Μονάχα έχουν περάσει χίλια χρόνια….

Γνωστό αγαπημένο σου τραγούδι. Βράδυ Νοέμβρη και παίζει στα ακουστικά, όσο έχεις κάτσει να χαλαρώσεις και να μιλήσεις με έναν άνθρωπο που σπάνια μιλάς, επικοινωνείς όμως απόλυτα κάθε φορά. Και σου γυρνάει κατ’ ευθείαν σε εικόνα αυτή η φράση. Γιατί ξέρεις πως έχει εφαρμογή. Γιατί γνωρίζεις πως είναι κάποιοι άνθρωποι που και χίλια χρόνια να περάσουν θα είστε το ίδιο.

Και χίλια μίλια να σας χωρίζουν δεν έχει και πολλή σημασία. Δεν είναι πολλοί αυτοί οι άνθρωποι. Στη ζωή σου ένας, άντε δύο. Είναι μια παράξενη σχέση που δεν μπορείς να την ονομάσεις κάπως. Είναι μια παράξενη χημεία που δε μπορείς να την αναλύσεις με κανένα τρόπο. Έτσι είναι και έτσι ήσασταν πάντα.

Η προσέγγιση παράξενη. Μια έλξη με μια απόσταση πάντα σταθερά. Όχι γιατί δεν θέλατε. Γιατί δεν ήταν «σωστό». Και γινόταν σεβαστό αυτό,υποσυνείδητα και από τις δύο πλευρές γιατί πάντα τη σχέση αυτή την καθόριζε η ωριμότητα. Η ιδιαιτερότητα. Κάτι το ξεχωριστό. Καθε βλέμμα κάθε χαμόγελο και κάθε άγγιγμα ήταν τόσο όσο.

 

Ότι μα ότι μπορούσε ο καθένας να σκεφτεί,έμενε εκεί στη σκέψη. Μια σκέψη τρισδιάστατη όμως,επικοινωνιακή,κάθε φορά που την ενεργοποιούμε ο ένας,άμεσα γινόταν αντιληπτή από τον άλλο.

«Να είχαμε τώρα ένα κρασί….» Σιγά την φράση. Σιγά το κατόρθωμα θα μου πεις.  Ναι μα όσο απλοϊκό και αν ακούγεται, αυτοί οι δύο μόνο ξέρουν τι πραγματικά γεμίζει αυτή τη φράση. Είναι ικανοί να έχουν μόνο το μπουκάλι αυτό και μια απέραντη ησυχία. Σε ένα λόφο με θέα τα πολλά μικρά φώτα της πόλης, σε μια παραλία έχοντας ήχο μόνο την κίνηση των κυμάτων. Αρκεί για να τα πουν όλα,χωρίς να λένε τίποτα. Αρκεί για να δει ο ένας την ψυχή του άλλου. Χωρίς πολλές κουβέντες. Χωρίς πολλά συνοδευτικά. Στις σχέσεις αυτές δεν θα δεις ποτέ τίποτα περιττό,κανένα περίσσευμα. Έχουν πάντα την σωστή ουσία γι αυτό και υπάρχει αυτή η μυστήρια χημεία.

 

Δεν υπάρχει ανάλωση στην καθημερινότητα. Σε κάποιες περιπτώσεις δεν έχουν καν κοινή καθημερινότητα. Ακόμα κι έτσι δεν υπάρχει αλλοίωση. Δεν ξεθωριάζουν αυτές οι σχέσεις στο πέρασμα του χρόνου και στο χάσμα του χώρου.

Σε μπέρδεψα ε? Ναι έτσι μπερδεμένα φαίνονται αυτά. Πώς γίνεται δεν ξέρω να σου πω. Και δεν ξέρω και να σου εξηγήσω. Για να σου πω την αλήθεια μου,και να ήξερα δεν θα ήθελα να το αναλύσω. Κάποια πράγματα έτσι χάνουν τη μαγεία τους. Και αυτοί οι άνθρωποι ανάμεσα τους έχουν κάτι μαγικό. Ότι και να αλλάξει γύρω,αυτό παραμένει αμετάβλητο. Γιατί η μαγεία πάντα θα υπάρχει όσο αναγνωρίζεις τον μάγο και δεν του ζητάς να σου εξηγήσει την τεχνική του.