη έγινε η αντιπρόεδρός του. Όταν πέθανε ο Περόν, τον επόμενο χρόνο, η Ίζαμπελ έγινε Πρόεδρος και έδωσε εντολή να επαναπατριστεί το σώμα της Εβίτα από τη Μαδρίτη στο Μπουένος Άιρες.
Ο Τελεχέα ξεκίνησε την αποκατάστασή του σε μια κρύπτη κάτω από την προεδρική κατοικία στο Λος Ολίβος, ένα προάστιο του Μπουένος Άιρες. Δίπλα βρισκόταν το φέρετρο του Περόν. Ο ίδιος θυμάται ότι το σώμα ήταν σε πολύ κακή κατάσταση, είχε πληγές και τα πόδια ήταν σχεδόν κατεστραμμένα, καθώς το είχαν αποθηκεύσει σε όρθια στάση. Παρόλα αυτά δεν βρήκε σημάδια από σφαίρες.
Μόλις ολοκληρώθηκε η αποκατάσταση, το σώμα της Εβίτα εκτέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα δίπλα στο νεκρό σώμα του Περόν. Πλήθη κόσμου έσπευσαν στο Λος Ολίβος, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφτασαν τα 2 εκατομμύρια που πέρασαν από το φέρετρό της μετά το θάνατό της το 1952.
Το μνήμα Εβίταν Περόν δεν είναι ιδιαίτερα εντυπωσιακό, λέγεται όμως ότι έχει κατασκευαστεί τόσο ανθεκτικό, ώστε να αντέχει ακόμη και σε βομβιστικές επιθέσεις. Ίσως τα δρακόντεια μέτρα ασφαλείας να εκφράζουν έναν μεταφυσικό φόβο. Τον φόβο ότι θα επιστρέψει, όπως είχε υποσχεθεί στους ντεσκαμισάδος.
