Όταν ήμουν μικρή νόμιζα πως η τέχνη του καφέ είναι κάτι μαγικό. Έβλεπα τη γιαγιά μου κάθε απόγευμα να φτιάχνει καφέ για όλους τους γείτονες που έρχονταν στο σπιτικό της και σκεφτόμουν πως για να έρχονται κάθε μέρα, χειμώνα καλοκαίρι πρέπει να κάνει τέλειο καφέ.

Έγινε παιχνίδι στα παιδικά μου μάτια, πήρα χώμα και άχνη ζάχαρη, μερικά φλυτζανάκια και ένα σπασμένο μπρίκι που μου έδωσε η γιαγιά κι έκανα πως έφτιαχνα το μαγικό καφέ! Βέβαια μεγαλώνοντας κατάλαβα πως ήταν και η όμορφή παρέα τους που έκανε το απογευματινό καφεδάκι τους ακόμη πιο νόστιμο.

Η αγάπη για τη συντροφιά τους, η λαχτάρα να πούνε τα νέα τους , η παρηγοριά της ύπαρξης της μικρής γειτονιάς τους. Αυτά τα συναισθήματα που ήταν τελικά πιο μαγικά από κάθε τι. Και μάλλον τέχνη είναι τα συναισθήματα που εισπράττει ο άλλος μέσα από τη τέχνη σου και όλα όσα εκείνος μετέπειτα νιώθει.

 

 

Έχεις παίξει στο θέατρο; Έχεις δει τους ανθρώπους από κάτω να γελάνε με μία σου ατάκα; Έχεις γράψει κάτι που έκανες τον άλλον να συγκινηθεί; Να ταυτιστεί μαζί σου; Μαγείρεψες ένα φαγητό που θα μείνει αξέχαστο; Που όταν λένε το όνομα σου θα είναι συνδυασμένο με τη γεύση του;

Έφτιαξες κάτι που ο άλλος θα το φορά για πάντα; Που έγινε το αγαπημένο του; Έβγαλες μια φωτογραφία που κοσμεί έναν τοίχο ενός σπιτιού, που ταξιδεύει τον ιδιοκτήτη του κάθε φορά που τη κοίτα; Είπες ένα τραγούδι που οι άνθρωποι σιγοψιθυρίζουν όταν πονούν πολύ; Όταν νιώθουν μόνοι; Ή όταν είναι τρελά ερωτευμένοι;

Αυτό είναι τέχνη. Τα συναισθήματα μας. Γιατί αυτά τη δημιουργούν πραγματικά.