Σήμερα αγόρασα γαρύφαλλα για την βεράντα μου! Τα αγαπημένα της Γιαγιάς μου!
Πάντα είχε γαρύφαλλα. Σε διάφορα χρώματα και συνδυασμούς! Λευκά, μοβ, κόκκινα, ροζ, λευκά με μοβ και ότι άλλο μπορούσε να βρει. Τα θυμάμαι μέσα στις μεγάλες τσιμεντένιες γλάστρες του παππού του Γιάννη! Ασήκωτες, άγαρμπες ίσως κάποιες φορές, που ο παππούς με διάφορα σχέδια και χρώματα, προσπαθούσε να τις κάνει να φαίνονται όμορφες. Πότε ζωγράφιζε τουβλάκια, πότε μικρά λαγουδάκια με πινέλο, πότε διάφορα άλλα λουλούδια – λες και δεν μπορούσε καλύτερα, ζωγράφος πράμα – αλλά πάντα, με τη σκέψη ότι θα ήταν ευχάριστο για τη γιαγιά.
Κάτι τέτοιες ώρες απορώ, πόσο μπορεί να αγαπούσε αυτό το κορίτσι, εκείνο το αγόρι, για να «δέχεται» με χαρά, κάθε τέτοιου είδους κατασκευή – μιλάμε για 30kg το λιγότερο, τσιμεντένια γλάστρα, που όσο και να το ήθελες, κομψή δεν την έλεγες – αλλά… έρως βλέπεις..
Ήταν όμορφο κορίτσι η δική μου η γιαγιά και αυτό κυρίως απ´ ότι μας έλεγαν, γιατί φωτογραφίες από τα νιάτα της δεν βρήκαμε ποτέ – είχε κρατήσει μόνο μια – λες και κάποια στιγμή ήθελε να εξαφανιστεί. Ήθελε!!
Πάντα όμως κάτι θα ακούγαμε για την ομορφιά της στο νησί. Πότε η προγιαγιά να θυμάται με γλυκιά κακία ότι στην κατοχή σφαζόντουσαν οι Ιταλοί κάτω από το σπίτι, πότε να με πηγαίνει σπίτι ένας κύριος – οδηγός ταξί – και να μου λέει: εδώ έμενε μια πολύ όμορφη κοπέλα, η Μαρίνα! την ξέρετε; Μα ναι!!! απάντησα με καμάρι, ήταν το κορίτσι μου και λέω ήταν, γιατί πια έχει πάει ένα «δικό» της ταξίδι… Θα την ξαναδώ. Το πιστεύω. Ίσως πιο αργά.
Τελικά η αθανασία του ανθρώπου υπάρχει. Είναι κάτι που γίνεται και δεν το αναγνωρίζουμε.
Έχουν περάσει χρόνια από τότε που έφυγε το κορίτσι, κι όμως, η σκέψη μου, το μυαλό μου, η διάθεση μου κάποιες φορές την έχει εδώ.
Κι αν τελικά ήθελα να την ξεχάσω, πως μπορεί να γίνει; Πως μπορείς να σβήσεις κάποιου το κομμάτι, όταν αυτό έχει περαστεί μέσα στο δικό σου, μέσω του dna?
Τελικά στο dna που με τα χρόνια κληρονομεί κανείς, δεν παίρνει μόνο χρώμα ματιών, μαλλιών, ύψος.. Παίρνει ψυχή, σκέψη, εικόνες, μυρωδιές και ήχους..
Μόνο που αυτά περνάνε υποσυνείδητα και νομίζουμε ότι είναι απόφαση μας, η λαχτάρα μας για κάτι.. Λάθος. Είμαι η συνέχεια μιας αλυσίδας που είναι τόσο καλά δεμένη, που πως μπορεί όλο αυτό να αλλάξει ή ακόμα και να σπάσει; Δεν μπορεί..
Πιάνω τον εαυτό μου σε περιόδους που φεύγω απ όλους και χάνομαι και εκεί που απορώ τι με πιάνει, θυμάμαι το κορίτσι μόνο στο νησί, σ ένα σπίτι χωρίς κόσμο, χωρίς επισκέψεις και φασαρία. Σε μια ζωή επιλεκτικά απόμακρη, κλεισμένη σε μια σιωπή που μετά από χρόνια μάθαμε, ότι έκρυβε τόσο θόρυβο!!
• Ξέρω ότι αγαπώ τα γαρύφαλλα και αν θα με ρωτήσεις γιατί, δεν έχω να σου δώσω μια απάντηση.
• Ξέρω ότι ανατριχιάζω όταν ακούω την Βίκυ Μοσχολιού να τραγουδάει και αν το ραδιόφωνο παίξει Καλογιάννη, δεν θα τον αλλάξω.
• Όλα μου τα μπουφάν και σακάκια έχουν μικρές καρφίτσες πάνω στο πέτο και λατρεύω φουλάρια στο λαιμό – αλλά ποτέ για να με ζεσταίνουν.
• Ξέρω ότι σήμερα αγόρασα γαρύφαλλα και ένιωσα ήρεμα.
Δεν κατάφερα να βρω μια τεράστια γλάστρα να τα μεταφυτέψω αλλά η μεσαίου μεγέθους πλαστική, σε χρώμα κεραμίδι γλάστρα είναι εξίσου άγαρμπη και αυτό από μόνο του, δένει το πακέτο…
Δεν ξέρω γιατί σε σκέφτομαι αλλά ξέρω, ότι μου κάνει τόσο καλό..
Γεια σου όμορφο κορίτσι..
