Μέρες τώρα βρίσκεσαι σε αδιέξοδο, χιλιάδες σκέψεις περνούν από το μυαλό σου ανά δευτερόλεπτο, παραμιλάς από μέσα σου συνεχώς και αδιαλείπτως για τη μαύρη σου τη μοίρα, που τι άλλο μπορεί να σου συμβεί πια της έρημης; Στη δουλειά από το πρωί μέχρι το βράδυ και ζωή μηδέν. Το σπίτι, αχ πώς σκονίζεται έτσι το ρημάδι, μόλις χτες ήταν που το έκανες να λάμπει! Ο σύζυγος, κολλημένος με την μπάλα, γιατί λέει παράτησαν τρεις παίκτες τον Ολυμπιακό, οέο; Οι φιλενάδες σου ζουν τη ντόλτσε βίτα κι εσύ με όλα αυτά πού όρεξη να ακολουθήσεις. Άσε τον Ερμή, που πάλι είναι ανάδρομος και φοβάσαι πως τόσες φορές πια πήγαιν’ έλα θα τον έχει χάσει το δρόμο του! Ουφ! Καλά που δεν έχεις και παιδιά, να σε έβλεπα πότε θα τα προλάβαινες! Τι; Δεν έχεις ακόμα παιδιά; Καλέ, εσύ πότε θα γίνεις μάνα; Και εκεί που η φλέβα έχει πεταχτεί στο μέτωπο, οι ταχυκαρδίες και το άγχος έχουν γίνει τα νέα σου κολλητάρια, η Μαίρη Παναγιωταρά έχει μπει πλέον στο πετσί σου και είσαι έτοιμη να δέσεις την πέτρα στο λαιμό και να βουτήξεις… Τσακ, σου σκάει το τηλεφώνημα, το σηκώνεις φυσικά γιατί ακόμη και τώρα με το κινητό στο χέρι είσαι, σου λέει πού νομίζεις ότι πας βρε κουτούτσικο, βγάλε πέτρα, βάλε μπέρτα και έλα σούμπιτη στο εφημερεύον νοσοκομείο όπου πήγαν τη μανουλίτσα σου που έπεσε από τις σκάλες, συνέθλιψε τον αστράγαλο και μπαίνει χειρουργείο.
Ως διά μαγείας, λοιπόν, αντί της βουτιάς, φουλάρεις με σούπερ αμείωτη ψυχραιμία, μπουκάρεις στα επείγοντα με την ωραιότατη μπέρτα που μόλις φύτρωσε στην πλάτη σου, κάνεις τη χαριτωμένη στη μανούλα, τρέχεις για τα καθέκαστα σαν να μην πρόκειται για τη δική σου μαμά, κάνεις και κανένα αστειάκι στον μπαμπά που είναι κι εκείνος έτοιμος για το διπλανό θάλαμο, ανταλλάσσεις πειράγματα με την αδερφή σου κι ας ξέρετε κι οι δυο πως η ψυχή σας βρίσκεται πιο πέρα και απ’ την Κούλουρη, ευτυχώς μαζεύεται και η υπόλοιπη οικογένεια με την ανεκτίμητη βοήθειά της και μόλις συνέλθεις από το πρώτο σοκ, σηκώνεις το βλέμμα σου και τι να δεις; Παντού γύρω σου άνθρωποι με μπέρτες! Και τότε είναι η στιγμή που συνειδητοποιείς πόσο ανόητη είσαι που σκας με το παραμικρό, πόσο τυχερή είσαι που έχεις δουλίτσα ενώ άλλοι άνθρωποι ταλαιπωρούνται δίχως τελειωμό, πόσο καθόλου δεν πειράζει να έχει λίγη σκόνη το τραπεζάκι, πόσο λατρεύεις το σύζυγό σου ακριβώς γιατί δεν είναι τέλειος, πόσο σου αρέσει να βλέπεις πως οι φιλενάδες σου καλοπερνούν κι ας έχεις πλέον άλλα ενδιαφέροντα, πως ο Ερμής θα τη βρει την άκρη του και στην τελική σκασίλα μας, και όσο για τα παιδιά, με το καλό όταν έρθουν, θα έχεις και ανεξάντλητο χρόνο και ακούραστη διάθεση , γιατί πολύ απλά δε θα υπάρχει τίποτα πιο υπέροχο στη ζωή σου από την ενασχόληση σου με αυτά. Και πάνω από όλα, θα ευχαριστήσεις όποιον Θεό πιστεύεις που η μανουλίτσα σου στάθηκε τόσο τυχερή στην ατυχία της, που το κακό περιορίστηκε μόνο στο ένα άκρο.
Ηθικό δίδαγμα της ημέρας: Ένα δευτερόλεπτο αρκεί για να αλλάξει ολοκληρωτικά τη ζωή σου.
Μην περιμένεις αυτό για να εκτιμήσεις την ομορφιά της και για να επαναπροσδιορίσεις τα στάνταρ σου. Πάντα να επιζητάς το καλύτερο, αλλά μην είσαι αγνώμων. Όλοι μας έχουμε μια πέτρα και μια μπέρτα. Η ποιότητα τη ζωής σου είναι ανάλογη με το ποια από τις δύο προτιμάς να φοράς περισσότερο. Αυτό.
