Βλέπω στην πλατεία ένα ζευγάρι. Την κρατάει αγκαλιά, παίζουν τα βλέμματα τους,χορεύουν σαν μια σκιά τα σώματα τους και φιλιούνται. Νομίζουν πως αυτό το φιλί θα κρατήσει για πάντα. Έτσι βλέπουν και έτσι λαχταρά η ψυχή τους. Είμαι απέναντι τους. Κυριολεκτικά και μεταφορικά…..

Έχει φύγει το ροζ συννεφάκι από μπροστά μου χρόνια τώρα, μπορεί να λένε πως μεγαλώνοντας η όραση μας γίνεται πιο αδύναμη, ωστόσο πιστεύω πως γίνεται πιο ξεκάθαρη.

Τον βλέπω, είναι εκεί πιο πέρα, ένα μωρό ανέμελο που πετάει απερίσκεπτα βελάκια δεξιά αριστερά,φτερουγίζει και παίζει. Είναι ακόμα μωρό. Γελάει, δεν ξέρει τι θα πει «συνέπειες» δεν έχει ιδέα τι σημαίνει «σοβαρό». Έχει το βλέμμα γύρω γύρω σαν τρελό, δεν ξέρει καν αν και που πρέπει να εστιάσει, στριφογυρνάει σαν το φτερό γύρω απ τον εαυτό του.

Λίγο πιο κοντά μου βλέπω και τον δικό μου. Με βλέμμα που σκανάρει, δεν κρατάει καν το τόξο του και έχει τα βέλη του μέσα στη φαρέτρα. Λίγα, ελάχιστα, μετρημένα στο ένα χέρι. Εξετάζει καλά, έχει βλέμμα σοβαρό αυστηρό και μετρημένο. Δύσκολα θα κεντρίσει το ενδιαφέρον του. Δύσκολα θα πάρεις μια θέση στη ροή της σκέψης του. Κάθεται αμίλητος, ήσυχα και ανακατεύει τον καφέ του με μαχαίρι. Αν έχεις φασαρία στο μυαλό θα σε αφήσει και θα φύγει, δεν του κάνει όλο αυτό, το χόρτασε, το μπουχτισε.

Δεν θα ακούσει τα λόγια σου, σαν παλιά αλλοιωμένη κασέτα στο κασετόφωνο τα έχει μάθει πια απ έξω και ξέρει το ρεφραίν. Μόνο τα χέρια σου θα δει αν είναι καθαρά, γεμάτα αγνές πράξεις. Όχι αυτές του εντυπωσιασμού. Τις άλλες τις δύσκολες, που δεν τις βλέπεις εύκολα με γυμνό το μάτι. Δεν την ξεγελά την αντίληψη του. Έχουν γκριζάρει πια τα μαλλιά του έχουν μπερδέψει οι μπούκλες του. Και όταν πει να πιάσει το τόξο του, τα χέρια το, μετά από τόσα χρόνια, δυνατά, δεν θα αστοχήσουν ούτε χιλιοστό.

Ξέρει αυτός. Και το άλλο το τσογλανάκι, που του χαλάει το όνομα, θέλει να το πιάσει να του δώσει δύο στον πισινό, να βάλει μυαλό…. Αλλά κι εκεί η εμπειρία του ξεχωρίζει, και ξέρει πως δεν πρέπει. Γιατί έτσι πρέπει να κάνει το μικρό…. Γιατί έτσι πρέπει να είναι το ζευγάρι στην πλατεία.. Σφιχταγκαλιασμενο. Σαν για πάντα. Μιας και τους πέταξε το βέλος το μωρό…. Κι ας ξέρει πως αργά ή γρήγορα, θα ματώσουν και οι δύο. Εξάλλου, αυτό κάνουν τα βέλη. Πληγώνουν.