Και ενώ στην εποχή μας μεσουρανεί η τεχνολογία η εξέλιξη και η καινοτομία, το ανθρώπινο είδος, αυτό το παράξενο πλάσμα, καταφέρνει να σε εκπλήσσει μια ακόμη φορά. Ελευθερία λόγου. Ελευθερία έκφρασης, σκέψης και επικοινωνίας.

Πόσο δεδομένα τα έχουμε αυτά πια τα παιδιά της γενιάς μας;

 

Τι θα είμασταν χωρίς αυτές τις αξίες;
Πόσοι πόλεμοι, πόσες επαναστάσεις, πόσοι άνθρωποι μόχθησαν ώστε τώρα εσύ να μπορείς να ψηφίζεις, να βγαίνεις έξω αργά το βράδυ, να έχεις άποψη και να μπορείς να την εκφράσεις.

Να μπορείς το πλέον αυτονόητο, να τολμάς να είσαι διαφορετικός, να είσαι ελεύθερος, να μπορείς απλά να είσαι εσύ χωρίς να ντρέπεσαι, να κρύβεσαι, να προσποιείσαι.

 

Και όμως εν έτη 2018 κυκλοφορούν ανάμεσα μας κι αυτοί που λειτουργούν ως μονάρχες, επειδή έχουν παραπάνω χρήματα ή δύναμη από τους υπόλοιπους της ομάδας τους, νομίζοντας πως μπορούν να κυριαρχήσουν εφαρμόζοντας κανονισμούς, ξεκάθαρα άδικους και παράλογους, αλλά στα δικά τους μάτια λογικούς και σωστούς, επιμένοντας και βάζοντας μπροστά την δύναμη τους, θεωρώντας πως κανείς δε μπορεί να αντιδράσει – ακόμη κι αν θίγεται η αξιοπρέπεια του, το ποιόν του – ασχέτως της προσπάθειας που καταβάλει καθημερινά για αυτή την ομάδα.

Δεν έχεις λοιπόν το δικαίωμα να αντιδράσεις ακόμη κι αν αυτή η απόφαση έρχεται ενάντια στα δικαιώματα σου.

 

Εκφοβισμός.

→ Το 2018 στην εποχή λοιπόν της εξέλιξης και της αναδόμησης, της φρεσκάδας και των νέων ιδεών, υπάρχουν ακόμα κάποιοι που λειτουργούν με εκφοβισμό περιμένοντας να μην αντιδράσεις.

Να σωπάσεις.
Να σκύψεις το κεφάλι και να δεχτείς.
Να φοβηθείς.
Να ξεχάσεις.
Να μην έχεις γνώμη, χαρακτήρα, «θράσος» να υψώσεις το ανάστημα και να διεκδικήσεις αυτά που σου πρέπουν.

 

Και εσύ στέκεσαι και κοιτάς αυτή τη γραμμή.

Και τα δυο σου πόδια είναι οριακά στην απόλυτα ευθυγραμμισμένη γραμμή που σου έχουν βάλει, και έχεις δυο επιλογές.

Να παραμείνεις πίσω από τη γραμμή και να μη τολμήσεις να την πατήσεις ή με όλο το βάρος σου να πατήσεις πάνω της και να τρέξεις χωρίς να κοιτάξεις τι άφησες πίσω.

Γιατί το μπροστά είναι το μέλλον, είναι η γαλήνη της ψυχής σου, είναι η ήσυχη συνείδηση πως έκανες το σωστό και δεν άφησες τον φόβο να φωλιάσει μέσα σου και να σε κάνει κτήμα του.

Γιατί αν αυτός ο κόσμος πατήσει πόδι στον φόβο όλα μεμιάς θα γίνουν πιο φωτεινά, πιο αληθινά και ο αέρας που ανασαίνουμε θα γίνει λίγο πιο καθαρός.

 

Και στην τελική αν δεν κάνεις αυτό το βήμα δεν διαφέρεις σε τίποτα, όχι μόνο από τους υπόλοιπους οργανισμούς του πλανήτη, αλλά ακόμη χειρότερα από τον δίπλα σου.

Τον διπλανό σου που νομίζει πως μπορεί να κερδίσει αυτόν τον αγώνα που λέγεται αξία.

Το ερώτημα είναι απλό.
Θα τον αφήσεις;