Κάτι γίνεται με τα χρονικά διαστήματα ανάμεσα στις σπουδαίες στιγμές της ζωής.
Εκείνα τα διαστήματα που ακολουθούν το κρεσέντο. Τις δυνατές χαρές ή τις καταποντιστικές λύπες. Εκείνες τις μεγάλες στιγμές που δεν γίνεται τίποτα. Τίποτα απολύτως. Που σε καλούν να μάθεις να κάνεις τίποτα…. Τα διαστήματα της σιωπηλής δυσπεψίας που προσπαθεί να γίνει χώνεψη….που κάποιοι ονομάζουν προσωπικό “κενό”, ή προσωπική “έρημο”… Και που αναγκάζεσαι να είσαι εκεί. Να το βιώνεις επαναληπτικά, σαν τον Σίσυφο.
Αν δεν σου στρίψει. Δικαιολογημένα. Γιατί δεν πέφτεις σε χειμερία νάρκη, όπως ρε παιδί μου πέφτει η τυχερή αρκούδα που κοιμάται στα διαστήματα της μη δράσης της… ΕΣΥ, επειδή ΔΕΝ είσαι από τα ζώα που πέφτουν σε “χειμερία νάρκη”, πρέπει να επιβιώσεις αξιοπρεπώς του προσωπικού σου “Άδη/χειμώνα”. Τις βασανιστικές στιγμές που καλείσαι να μάθεις την ακινησία Εν κινήσει. Ξύπνιος, με μνήμες και όνειρα…. Αυτό που το πας;
Κάθεσαι εκεί και ανέχεσαι το τίποτα, ανάμεσα στα πάντα… Ενώ κουβαλάς εικόνες-φαντάσματα, απο το έντονο παρελθόν, που ανυπομονούν να σε κατακλύσουν στο κάθε αισθητικό ερέθισμα και ταυτόχρονα, ξυπόλητα όνειρα αλητάκια με πολύχρωμα, αταίριαστα ρούχα, θέλουν να σου πουν τη μοίρα σου, ξεσηκώνοντας το ήρεμο τίποτα σου με απατηλές νέες πατρίδες .. Τι να φοβηθείς τον θάνατο; Ποιον θάνατο;
Αυτά τα διαστήματα μοιάζουν με θάνατο! Με ζωντανό θάνατο! Και εν τω μεταξύ σε μια προσπάθεια αθανασίας, υπάρχουν και διάφορες σχολές που προτείνουν πολλά πράγματα που μπορεί να κάνει κανείς με την εαυτό του ανάμεσα σε αυτά τα άχαρα διαστήματα. Μοδάτες, λαμπερές σχολές που ξεχνούν το ..σκιερό που ελλοχεύει….
Άλλοι λοιπόν σου λένε να κάτσεις να ακούσεις το τώρα, άλλοι σου λένε να κανεις γιόγκα, άλλοι σε λένε ψυχαναγκαστικό που σκέφτεσαι συνέχεια κάτι έντονο, άλλοι σε λένε μανιοκαταθλιπτικό κλπ κλπ, και ΝΑ τα χάπια.. Συγνώμη, εμένα μπορεί κανείς να μου πει γιατί οι άνθρωποι που βιώνουν έντονα τη ζωή πρέπει να έχουν και τον ανάλογο διακόπτη που στο πάτημα του να ξεκινάει η “σωστή” διαχείριση του εαυτού στα διαστήματα του απόλυτου τίποτα μετά την αποθεωτική καύλα; Αναρωτιέμαι. Αλήθεια.
Και ξέρεις τι…100 χρόνια μας δόθηκαν μόνο… Που λέει ο λόγος δηλαδή 100, γιατί καμία σχέση αλλά λέμε. Και 100 ολόκληρα ας πούμε ότι είναι. Όταν ΕΣΥ άνθρωπε ΞΕΡΕΙΣ, ότι το μόνο σίγουρο είναι ότι θα πεθάνεις στα 100 σου και επειδή έχεις αυτή την ευχή και κατάρα της επίγνωσης, σου δίνεται η ευκαιρία να περάσεις 99,9 χρόνια φαντασμαγορικά! Πες μου, πως να διαχειριστείς τη γνώση του θανάτου και τα άκαυλα διαστήματα μέσα σε 100 χρόνια…χωρίς -κάποια-χειμερία νάρκη; Πως;;; Με την μουσική, την ποίηση, την λογοτεχνία, την ζωγραφική και τον χορό. Αυτό κατάλαβα. Ότι τελικά η ΚΑΘΕ μορφή τέχνης είναι η “χειμερία νάρκη” του ανθρώπου… Μόνο που δεν ναρκώνει αλλά αφυπνίζει.
Αυτή είναι η μοίρα μας. Το ξύπνιο. Το απόλυτα ξύπνιο μέχρι τον απόλυτο ύπνο. Γιατί ακριβώς ΞΕΡΟΥΜΕ ότι θα πεθάνουμε. Έχουμε αυτή την πληροφορία… Ίσως ΑΥΤΟ να μας έδωσε ο Προμηθέας, ίσως ΑΥΤΗ η πληροφορία να ήταν η “φωτιά” που έκλεψε από τους αθάνατους Θεούς και για αυτό να τιμωρήθηκε βάναυσα….. Γιατί αυτή η πληροφορία, η επίγνωση του θανάτου, η πληροφορία του μεγάλου ΤΕΛΟΥΣ, να οδηγεί στην αθανασία μέσω της αφύπνισης ανάμεσα στα διαστήματα παύσης….και αυτή η αφύπνιση συμβαίνει μέσω της τέχνης.
Είναι αυτή που δημιουργεί το χαλί μεταξύ της γέννησης και του θανάτου. Μεταξύ των μεγάλων γεγονότων. Μεταξύ της περιορισμένης/απεριόριστης ταλάντωσης μας ως όντα….
