Σε θαυμάζω. Είσαι βράχος. Είσαι δυνατός. Είσαι….. Είσαι?
Θέλω για μια φορά να μην είμαι βράχος όμως. Εσύ δεν ξέρεις πόσο κουραστικό είναι να σε χτυπάνε τα κύματα. Ναι,τα κύματα. Αυτός ο υδάτινο μικρός εχθρός μου,που ενώ τον βλέπεις να «σπάει” πάνω μου,στην πραγματικότητα φθείρει εμένα. Το κύμα σκάει πάνω μου,νερό ήταν και πέφτει πάλι σε νερό….εμένα με διαβρώνει καιρό με τον καιρό…..

Είσαι βράχος. Τι έκφραση κ αυτή. Δυνατός απροσπέλαστος και να επηρεάζεται από το κύμα.
Γιατί να μην είμαι και εγώ μια φορά. Ένα σύννεφο! Ένα άσπρο συννεφάκι ανέμελα να το ταξιδεύει ο άνεμος. Να κάνω σκιά στους ανθρώπους και όταν θυμώνω να τους βρέχει η οργή μου.

Γιατί πάντα υπάρχουν συνέπειες.. Ή μήπως όχι πάντα? Ή μήπως τελικά δεν παίρνουν όλοι αυτό που τους αξίζει. Γιατί αν δεν είναι έτσι, τότε γιατί κι εγώ δεν αξίζω ένα τόσο δα μικρό συννεφάκι.

Δεν θέλω να είμαι πάντα βράχος. Δεν θέλω να είμαι πάντα ο δυνατός που με χτυπάς και παίρνεις τα κομμάτια μου. Θέλω να νιώσω συννεφάκι, ο ίδιος άνεμος που σπρώχνει με μανία αυτά τα κύματα κατά πάνω μου, να είναι η αφορμή να με συνεπάρει, ένα συννεφάκι, και να με παρασύρει σε άλλους ουρανούς.

Τι ειρωνεία όμως. Πάντα θα έχω το ίδιο σχήμα. Αυτό του βράχου.
Αυτού του παράξενου και ιδιαίτερου συμβόλου δύναμης και ισχύος που βλέπουν οι πολλοί,αλλά του κατά βάθους πιο ευαίσθητου και ευάλωτου που θα διακρίνουν οι λίγοι. Αυτοί που θα πουν ότι χρειάζεται προστασία, κάτι που να εμποδίζει το κύμα να τον φθείρει,να τον ταλαιπωρήσει…Ένα εμπόδιο,διαφορετικό και καλύτερο κάθε φορά που κάτι πάει στραβά,απλά να τον ξεκουράσει.

Ο βράχος αυτός κουράστηκε. Την αγαπά τη θάλασσα αλλά κουράστηκε να τον χτυπάει…
Κι αν δεν αλλάξει λίγο ο καιρός θα δώσει μια και θα κοπεί από τη ρίζα του και θα χαθεί στον απέραντο βυθό της. Και η ίδια η θάλασσα που πριν με περίσσεια δύναμη και θράσος τον χτυπούσε,τώρα θα είναι “υποχρεωμένη” να τον αγκαλιάσει μια για πάντα. Και να γίνει κομμάτι δικό της. Μιας και αν το καλοσκεφτείς, εκείνη το προκάλεσε όλο αυτό.