Ήρθε το πρωί την ώρα που αντίκρισα το πρώτο φως του ήλιου και πριν προλάβω να ξεχαστώ ήρθε ξανά με τη μυρωδιά του καφέ. Ήταν εκεί σ ένα ζεστό χαμόγελο που μου δόθηκε. Κι ήρθε ξανά πάνω από τη κατσαρόλα την ώρα που ανακάτευα το φαΐ. Κι εκεί μένει πολύ ώρα , σχεδόν όση μαγειρεύω. Και μετά αναρωτιέται ο άντρας μου πως κάνω τόσο ωραία φαγητά , αφού μαγειρεύω παρέα με τις σκέψεις μου! Κάθε ανακάτεμα και κάποιος στίχος κάθε πρέζα αλάτι και μια εικόνα. Παίρνει εμπειρίες το φαΐ και γαρνίρεται με αγάπη.
Το χειρότερο είναι όταν έρχεται την ώρα που κάνεις μπάνιο γιατί το νερό και η ζεστασιά σε χαλαρώνει τόσο, που ορμούν σχεδόν βίαια οι πιο όμορφες, οι πιο βαθυστόχαστες σκέψεις . Αλλά τι μπορείς να κάνεις εκείνη την ώρα; Μέσα στα νερά και τις σαπουνάδες; Πως να πιάσεις χαρτί και μολύβι; Πως να πιάσεις το κινητό στα χέρια σου;
Χάος. Λέξεις παντού. Κάνεις κάτι και πρέπει να διακόψεις να ψάξεις να βρεις κάπου και κάτι να σημειώσεις τις σκέψεις σου πριν χαθούν βιαστικά το επόμενο λεπτό.
Σημειώσεις και σκόρπιες προτάσεις.
Κείμενα που ξεκινούν μια πρόταση, τελειώνουν με μια άλλη και ενδιάμεσο δεν έχει προλάβει να γραφτεί. Παλεύει να κρατηθεί στην ανθρώπινη φτωχή μνήμη για να καταφέρει να γεννηθεί ολόκληρο 5 μήνες μετά. Κι όμως τούτα τα λόγια έτσι ξεκίνησαν και μετά από όλον αυτό τον καιρό μεμιάς ολοκληρώνονται.
Σπάνια κοιμάμαι γιατί νυστάζω, αλλά γιατί πρέπει. Η ώρα όπως πάντα περασμένη και δε με αφήνει , πρέπει ν αποτυπωθεί κάπου πριν ξεχαστεί. Και κάπου εδώ εύχομαι να ήταν ο εγκέφαλος μαγικά συνδεδεμένος με έναν υπολογιστή να καταγράφει αυτόματα ότι συμβαίνει εκεί μέσα χωρίς να χάνεται τίποτα και μετά να κάθεσαι να επεξεργάζεσαι να σβήνεις και να κρατάς όσα θέλεις.
Η δημιουργία του νου είναι ασυγκράτητη, δε χωρά σ ένα σώμα που έχει κι άλλες ανάγκες για να επιβιώσει. Ίσως γι αυτό να είμαι τόσο νωχελική. Δε μπορεί νους και σώμα να τρέχουν ταυτόχρονα. Δε μπορούν να βρεθούν ισορροπίες. Σ αυτή τη τρελή κούρσα ένας είναι νικητής και ανίκητος, ο απέραντος , ο άπιαστος , ο ασταμάτητος νους. Αν μπορούσα να με παρομοιάσω με κάτι γι αυτό που συμβαίνει στο κεφάλι μου , θα μπορούσα να πω, πως είμαι ένας σεισμογράφος σε μόνιμη κατάσταση σεισμών και μετασεισμών. Η βελόνα δε σταματά ποτέ να κινείται.
Και μέσα σε αυτή τη δόλια μέρα τι να πρωτοπρολάβεις να κάνεις με μόνο 24 ώρες; Πρέπει και να ζήσεις μια καθημερινότητα με υποχρεώσεις που αυτή η βελόνα που λέγαμε, δε μπορεί να το καταλάβει.
Θυμάμαι με έχει ρωτήσει ο άντρας μου αν σε κλείνανε σε ένα δωμάτιο θα άντεχες; Και του είπα πως , αν μου δώσεις βιβλία τετράδια και μολύβια θα άντεχα για χρόνια. Άλλωστε από παιδί θυμάμαι πως ήταν η ωραιότερη ασχολία να κάτσω στο γραφείο μου να αποθέσω τη ψυχή μου.
Βλέπω ανθρώπους που δεν έχουν κάτι να κάνουν η ν ασχοληθούν, ακούω κάποιους να λένε πως βαριούνται και απορώ πως γίνεται αυτό, όταν εκ φύσεως μου ακόμη και όταν κάθομαι , έχω ένα εργοστάσιο παραγωγής και δημιουργίας μέσα στο μυαλό μου.
Πιστεύω ακράδαντα πια, πως είναι η έκτη αίσθηση. Δεν έχω άλλη εξήγηση , είναι τόσο ζωτικής σημασίας που μόνο όσοι το βιώνουν μπορούν να το καταλάβουν. Για όλους όμως ισχύει ένα πράγμα. Πως η ελευθερία της σκέψης είναι ανυπέρβλητη. Μπορείς μέσα από αυτή να δημιουργήσεις να ταξιδέψεις, να γευτείς, να μυρίσεις, ν ακούσεις, να νιώσεις και ν ανασύρεις κάθε τι αγαπημένο σου. Κι αυτό είναι κάτι που καμία απαγόρευση δε μπορεί να σου αφαιρέσει.
