Ξέρεις… είναι φορές που αναρωτιόμαστε αν ποτέ εμείς θα ζήσουμε μια εμπειρία η οποία θα μας κάνει να νιώσουμε σε απόλυτο βαθμό το βίωμα ενός άλλου ανθρώπου, που ενδεχομένως να μην ξαναδούμε και ποτέ… ! Γιατί έτυχε να είμαστε εκεί στη δική του δυνατή στιγμή! Αναφέρομαι σε εκείνες τις μικρές, καθαρά ανθρώπινες και γεμάτες από εκρήξεις συναισθημάτων καταστάσεις, που μετά το -αίσιο- τέλος τους μας χαρίζουν την αίσθηση της γαλήνης και της πληρότητας… κι εκείνο το ζωγραφισμένο, δυνατό από τη φύση του χαμόγελο στα χείλη μας! Να σημειωθεί ότι η παρακάτω εξιστόρηση είναι προσωπική εμπειρία που εκτυλίχτηκε το περασμένο καλοκαίρι. Λιμάνι Πειραιά, κατακαλόκαιρο και στην πύλη Ε7 ένα από τα μεγάλα πλοία της γραμμής μόλις έχει φτάσει και γεμίζει την προβλήτα με τουρίστες!! Μέσα από το ταξί περιμένω για επιβίβαση ενώ η ματιά μου περιπλανιέται στο χώρο. Εκείνη μελαχρινή, αδύναμη αλλά συνάμα ανήσυχη, κι εκείνος πανικόβλητος, γιατί έτσι είναι η φύση των ανδρών σε τέτοιες στιγμές… να ψάχνει απεγνωσμένα! Συνεχίζω να τους παρατηρώ και διαπιστώνω ότι εκείνη κρατάει την φουσκωμένη κοιλίτσα της! Ξέρεις.. είναι αυτές οι στιγμές που ο κάθε άνθρωπος, ξεδιπλώνοντας τις ευαισθησίες του, ανακαλύπτει ότι η εγκυμοσύνη αποτελεί την κορυφαία στιγμή του ανθρώπου και το ύψιστο δώρο της ζωής! Καταλαβαίνω ότι υπάρχει πρόβλημα και ο λιμενικός μου ζητά να τους …παραλάβω! Σε αυτές τις περιπτώσεις το πολυτιμότερο όπλο εκτός από την ψυχραιμία είναι και η σωστή διαχείριση!
Η Ίνγκριντ από την Αυστρία κι ο Ασλάν από την Κωνσταντινούπολη! Κάθονται και οι δύο στο πίσω κάθισμα! Η Ίνγκριντ χαμογελαστή αλλά και ανήσυχη! Ο Ασλάν…σαν να ξεσπά ο τρίτος παγκόσμιος πόλεμος! Η ανδρική φύση που λέγαμε??? Ξεκινάμε κι αμέσως καταλαβαίνω ότι το βρέφος έχει μανιώδη τάση να εμφανιστεί σε αυτό τον κόσμο! Η πρώτη αντίδραση που κάνω ενστικτωδώς -αν και ακόμα δεν έχω γίνει πατέρας – είναι να κρατήσω σε ηρεμία, περισσότερο εκείνη …-γιατί ο Ασλάν τη δεδομένη στιγμή δεν θα μπορούσε να εξοικιωθεί με αυτή την έννοια. Δεύτερη κίνηση, να καλέσω τους φύλακες-αγγέλους των δρόμων μας! 8 παιδιά από την ομάδα ΔΙ.ΑΣ με αστείρευτη δυναμική και απόλυτη λεπτομέρεια και συντονισμό μπαίνουν αντίθετα στο κολλημένο εκείνη τη στιγμή λιμάνι και αμέσως μου ανοίγουν μια μικρή δίοδο, που αρκούσε με βάση τις οδηγικές μου ικανότητες να με βγάλει στον ανοιχτό δρόμο! Η Ίνγκριντ επικοινωνεί με τον Έλληνα γιατρό στο μαιευτήριο “ΜΗΤΕΡΑ”! Ο Ασλάν … κοντεύει να λιποθυμήσει! Παίρνω οδηγίες για το τι πρέπει να γίνει κι αμέσως βγαίνω στην εθνική οδό με τα παιδιά πάνω στις μηχανές να δίνουν τον καλύτερο τους εαυτό! Στη διαδρομή η Ίνγκριντ μου εξηγεί ότι είχε ακόμα δυο εβδομάδες μέχρι ο δικός της άγγελος να δώσει το στίγμα του σε τούτη τη ζωή!! Για λιγότερο από 13 λεπτά η αδρεναλίνη χτυπούσε κόκκινο, οι ταχύτητες ήταν ιλιγγιώδεις, οι σειρήνες γέμιζαν τον καλοκαιρινό αέρα στα βόρεια της πόλης κι εκείνο το ασύλληπτο συναίσθημα της σύμπνοιας, στην υπέρτατη στιγμή δύο άγνωστων, κατά τα άλλα ανθρώπων, να δίνει τρομερές δυνάμεις! Και όλα ήταν έτοιμα για την υποδοχή! Ο μικρός Σεμπάστιαν το ίδιο απόγευμα γέμισε τη ζωή των ευτυχισμένων γονιών του, κι εγώ γύριζα πίσω, προσπαθώντας να ηρεμήσω, να επανέλθω και να συνειδητοποιήσω τι είχε γίνει, με εκείνο το χαμόγελο της ικανοποίησης να γεμίζει κάθε κύτταρο του συναισθηματικού μου κόσμου! Γιατί απλά συνέβαλα σε κάτι που δεν έχω ακόμα ζήσει!
Ξέρεις… τελικά μας σημαδεύει τόσο πολύ το γεγονός της προσφοράς στην επίτευξη…της ίδιας της ζωής! Αυτής που μας γεμίζει κίνητρα και όνειρα! Ευλογία ρε φίλε…. Ευλογία!!!
