Παρτέρια, κυκλικές αλέες, λιμνούλες και δεντροστοιχίες. Μέχρι και απομεινάρια αρχαίου υδραγωγείου και ρωμαϊκής βίλας. Ο Κήπος της Αθήνας, δεν έχει μόνο αρχαιολογικούς θησαυρούς, σκιές και χρώματα. Διαθέτει επίσης πορτοκαλιές μεγαλύτερες από εκείνες του Κήπου του Λουξεμβούργου, καθώς και φοίνικες ψηλότερους από εκείνους του Βοτανικού Κήπου του Παρισιού.
Πέραν της ποικιλίας του φυτικού διάκοσμου, ο Κήπος έχει ένα μοναδικό γνώρισμα. Δημιουργήθηκε, μεγάλωσε και επιβίωσε σε ένα τόπο, ίσως αφιλόξενο κλιματικά, αλλά κυρίως σε μια κοινωνία που δεν είχε ποτέ στη κουλτούρα της την έννοια του αστικού πάρκου ως αναπόσπαστου κομματιού της καθημερινότητας.
Κάποτε έλεγαν ότι τα αστικά πάρκα στην Ευρώπη, έγιναν για να εξυπηρετηθεί η ανάγκη επαναπροσέγγισης όλων των αστικών τάξεων της κοινωνίας, ισότιμα, μέσα στη φύση. Στην πόλη μας, όλα βέβαια έγιναν ετεροχρονισμένα. Οι Αθηναίοι άργησαν να εντάξουν τη λειτουργία ενός χώρου πρασίνου στη ζωή τους. Συνήθως, έβλεπα και εγώ τον Κήπο από μακριά. Γιατί να περάσω από μέσα; Οι λεωφόροι φαντάζουν ευκολότεροι. Κι όμως, όταν μπεις στον Κήπο, δεν κόβεις απλά δρόμο, αλλά επανεντάσσεις στη ζωή σου την αρχέγονη ανάγκη επαφής με τη φύση. Ο Κήπος της Αθήνας έχει το μοναδικό πλεονέκτημα να έχει άπλετη σκιά. Οπότε, το περπάτημα εντός του, σε εγκλωβίζει σε μια οργιώδη χλωρίδα δίπλα στο Σύνταγμα. Είτε ο περίπατος εξυπηρετεί την μοναχική περιπλάνηση, είτε τις κοινωνικές συναντήσεις, η προσωπική ανάγκη, πάντα εξυπηρετείται.
Εκτιμώ ότι στη περίπτωση της Αθήνας, ο Εθνικός Κήπος, δεν αποτελεί μια ασυνέχεια στον πολεοδομικό ιστό, αλλά ένα κρίκο μιας ευρύτερης διαδρομής που συνδυάζει τον αρχαιολογικό περίπατο, την αναψυχή και τις αγορές. Όλα σε απόσταση μερικών μέτρων. Και αν κάποτε, υπήρξε επίτευγμα η συμβατική λειτουργία ενός αστικού πάρκου, στις μέρες μας επιβάλλεται ο επαναπροσδιορισμός του Κήπου στη ζωή της πόλης. Πρέπει να υπάρξει η βούληση για σύγχρονες χρήσεις του χώρου, ώστε να προσελκύσει τον πολίτη και να καταστήσει τον Κήπο, «θέατρο» δράσεων πολιτισμού και κοινωνικής απεικόνισης. Η Αθήνα δεν χρειάζεται, πλέον, απλά τη σκιά των αειθαλών δέντρων του Κήπου. Χρειάζεται την ουσιαστική συμμετοχή του πάρκου στη ροή της πόλης. Και ο Κήπος, πρέπει να ικανοποιήσει το νέο του ρόλο, ως εξωστρεφές και δυναμικό πεδίο δράσης του πολίτη.
Μπορεί λοιπόν να μην έχει την έκταση μεγάλων πάρκων άλλων μεγαλουπόλεων, ο Κήπος της Αθήνας όμως έχει τα δικά του ιδιαίτερα χαρακτηριστικά και βέβαια τη μοναδική του ιστορία, που δεν δύναται να απαγκιστρωθεί από εκείνη της ιστορίας της πόλης μας.
Ο Κήπος μας είναι και κάτι άλλο. Είναι αλληλουχία. Δεν είναι απλά ένα πάρκο του κέντρου. Είναι το κέντρο. Οι πέργκολες και τα παγκάκια πάντα περιμένουν. Και οι παπαγάλοι του πρέπει να είναι οι πιο φασαριόζοι.
