Φτάνει μια στιγμή. Ένα κοίταγμα. Ένα βλέμμα που θα το νιώσεις μέχρι το πιο βαθύ κύτταρό σου. Μια φανταστική συζήτηση με αυτόν που σου έκλεψε την προσοχή. Όμορφος, ξανθός και με γαλάζια μάτια. Τον πέτυχα τυχαία στην δουλειά μου. Δεν τον είχα παρατηρήσει ποτέ μέχρι τώρα. Με κοίταξε και μου μίλησε με έναν τρόπο που με μαγνήτισε το χαμόγελό του. Είχε έρθει με παρέα. Δεν μου είπε πολλά μόνο με κοιτούσε με έναν ιδιαίτερο τρόπο. Διαπεραστικό. Ήρθε ξανά. Έμαθα το όνομα του. Ηλίας. Έψαξα να τον βρω αλλά μάταιος κόπος αφού ήξερα μόνο το μικρό του όνομα. Πίστευα ότι θα τον έβλεπα ξανά και τότε ίσως να μου έλεγε κάτι παραπάνω. Μια πληροφορία ακόμη για εκείνον. Ίσως να ρωτούσε κι εκείνος για μένα. Κι η διαίσθηση δεν ήταν λανθασμένη. Μόνο που δεν μας δόθηκε αυτή η ευκαιρία τότε.
Πέρασε καιρός και τον είχα χάσει. Μαζί με αυτό και τις ελπίδες μου ότι θα τον έβλεπα ξανά. Τρομερό να μπορεί ένας άνθρωπος να σου προξενεί την ανάγκη να τον γνωρίσεις. Λένε ότι το σύμπαν συνωμοτεί ώστε να γίνει αυτό που τόσο επιθυμείς. Έτσι κι έγινε. Με βρήκε εκείνος. Ξεκινήσαμε να μιλάμε και να αναπτύσσουμε μια επαφή από το τηλέφωνο καθώς έλειπε σε ταξίδι. Η λαχτάρα να βρεθούμε ήταν απίστευτη κι από τις δύο πλευρές. Να φανταστείς ότι το πρώτο πράγμα που έκανε όταν γύρισε, ήταν να δει εμένα. Αμέσως νιώθεις ήδη πιο σημαντική για κείνον. Το πρώτο μας φιλί ήταν γεμάτο ένταση. Ένιωσα ευτυχία. Σε ήθελα μόνο μέσα στην αγκαλιά μου. Να σε κοιτάω και να χάνομαι στο βλέμμα σου. Στην ανάγκη που σου έχω, να ακούσω να μου μιλάς γλυκά. Έφευγες συνέχεια για τα ταξίδια. Γι’ αυτό και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στο τηλέφωνο, στα μηνύματα και στο ίντερνετ στέλνοντας φωτογραφίες ο ένας στον άλλον.
Σε ήθελα όλο και περισσότερο τις στιγμές που έλλειπες από κοντά μου. Ο έρωτας σε κάνει να νιώθεις δυνατός, ότι μπορείς να κινήσεις ολόκληρη τη γη μόνο και μόνο για να τον έχεις. Την μία στιγμή να είσαι στην δουλειά και την άλλη να κοιτάς εισιτήρια για να πας εκεί που είναι εκείνος. Οι συνθήκες όπως μου έλεγε, δεν μας ευνοούν μιας και δεν μπορεί να είναι κοντά μου, να σταθεί στο πλάι μου και να με στηρίξει. Όσο δυνατό είναι το συναίσθημα του έρωτα, άλλο τόσο δυνατό είναι το συναίσθημα του πόνου. Γιατί να μην μ αφήνεις να το ζήσω μαζί σου; Γιατί να μου κλέβεις την ευτυχία που εσύ με έκανες να νιώσω; Γιατί να σ αγαπήσω και τώρα να μου κάνουν παρέα μόνο οι φωτογραφίες σου και τα λόγια του έρωτα που μου έταξες ότι ένιωθες;
Τον πέτυχα τυχαία στο δρόμο κι έμεινα να τον κοιτάζω. Παγωμένοι κι οι δύο από αυτή την τυχαία σύμπτωση. Η καρδιά μου χτυπούσε με τέτοια ένταση που νομίζω ότι την άκουσε, ακόμα κι αν δεν μου μίλησε ποτέ. Ένα μήνυμα του που έλεγε ότι του λείπω κι ότι ήθελε να είμαι στην αγκαλιά του έφτασε να με γεμίσει δάκρυα στην σκέψη του. Νομίζω σ αγάπησα μικράκι ακόμα κι αν δεν το ζήσαμε. Ξέρω όμως ότι αν σε δω ξανά στο δρόμο, θα σε κοιτάξω με το ίδιο πάθος που είχα και τότε. Κι αν φωνάξω το όνομά σου, θα κοιτάξεις στα κλεφτά κι ας κάνεις πως δεν με θυμάσαι. Κι αν ρωτήσεις ποτέ πως περνάω θα σου πω δυο ψέματα. Ένα πως δεν σ ερωτεύτηκα ποτέ κι ένα πως σε ξέχασα.
Να προσέχεις την κάρδια μου.
