Θα μπορούσε να γίνει άνετα τίτλος για παιδικό παραμύθι.
Δεν είναι όμως. Είναι η μεγαλύτερη αλήθεια των μεγάλων.
Μπορεί να μην είναι υπαρκτό σαν οντότητα, αποκτά όμως ανάλογα πως θα τον «ντύσουμε» εμείς, σάρκα και οστά, τον αναθρέφουμε, τον μεγαλώνουμε, του δίνουμε εμείς την θέση που πιστεύουμε πως πρέπει να έχει στη ζωή μας.
Υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που τον έχουν απλά σαν προστασία. Δεν τον αφήνουν να γίνει γίγαντας, θέλουν να είναι ένα με το δικό τους μπόι, απλά και μόνο για να υπάρχει μια ισορροπία και μια αξιοπρέπεια. Υπάρχουν κ άλλοι που τον έχουν καλά κλεισμένο σε μια σκοτεινή αποθήκη της ψυχής τους, δεν τον αφήνουν να δεί το φως της μέρας, γιατί φιλοξενούν τον γίγαντα κάποιου άλλου ανθρώπου που υπάρχει στη ζωή τους, και τον δικό τους τον έχουν παραμελημένο!
Και υπάρχουν και εκείνοι, που το κέντρο του κόσμου και το σημαντικότερο όλων, είναι αυτός ο γίγαντας τους, που με τόση προσπάθεια έχουν καταφέρει να κάνουν τόσο ψηλό, τόσο επιβλητικό….τους ακολουθεί πιστά, δεν βλέπουν όμως στο πέρασμα του ότι καταστρέφει, ποδοπατά, ισοπεδώνει!
Δεν είναι τίποτα άλλο πιο σημαντικό από το θηρίο που έχουν δημιουργήσει. Νιώθουν περήφανοι λες κ έχουν κάνει τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη του κόσμου, το δημιούργημα τους όμως όπως και ένας ουρανοξύστης, είναι μεγάλο και επιβλητικό, είναι όμως και άψυχο, ψυχρό, παγωμένο, άχρωμο, χαλάει την εικόνα της περιοχής και αφήνει στη σκιά ο,τι υπάρχει περιμετρικά του.
Νιώθουν περήφανοι και προστατευμένοι που αυτός ο γίγαντας με τα μεγάλα και δυνατά βήματα τους ακολουθεί και τους κάνει να νομίζουν πως είναι ατρόμητοι, άφθαρτοι.
Ξερεις όμως κάτι?
Έρχεται η ώρα, που αυτό το μεγαθήριο που έχεις φτιάξει, το κλονίζει ένας σεισμός.. Εκεί που με τα βαριά του βήματα σε ακολουθεί, ξαφνικά χάνει την ισορροπία του και πέφτει. Και κάνει βρόντο μεγάλο. Αλίμονο σου δε, αν πέσει πάνω σου. Ναι, ναι, έχει συμβεί,
Και τότε, όλοι οι άλλοι μικροί εγωϊσμούληδες που με απέχθεια, αποστροφή και έπαρση κοιτούσες πριν, τώρα ω του θαύματος, είναι πιο ψηλά από εσένα?
Γιατί? Τι συνέβη????
Δεν είσαι πια το κέντρο του ενδιαφέροντος, δεν είναι πια τα δικά σου θέλω το σημαντικότερο πράγμα στον κόσμο, δεν έχεις πια τα παιχνίδια που μέχρι τώρα κρατούσες δεδομένα κ έπαιζες?
Λυπάμαι πολύ αλλά πραγματικά έτσι τα φέρνει η ζωή. Έπρεπε να το ξέρεις αυτό αλλά ήσουν πολύ ψηλά και όταν στο φωνάζανε δε το άκουγες! Όταν στο έγραφαν δεν μπορούσες να το δείς, γιατί δεν καταδέχτηκες πότε να κατεβάσεις το βλέμμα από εκεί πάνω. Κι αν το έκανες ήταν μόνο και μόνο για να απαξιώσεις και να επιβεβαιώσεις για άλλη μια φορά πως ναι, ο δικός σου ο γίγαντας είναι ο μεγαλύτερος.
Το έχασες. Το έχασες όλο αυτό όταν δεν κατάλαβες ότι σε ανέβασαν ψηλά, για να δείς τον κόσμο και όχι για να σε κοιτάει ο κόσμος εκεί ψηλά.
Και τώρα έχεις έναν γίγαντα πεσμένο στο πάτωμα, αλλά δεν έχεις τόση δύναμη να τον πιάσεις στα χέρια σου να τον σηκώσεις. Γιατί τον έκανες μεγαλύτερο από εσένα. Γιατί τον άφησες ανεξέλεγκτο να γκρεμίζει να ισοπεδώνει κατά το γούστο και το κέφι σου. Γιατί δεν άκουγες τις φωνούλες από χαμηλά που σου έλεγαν πρόσεχε, όταν εκείνοι κοντά στο έδαφος άκουγαν τη βουή να έρχεται.
Ο γίγαντας σου πέθανε. Και τώρα είσαι μόνο εσύ. Χωρίς προστασία. Και φοβάσαι. Αλλά σου έχω νέα. Ο δικός μου ταπεινός «εγωϊσμούλης», αυτός που τόσο καιρό εσύ και ο γίγαντας σου προσπερνούσατε, κατάφερε με την πτώση του δικού σου να δει το φως της μέρας. Και είναι ωραία η λιακάδα ξέρεις! Με κρατάει τώρα δυνατά από το χέρι και πάμε μαζι…..γιατί εσύ δεν έσκυψες ποτέ να μου δώσεις να κρατήσω το δικό σου!
