Εγώ ακόμα θυμάμαι αυτό το “τρεις χαλβαδόπιτες ένα χιλιάρικο” που άκουγες να λέγετε κάπου εκεί που σε ποδοπατούσαν οι γραφικοί λουκουματζήδες καθώς το πλοίο έδενε στο λιμάνι της Σύρας!!! Χαρακτηριστική σκηνή, πριν ακουμπήσει ο καταπέλτης στο έδαφος… ωωωωπππ καντε όλοι στην άκρη να μπουν να πουλήσουν να βγουν!!
Τώρα άλλαξαν οι καιροί και μένουν μέσα μέχρι την Μύκονο και ολο πάλι πίσω… και φυσικά άλλαξε και το σλόγκαν “Μόνος μου τα λέω μόνος μου τ ακούω, Νιάου” και αντικατέστησε εκείνο με το χιλιάρικο αλλά με την ίδια επιτυχία!!
Πάνω σ αυτές τις θύμησες λοιπόν σφύριξαμε στον Άγιο Δημήτριο, την εκκλησία που χτίστηκε άκρη άκρη για να βλέπει πρώτη τα καράβια κ να τα χαιρετάει με κωδωνοκρουσίες και φτάσαμε στο λιμάνι, εκείνο το πυκνοκατοικημένο με τους δύο λόφους που αν έχεις γυρίσει όλα τα κυκλαδονήσια κανένα δεν του μοιάζει!!!
Μην περιμένεις…δεν θα δεις ούτε άσπρα σπίτια, ούτε γαλάζιες μπορντούρες ούτε ψαροκάικα να αρμενίζουν!!!
→ Εδώ είναι η Αρχόντισσα όνομα και πράμα… κι όπως πολύ χαρακτηριστικά αναφέρει ο τοίχος στην Οδό Σουρή που συνορεύει με την Οδό Εμμ. Ροίδη…. «Η Σύρα έχει Στυλ»… Το χει το ρημάδι… το χει το στυλ… το διαφορετικό, το λίγο παλιακό και λίγο μοντέρνο αυτό το νεοκλασσικό το ψηλοτάβανο στυλ, που αγαπάει όλες τις κουλτούρες!
Τους ρεμπέτες τους απανοσυριανούς, τους αληθινούς τους μάγκες, με την κρασόκουπά τους στην Ταβέρνα του Λιλή, πιο κάτω στου Μαρίνου ή και στην πλατεία του Μάρκου του Βαμβακάρη, εκεί δίπλα από το πατρικό του… Κι είναι και οι κυρίες, οι αέρινες που ξεπροβάλλουν από την Απόλλωνος, με το μικρό τακουνάκι τους, τα σκουλαρίκια τους και το κραγιόν το κόκκινο που όσο και να θες τέτοια απόχρωση εσύ δεν βρίσκεις… ίσως να είναι και τα χείλια που τόσα χρόνια λένε και το χρώμα τους πήρε κι αλλαξε από μόνο του. Κι είναι και κείνο το υπέροχο το λουλακί μαλλί τους, που μπορεί να το χεις δει στη μητροπόλεως να κυκλοφορεί, μα το ίδιο δεν είναι, ούτε τοσο αφράτο, ούτε στεκάτο, ούτε μυρωδάτο, το λουλακί μαλλί εδώ είναι αλλιώς, εδώ παίρνει ύφος απο τα ακροκέραμα και πηγαίνει ασορτι με την λαμέν τσαντούλα στον λυγισμένο αγκώνα καθώς κατηφορίζει για να δει την παράσταση που αρχίζει στο θέατρο Απόλλων στις 20:30.
