Κάποτε το δάσος ήταν ένας αρχέγονος φόβος. Οι πρώτοι άνθρωποι λάμβαναν τους απαραίτητους πόρους, όπως τροφή και ξυλεία από τα δάση. Τα φοβόντουσαν όμως. Κατοικούσαν σε ξέφωτα, σε σπηλιές και σε περιοχές με φως άπλετο. Ακόμα και εμείς κάποτε φοβηθήκαμε τα δάση. Πως; Μέσα από τα παραμύθια, όπου στα δάση κρύβονταν οι κακοί λύκοι και οι μάγισσες που παραμόνευαν τον διαβάτη. Αυτό, στα παιδικά μας χρόνια.
Πως έγινε λοιπόν να απομυθοποιηθεί τόσο η φύση; Πως γίνεται να ωριμάσει τόσο υπέρμετρα η ανθρώπινη αλαζονεία απέναντι στο δάσος και ότι αυτό διαχρονικά πρεσβεύει; Οι πρόσφατες πυρκαγιές αποκάλυψαν για άλλη μια φορά πως το δάσος είναι απλά μια «προβληματική» περιοχή έξω από κάθε πόλη, η οποία αναγνωρίζεται ως απαραίτητη αλλά δεν αντιμετωπίζεται έτσι.
• Κατά τη γνώμη μου το πρόβλημα δεν είναι τόσο ο λόγος της πυρκαγιάς. Είτε πρόκειται για φυσικά αίτια, είτε για κάποιον σύγχρονο Ηρόστρατο, το βαθύτερο πρόβλημα πρέπει να αναζητηθεί αλλού. Οι εμπρησμοί και οι φυσικές καταστροφές λόγω καιρού συνέβαιναν πάντα και πάντα η φύση έκανε αυτό που ξέρει καλά, όσο αφορά την ανάπλαση. Το πρόβλημα των αρκετών τελευταίων δεκαετιών είναι πως ο άνθρωπος έχει πλήρως αποξενωθεί από τους φυσικούς πόρους που του παρέχουν τόσο τροφή, όσο και στέγαση, ένδυση και πολλά άλλα. Δεν είναι εύκολο πλέον να συνδεθεί το ρούχο που φοράμε ή το έπιπλο στο σπίτι μας με την πρώτη ύλη του. Η απομυθοποίηση του δάσους ξεκινά από εκεί.
• Ο σύγχρονος άνθρωπος έπαψε να το φοβάται, πόσο μάλλον να το σέβεται. Ονόμασε το δάσος, πάρκο ή άλσος για να το «δαμάσει» και να το κάνει πιο οικείο του. Είχε την αγένεια να χτίσει εντός του δάσους και να οικειοποιηθεί τις εκτάσεις του, να ανοίξει δρόμους εντός του, να το περιορίσει. Στο νου του μέσου ανθρώπου, το δάσος είναι χειραγωγήσιμο και ανεξάντλητο. Μπορεί να το καταπατά και να το εκμεταλλεύεται. Μήπως υπάρχει ακόμα κάποιος αρχέγονος φόβος απέναντι στα σκοτεινά δάση και στις ιστορίες που τα συνοδεύουν; Μήπως ακόμα, ενδόμυχα, φοβούμαστε τον μεγάλο, κακό λύκο που παραμονεύει εκεί; Μήπως θέλουμε να περιορίσουμε την απειλή αυτή; Είναι τόσο ματαιόδοξο όλο αυτό. Ακόμα και στην Πάρνηθα, χρόνια μετά τη μεγάλη καταστροφή, το δάσος επιβλήθηκε. Οι λύκοι έκαναν και πάλι την εμφάνιση τους, αγριογούρουνα επέστρεψαν και η ελάτη ορθώνεται και πάλι.
Παρά τις προσπάθειες να κάνουμε εγκάρδιο «φίλο» μας το δάσος, αυτό δεν είναι δυνατό. Η μεγάλη πράσινη μάζα θα είναι πάντα εκεί δίπλα στην ανθρώπινη παρουσία για να δείχνει, με πομπώδη τρόπο, την ανωτερότητα της, παρέχοντας στον άνθρωπο τόσο, όσο. Το δάσος ήταν ανέκαθεν το άγνωστο, γοητευτικό και επικίνδυνο πεδίο που απλά παραχωρεί χώρο στην ανθρώπινη εξέλιξη. Στο τέλος θα πάρει το χώρο αυτόν πίσω. Όσο και αν χρειαστεί γι’ αυτό.
