Υπάρχει άραγε πιο γκρίζο συναίσθημα από αυτό του φόβου; Φοβόμαστε να πεθάνουμε. Φοβόμαστε να ζήσουμε. Όλοι μας τη ζωή πολεμάμε με τον ίδιο εχθρό.

Φόβος. Παιδί του Άρη και της Αφροδίτης. Φόβος. Παιδί που μεγαλώνει μέσα μας. Φόβος. Το παιδί που πρέπει να μείνει μικρό.

 

Είναι οι μέρες που ζούμε γεμάτες από τέτοια “παιδιά”. Κλεισμένοι στα σπίτια μας, στους εαυτούς μας μας έμεινε να φοβόμαστε τον ίδιο τον φόβο.

Νιώθουμε αδύναμοι, ανίσχυροι, εγκλωβισμένοι με μια σκιά πάνω από τα κεφάλια μας και μέσα στις ψυχές να καιροφυλακτεί. Ποιος όμως είπε πως ο φόβος δεν μπορεί να γίνει σύμβουλος; Έρχεται και θυμίζει πόσο σημαντικό είναι να σε προσέχεις.

Να παραμένεις δυνατός. Να μη σε κοροϊδεύεις. Γίνεται καθρέφτης και βλέπεις μέσα του εσένα δίχως φίλτρα. Ποιος είσαι, τι κρύβεις από τους άλλους, τα τρωτά σου, τα καλά σου, τις αδυναμίες, τη δύναμη σου.

 

Ο φόβος μας οριοθετεί. Ο φόβος είναι ο κηδεμόνας της ύπαρξης. Μην τον πολεμάς κι άκουσε τον, μην τον ερωτευτείς και σταμάτησε τον. Να ζεις με αυτόν όχι για αυτόν. Στις μέρες που έρχονται δες τον δάσκαλο και όχι εχθρό.

Άλλωστε ως παιδί του Άρη και της Αφροδίτης δεν κουβαλάει μόνο την αγριότητα του πατέρα του αλλά και την προστατευτικότητα της μητέρας του.

 

Μην φοβάσαι τον φόβο.

Αυτοί που δεν φοβούνται ήταν πάντα πιο επικίνδυνοι για σένα.

 

• Ευχαριστούμε για την παραχώρηση τον dimmerlin