Και φυσικά είναι και οι φοιτητές που η Σύρα δεν τους είχε πάντα, μα τους αγάπησε, έγιναν κομμάτι της, ήρθε και φτιάχτηκε τριγύρω τους, μαζί δημιούργησαν στέκια κι άλλαξαν νοοτροπίες, 16 χρόνια τώρα ζούν μαζί… κι αλλοι απο αυτούς ήρθαν, κι άλλοι έφυγαν μα πιο πολύ αγάπησε εκείνους που ήρθαν κι έμειναν, γιατί λάτρεψαν την πόλη που γίνεσαι φίλος με όλους, που σ αγαπάει χωρίς να σε ξέρει, που σε στηρίζει και θέλει να μείνεις κι άλλο, σαν μακρινή αγαπημένη ξαδέρφη που ήρθε για λίγο μα δεν θες να την αποχωριστείς…
Αυτά κάνει η Σύρα και την αγαπάμε, όλο το χρόνο!! Γιατί είναι η Σύρος 4 εποχών.
Φέτος η Ερμούπολη κλείνει τα 190 χρόνια που είναι αφιερωμένη στον Ερμή και γιορτάζει! Αλλά δεν είναι μονο 190 χρόνια, είναι τόσα κι άλλα τόσα που στέκει εκεί… με το λιμάνι της να χει δεχτεί από βάρκες, καράβια εμπορικά και φορτηγά, να χει δεχτεί πρόσφυγες και γυναίκες να χουν αποχαιρετήσει μετανάστασες, ναυτικούς και ιταλούς με την ευχή στο στόμα να λέει Va con Dios… κι έτσι ως τις μέρες μας παντού θα συναντάς έναν Βακόνδιο, έναν Πρίντεζη κι έναν Δαλέζιο….
Μα αυτά εγιναν παλιά, το νησί βρίσκεται στα καλύτερά του και πάει κόντρα στην κρίση, τραβάει το κουπί του τουρισμού και το κάνει με όση δύναμη έχει!! Το κάνει με αναπλάσεις, με συναυλίες, με παρουσιάσεις και εκθέσεις, με παραστάσεις λογιω λογιω, όπερες, κωμωδίες, ορχήστρες σε σοκάκια, καρναβάλια, λουκουμόσκονες, σινεμά θερινά χειμερινά, καθαροδευτέρες, μεγαλοπαρασκευές και ότι απαιτεί κάθε μέρα που ξημερώνει για να ζήσουμε εμείς καλά κι εσείς καλύτερα.
→ Η Σύρα εχει αυτή τη χάρη της Αρχόντισσας που το πρωί σε περνάει μεσα απο δημαρχιακά μέγαρα, επιβλητικούς ναούς κ κτίρια που στεγάζουν υπηρεσίες και το βράδυ σε κερνάει τσίπουρα στα στενά της, cocktail στις παραλίες της και άμα γουστάρεις σε παει κ σινεμαδάκι, με χαλίκι στο παπούτσι, βοκαμβίλιες στο πλάι και όλα τ αστέρια του ουρανού να σε σκεπάζουν! Έχει αυτήν την ανεμελιά των διακοπών που πηγαίναμε παιδιά με τους γονείς μας και δεν μας ένοιαζε τιποτα… δεν λογαριάζαμε ξένους και ντόπιους, ήταν όλοι φίλοι μας… δεν μας ένοιαζαν δρόμοι και πλατείες, εμείς θέλαμε να παίξουμε, εχει εκείνα τα σκαλάκια που μαζί με τα παγκάκια ακούν του κόσμου τα μυςτικά…..κι εχει κι αυτές τις θάλασσες….αχ αυτές οι θάλασσες που τον αχόρταγο έχουν και δεν σ αφήνουν να φύγεις… και μένεις μέχρι αργά για να δεις το ηλιοβασίλεμα κι έχει μια ηρεμία τότε.. που φοβάσαι να μπεις στην θαλασσα μη της χαράξεις την γαλήνη….
→ Να ρθεις, αλλά μην περιμένεις να δεις, γιατί τη Σύρα την νιώθεις, μπλέκεται στα δάχτυλα του ποδιού σου, σου μένει σαν ήχος όταν ξαπλώνεις το βράδυ, την κουβαλάς μέσα σου σαν τις καραμέλες που σου δίνε η θεία Μάρω.
→ Να ρθεις… και γω θα σε πάρω να γυρίσεις Φοίνικα Παρακοπή, Γαλησσά και Ντελαγκράτσια και ας σου ρθει συγκοπή…
