La bohème, la bohème… που σημαίνει σε ελεύθερη μετάφραση ‘’αυτός που είναι ευτυχισμένος’’. Με αυτά τα απλά λόγια, μια καθόλου απλή φωνή, ο Charles Aznavour μπήκε στις καρδιές και στις ψυχές όλου του πλανήτη, για πάντα.

 

Γεννημένος στο Παρίσι, το 1924, ο Charles Aznavour, από πατέρα Αρμένιο και μητέρα Σμυρνιά, μεγάλωσε μέσα στη μουσική και στην καλλιτεχνική ζωή, αφού ο εστιάτορας πατέρας του ψιλοτραγουδούσε παντού με την πρώτη ευκαιρία. Οι γονείς του ήταν εκείνοι που τον παρότρηναν, μόλις στα 9 του, να αλλάξει το αρμένιο Aznavourian, στο πιο παλκοσένικο Aznavour και να προσπαθήσει να αρχίσει να ελέγχει αυτό το μοναδικό δώρο που του χαρίστηκε ; την φωνή του.

Η 85χρονη πορεία του, απ΄τα σοκάκια της Μονμάρτης, τον οδήγησε σε αμέτρητες συνεργασίες ; από την Edith Piaf (την οποία ‘’άνοιγε’’ στις παρουσιάσεις της στην κατοχική Γαλλία, στο Moulen Rouse), τον Frank Sinatra και τον Ray Charles, μέχρι την Liza Minelli, τον Bob Dylan και την δική μας Νάνα Μούσχουρη.

Είναι απ’ τις λίγες φωνές που πρέπει να τον βλέπεις όταν τραγουδάει. Ο τρόπος που ερμηνεύει, καθαρά υποκριτικός, καθαρά θεατρικός, έκανε τον Jean Cocteau να πεί ‘’Ο Aznavour έκανε την απελπισία δημοφιλή!’’. Ύμνησε, όσο λίγοι, τον καθημερινό τρόπο που την βγάζει ο καθένας από εμάς. Τον καθημερινό τρόπο που αγαπάμε, που ερωτευόμαστε, που μας λείπει η μητέρα μας, που λατρεύουμε μια ανάμνηση. Που ζούμε. Ο μοναδικός τρόπος που σε κέρδιζε με το βλέμμα του, την ίδια ώρα που ερμήνευε ένα τραγουδάκι, μιλώντας για κάτι απλό, αλλά τόσο σημαντικό στην ζωή του καθένα μας, είναι ίσως το σημαντικότερο που τον χαρακτήρισε σε όλη του την καριέρα. Βαθιά εκφραστικός ο τρόπος που επέλεγε να ερμηνεύσει, δεν μπορούσες παρά να ξεχνάς να χειροκροτήσεις όταν τελείωνε. Ακόμα και λέξη να μην μιλάς γαλλικά, σε κερδίζει με την γάργαρη σαν τα νερά του Σηκουάνα που μεγάλωσε, φωνή του, να ταξιδεύεις σε παλιές χαρές και λύπες, σε καινούριες περιπέτειες που έχεις μπροστά σου. Καθαρή μαγεία, φτιαγμένη από νότες.

Συχνή η σύγκριση του ως ο Γάλλος Frank Sinatra, που έκανε τον Frankie να ζητήσει τον Aznavour (έναν απ’τους λίγους Ευρωπαίους) να πουν μαζί ένα τραγουδάκι ντουέτο στο κλείσιμο της καριέρας του, το 1993, ο ίδιος επέλεγε πάντα να μην μπαίνει σε τέτοιες συγκρίσεις. Υπηρετούσε την μουσική, την ίδια του την ζωή δηλαδή, με πείσμα και ταπεινότητα. Μέχρι 15 μέρες πριν τον βρουν νεκρό στη βίλα του, από καρδιακή ανεπάρκεια, τραγουδούσε σε τουρνέ στην Ιαπωνία. Στα 94 του. C’est la vie!!!

Μέσα στις πολλές συνεργασίες του, ο Tom Jones, o Placido Domingo, o Elton John, η Celine Dion, o Dean Martin, o Sting, o Rostropovich, η Shirley Bassey αλλά και ο Bing Crosby. Με τους περισσότερους εκ των οποίων τον συνέδεε προσωπική και μακροχρόνια φιλία.

 

Μια καριέρα που άγγιξε 9 δεκαετίες, γνώρισε αναρίθμητες τιμές και βραβεύσεις (με την τελευταία μόλις πέρσι, όταν κέρδισε το δικό του αστέρι στο Hollywood Walk of Fame), έκλεισε ίσως με τον πιο αρμόδιο τρόπο : παρουσία όλης της Γαλλικής πολιτειακής αρχής αλλά και ολόκληρου του κόσμου, παρελθούσης και παρούσης, με τον ήχο του Emmenez-Moi (Πάρε με μαζί σου) να ταξιδεύει όλο τον κόσμο, πάνω απ’ το Παρίσι, πάνω απ’την Γαλλία, πάνω απ’όλη την Ευρώπη και μέσα στις καρδιές όλου του κόσμου, μια φωνή που δεν ήρθε για να ζήσει κάποια χρόνια και να φύγει κάποια στιγμή, αλλά για να μείνει για πάντα οδηγός ζωής, συναισθημάτων και, πάνω απ’όλα, καρδιάς.

Αυτό εξάλλου που τραγούδησε, σε όλη του τη ζωή ο Aznavour, o μέγας formidable boheme!