Σε μια εποχή παθιασμένη με τα social media, πολλές φορές αναρωτήθηκα, το τι χρήματα κερδίζουν οι δημιουργοί πλατφορμών ή εφαρμογών που παρέχουν κοινωνική δικτύωση, αντιλαμβανόμενοι απλά την αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου να φαίνεται και να ξεχωρίζει. Πέραν του καθαρά προσωπικού της υπόθεσης, θεωρείται πλέον αδιανόητο, η όποια μορφή ενημέρωσης και πληροφόρησης να μην διέρχεται από τις πύλες της…κοινωνικής δικτύωσης. Μέσα στο πλαίσιο αυτό, απλά παρασύρεσαι, παίρνεις θέση, επιλέγεις και οδηγείς «υπέυθυνα».

Στη παγκόσμια παντοδυναμία του Facebook, ήρθε να επιβληθεί με «αυθάδεια» το Instagram. Τώρα, ως κάτοχος λογαριασμών και στα δύο μέσα, θα πω ότι θεωρώ πλέον πιο παροχημένο το Facebook. Εκτιμώ ότι είναι ένα μέσο το οποίο όσο εύκολα μπορεί να σε δικτυώσει και να σε ενημερώσει, ενίοτε, άλλο τόσο μπορεί και να σε εξοργίσει. Το Facebook, έγινε γρήγορα βήμα για τον κάθε χρήστη να παραθέσει τις απόψεις του, επί παντός επιστητού, και δυστυχώς τις περισσότερες φορές με άκομψο τρόπο. Η ανυπαρξία της δια ζώσης επικοινωνίας και η ανωνυμία, ξεδιπλώνουν την ανάγκη επιβολής της υποκειμενικής άποψης, έστω και αν αυτή χαρακτηρίζεται από ημιμάθεια και απουσία τεκμηρίωσης. Τόσο καταπιεσμένο ήταν αυτό το συναίσθημα της άνευ λόγου προβολής και επίθεσης σε έναν κόσμο χωρίς ηλεκτρονική δικτύωση; Και τελικά, φταίνε τα εργαλεία για αυτή την ψηφιακή οχλοκρατία ή ακόμα χειρότερα, το ανεπαρκές ανθρώπινο κεφάλαιο που τα χειρίζεται;

Σε μια χώρα που προσφέρει με άνεση τα τελευταία χρόνια, εντάσεις και συγκινήσεις, το Facebook και το Twitter πρωταγωνίστησαν και υπεκατέστησαν αρκετές φορές τη παραδοσιακή μορφή του τηλεοπτικού καυγά. Και καλά, ο τηλεοπτικός καυγάς μας ήταν γνώριμος. Ο καυγάς όμως μεταξύ ηλεκτρονικών «φίλων» για οτιδήποτε ανεβαίνει ως πληροφόρια, μπορέι να θεωρηθεί εποικοδομητικός διάλογος ή κοινωνικός προβληματισμός; Μάλλον θα πρέπει να προβληματιστούμε για το τρόπο αντιληψης της πραγματικότητας από την κοινωνία μας.

Το Facebook πλέον ξεχείλωσε, το Twitter παραέγινε θορυβώδες. Θα προτιμήσω το Instagram. Ικανοποιεί, μια κάποια ναρκισσιστική ανάγκη του καθενός μας, μέσω της άμεσης οπτικής απεικόνισης, αλλά είναι σαφέστατα πιο αθόρυβο. Το Instagram δεν εξάπτει τα πάθη και τον περιττό διάλογο. Άλλωστε είναι και ένας πιο καλλιτεχνικός τρόπος να προβάλεις τη πόλη σου, τη χώρα σου, τη δουλειά σου, κ.α. Τα πόσα μπορεί να πει κάποιος για τα social media, δε λέγεται. Το σίγουρο είναι ότι είναι ένας κοινωνικός καθρέπτης, που δε θες πάντα να κοιτάξεις. Τα greeklish, η ανορθογραφία και η προχειρότητα, η επιστημονική προσέγγιση και η λαμπρή αισθητική, όλα βρίσκονται στα κοινωνικά δίκτυα. Όπως στην πραγματική ζωή. Μόνο που στη πραγματική ζωή, τα φίλτρα μπαίνουν πιο εύκολα και επιλέγεις με ποιον θα βγεις για φαγητό και θα μιλήσεις.

Πάλι καλά λοιπόν που υπάρχει και το delete.

 

 

Να το αποφυγεις, δύσκολα μπορείς. Να το διαχειριστείς όμως με ευπρέπεια είναι υποχρέωση σου. Δε πρέπει να ξεχνάμε ότι η έκθεση θέλει τον τρόπο της. Αν δεν το προσπαθήσεις, καλύτερα μη το χρησιμοποιήσεις. Το αφήνεις και βγαίνεις για βόλτα στο κόσμο. Μη σου πω ότι έτσι θα γίνεις και πιο ζηλευτός. Κλείνοντας, δηλώνω φαν μεγάλος του Instagram. Ζούμε στην εποχή του #hashtag. Παίξτε με ευγένεια και σύνεση.