Σήμερα λέω να αφήσουμε τη φαντασία μας να ταξιδέψει λίγο πιο μακριά. Πέρα από τα τείχη της Αθήνας. Ίσως και πέρα από την Ελλάδα. Το μυαλό σας πάει πουθενά; Εμένα για κάπου ξεκίνησε. Σαν να έχω μια υδρόγειο σφαίρα μπροστά μου που στροβιλίζεται και περιμένει εμένα να τη σταματήσω και να δείξω με το χέρι το μέρος που θα ήθελα να πάω. Κάπου ίσως όχι πολύ μακριά ( μην καταναλώσουμε κι όλη μας την σκέψη μόνο στη διαδρομή του ταξιδιού !). Λέω να σταματήσω αυτή την σφαίρα και να κατέβω στο μέρος που μου υπέδειξα. Έφτασα σε μια χώρα όχι και τόσο αγαπητή σε μας τους Έλληνες. Αλλά αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου.

Επιλέγω λοιπόν, να κάνω τη στάση μου στο Βερολίνο. Έχω ακούσει πολλούς φίλους μου να περιγράφουν όμορφες εικόνες γι αυτή την πόλη. Έτσι αποφάσισα να μάθω τι ισχύει και τι αγγίζει την υπερβολή. Το μόνο σίγουρο ότι τέτοια εποχή έχει τσουχτερό κρύο εκεί (όποιος δεν ξέρει τι είναι ισοθερμικό, ίσως να το καταλάβει σε αυτά τα μέρη).  Το Βερολίνο έχει τον μεγαλύτερο πληθυσμό από τις πόλεις της Γερμανίας. Επίσης θεωρείται πολυπολιτισμική πρωτεύουσα καθώς, όπου και να κοιτάξεις, βλέπεις φυλές απ’ όλες τις μεριές του πλανήτη. Δεν έχει πολύ παλιά ιστορία, αλλά κι αυτή με την σειρά της έζησε κάποιες έντονα ιστορικά στιγμές. Παρόλο που το τείχος πλέον είναι με το ζόρι 100 μέτρα στο μήκος του, συνεχίζει ακόμα και σήμερα να σου  προκαλεί ένα ρίγος όταν το βλέπεις και συνειδητοποιείς ότι με αυτόν τον τρόπο χωρίστηκε σε δύο κομμάτια ένας λαός, αλλά και τι συνέπειες είχε αυτό για την κάθε πλευρά. Συνεχίζω λοιπόν αυτό το φανταστικό ταξίδι και έχω αρχίσει να περιπλανιέμαι μέσα στους δρόμους του Βερολίνου.

Σου βγάζει μια μελαγχολία αυτή η πόλη, γεμάτη μεγάλα νεοκλασικά κτίρια,  που όπως έμαθα τα έχει επιμεληθεί όλα μόνο ένας αρχιτέκτονας, από το κτίριο της όπερας μέχρι και το ‘’παλαιό ‘’ μουσείο στο νησί των Μουσείων,  και φέρνουν αρκετές επιρροές από την ελληνική αρχιτεκτονική, καθώς ο συγκεκριμένος αρχιτέκτονας  ήθελε να ξεφύγει από το στυλ που είχαν επιβάλλει οι Γάλλοι κατακτητές την περίοδο που κατασκευάστηκαν. Όπου κι αν περπατήσεις και θελήσεις να ‘’χαθείς’’, βλέπεις μικρά bistro με διάφορες ποικιλίες κρασιού και μπύρας, ανθρώπους νέους που γλεντούν κι απολαμβάνουν το μέρος (βέβαια οι Γερμανοί δεν έχουν συγκεκριμένη ώρα που μπορεί να πιούν, γι’ αυτό δεν είναι παράλογο για εκείνους αν τους πετύχεις στις 11 το πρωί να κρατούν μια μπύρα στο χέρι).

Κατά τη γνώμη μου, μια πόλη δεν την κρίνεις αν είναι ωραία μόνο από την αρχιτεκτονική της ή τα αξιοθέατα που θα δεις, αλλά κι από το φαγητό που θα δοκιμάσεις. Το Βερολίνο όντας  ένα συνονθύλευμα φυλών όπως προείπα, διαθέτει κουζίνες απ’ όποια γωνιά του κόσμου μπορείς να φανταστείς. Από βιετναμέζικο μέχρι κλασσικό αμερικάνικο στυλ φαγητού. Στο κέντρο δε, σε κάθε δρομάκι έχει καντίνες με το γνωστό για εκείνους currywurst,  ένα  είδος hotdog με ότι λουκάνικο τυχαίνει να βάζει ο κάθε καντινιέρης και σως curry. Πραγματικά αξίζει μια τέτοια ‘’γουρουνιά’’ ακόμα κι αν διαθέτεις περίεργο και εκλεπτυσμένο ουρανίσκο. Κάπου εδώ θα κάνω μια τελευταία στάση στον ζωολογικό κήπο που μου έχουν πει ότι είναι πολύ όμορφος. Θα περάσω εκεί τις τελευταίες ώρες μου και θα φανταστώ ότι περνάω μέσα από τα πάρκα που βρίσκονται τα ζώα. Μου είπαν ότι αξίζει πολύ να δω έναν χιμπατζή που στήνεται όταν βλέπει να μαζεύεται πολύς κόσμος γύρω του και παίρνει πόζες σαν να είναι το πιο ακριβοπληρωμένο μοντέλο. θα περιπλανηθώ μέσα στο τεράστιο ενυδρείο που μοιάζει σαν τα νεοκλασικά κτίρια που σας έλεγα και πριν. Τέλος, θα ξεκινήσω να μαζεύω πάλι τις φανταστικές αποσκευές μου και θα ξεκινήσω για το ταξίδι της επιστροφής. Θα ανοίξω τα μάτια μου και θα βρεθώ εδώ όπου ξεκίνησα, στην οθόνη του υπολογιστή μου,  να περιγράφω αυτό το όμορφο ταξίδι, νιώθοντας σαν να έχω κάνει πράγματι αυτό το ταξίδι.

Να έχετε μια όμορφη και γεμάτη φαντασία ημέρα!