Δεν είναι εύκολη εποχή το θέρος για να σκεφτείς και να γράψεις. Αλήθεια είναι αυτό. Βέβαια τα τελευταία χρόνια, τα καλοκαίρια μας βρίθουν ερεθισμάτων. Σκέφτομαι λοιπόν τι θέμα θα μπορούσα να πιάσω. Τρομοκρατία, «πρώτη φορά αριστερά», αστική συμπεριφορά και καταλήψεις χώρων, δημόσιος βίος. Κάτι έχω γράψει για όλα. Αρχίζω λοιπόν να θυμάμαι και να αναπολώ τα περασμένα χρόνια που τέτοια εποχή ήμασταν όλοι σε μια τρυφηλότητα, σε μια αναζήτηση απλά της καλύτερης παραλίας, με λιγότερα άγχη και περίσσεια θετική σκέψη. Κάτι το οποίο δηλαδή είναι τελείως ανθρώπινο και εναρμονίζεται με την εποχή αυτή του χρόνου. Τώρα όμως; Πόσο υπεράνθρωποι πρέπει να είμαστε για να αναλωνόμαστε, αναγκαστικά, ψυχικά με όλα αυτά που συμβαίνουν και ταυτόχρονα να προσπαθούμε να κρατήσουμε και τις ισορροπίες που απαιτεί το βιολογικό μας ρολόι;
Παλαιότερα, η άδεια ήταν εργαλείο. Γέμιζες μπαταρίες, άδειαζες το μυαλό σου και το Σεπτέμβριο προχωρούσες μπροστά. Ήταν λίγο σαν να ξεκίναγες την γραφή σε λευκή σελίδα. Ο Σεπτέμβριος ήταν ανέκαθεν μήνας αποφάσεων και ξεκινημάτων. Ίσως πάντα μας κατατρέχει το σχολικό σύνδρομο. Είχαμε πάντα όμως τον Αύγουστο που απλώς δεν μας απασχολούσε τίποτα. Ο κόσμος αλλάζει, οι άνθρωποι προσαρμόζονται. Με δυσκολία ίσως αλλά το κάνουν. Δε ξέρω αν αυτό είναι καλό και μας κάνει ακόμα πιο ανθεκτικούς αλλά ως ρομαντικός ενίοτε μου λείπει η εποχή που στα δελτία ειδήσεων απλά δεν υπήρχαν ειδήσεις. Τότε που ξέχναγες τη μέρα είναι, αν είναι καθημερινή ή όχι, απλά γιατί βρισκόσουν σε άδεια. Οι εξελίξεις τρέχουν και πρέπει να είσαι πολύ απαθής για να μη σε επηρεάσουν. Γίνεται αυτό; Μάλλον όχι. Δεν είναι πλέον λύση να κλείσεις τη τηλεόραση. Τα κοινωνικά δίκτυα καραδοκούν παντού. Το ελληνικό καλοκαίρι, ενίοτε κατορθώνει να σε κάνει να απαλλαγείς από τη μαυρίλα της εποχής μας. Δε το επιτυγχάνει όμως όπως κάποτε, εύκολα και νομοτελειακά. Μεταξύ τύρου και αχλαδιού όσο και αν θες να αποφύγεις την πολιτική και την οικονομία αυτές θα βρουν τρόπο να κάτσουν στο τραπέζι. Και μετά έρχονται και τα διεθνή γεγονότα. Πώς να ξεφύγεις; Ουφ, δε γίνεται. Είναι καλοκαίρι.
Από τότε που η καλοκαιρινή ραστώνη άρχισε να θεωρείται προκλητική πολυτέλεια, χάσαμε την ηρεμία μας. Αποτοξίνωση λοιπόν. Το θέλουμε όλοι. Είναι απαραίτητο. Είτε στη πόλη είτε στην εξοχή. Τρόποι υπάρχουν. Το οφείλουμε στον εαυτό μας. Ας απομακρύνουμε τα τοξικά πράγματα από την αυλή μας. Τουλάχιστον όσα μπορούμε. Ο Ιούλιος είναι εδώ και απαιτεί να πέσουν οι ρυθμοί. Γιατί να μετανιώνεις, εκ των υστέρων, γι’ αυτά που έχασες πηγμένος στις σκέψεις της καθημερινότητας; Οπότε αδειάζεις μυαλό και κοιτάς εκεί στο βάθος για λίγο. Ναι. Θάλασσα είναι. Δική μας.
