Έχεις γίνει πια ένας γκρι άγριος λύκος. Σκέφτεσαι διαφορετικά νιώθεις αλλιώτικα. Έχει αλλάξει η γούνα σου Όχι από την επιφάνεια αλλά από τον χαρακτήρα σου. Έχεις πάψει να σκέφτεσαι και να νιώθεις εσένα. Έχει αλλάξει το βλέμμα σου. Έχει μια λάμψη μοναξιάς και μια δύναμη επικίνδυνη. Δεν θες κανέναν δίπλα σου.

Όσοι ήρθαν σε γέμισαν γρατζουνιές. Όλοι απέναντι σου κι εσύ μπροστά. Πρωτοστάτησε λες και όλη σου η ζωή είναι μάχη. Και πίσω σου καλοδιαλεγμένα όσα χρήζουν της προστασίας σου.

 

Έδωσες ευκαιρίες στο μυαλό και την καρδιά σου να μαλακώσουν. Και σαν άλλα αγρίμια όσοι τα είδαν τα κατασπάραξαν.

Κάθε φορά κάτι σε δυνάμωνε κ όταν αυτό φαινόταν, όλα έμεναν να περιμένουν εσένα. Κάθε φορά μια νέα πρόκληση. Κάθε φορά μια άλλη δοκιμασία. Κάθε φορά να βγαίνεις νικητής και Κάθε φορά περισσότερες απαιτήσεις και λιγότερη κατανόηση.

Μια μεταμόρφωση που κάνεις δεν ξέρει πως δεν έχει επιστροφή. Μια μετάλλαξη που κανείς δεν θεωρείται υπεύθυνος πως την προκάλεσε αλλά όλοι ενοχλούνται στο τέλος από αυτήν.

Ο λύκος στα παραμύθια είναι πάντα ο κακός. Ποτέ κανείς όμως δεν έχει ακούσει την δική του ιστορία. Ο λύκος είναι πάντα εκείνο το κακό άγριο αρπακτικό που καμία του πράξη δεν συγχωρείται για την ανάγκη της επιβίωσης του αλλά και της αγέλης του.

Η εμφάνιση του ή συμπεριφορά του όλα τον καταδικάζουν στο να είναι πάντα αυτός ο κακός. Κι αν έφτασε ως εδώ,τώρα πια ναι, δεν υπάρχει επιστροφή. Τώρα πια θα είναι ένας άγριος γκρίζος και «κακός» λύκος. Πόσο καλοί είναι όμως άραγε αυτοί που τον χαρακτηρίζουν κακό??? Και ποιος τους τίμησε με το χρυσό παράσημο της καλοσύνης ώστε να μπορούν να κυνηγούν αυτόν τον κακό λύκο,να τον πυροβολούν να τον τραυματίζουν χωρίς να του δίνουν την χαριστική βολή, και με ίδια καθαρή συνείδηση όταν οι πληγές του επουλωθούν, ξανά να βγαίνουν στο κατόπι του????

 

Έχεις γίνει πια ένας γκρι άγριος λύκος. Κάποτε ήσουν μια λευκή τρυφερή γάτα.

Τώρα τα νύχια σου άγρια γερά, έτοιμα να ξεσκίσουν τη σάρκα όποιου τολμήσει να απειλήσει ότι αγαπάς. Το προστατεύεις το κρατάς καλά κλεισμένο,φυλαγμένο. Αλλα μέσα στο σκοτάδι που σε ανάγκασαν να ζεις για να προστατεύσεις όσα πολέμησες να αποκτήσεις και όσα μάτωσες να αναρτήσεις,τα μάτια σου πάντα θα μένουν να λαμπυρίζουν απειλητικά…

Όχι επειδή είσαι κακός. Αλλά επειδή εκεί σε οδήγησε η μοναξιά της επίθεσης των πραγματικών αρπακτικών της ζωής σου και τώρα πια δύσκολα θα μπορέσει κάποιος να σε εξημερώσει. Ίσως να μην το καταφέρει και ποτέ.