Είμαι άρρωστος, γιατρέ μου. Πολύ άρρωστος και τόση αρρώστια… πού να τη χωρέσω; Διακατέχομαι από έντονο ρομαντισμό και το μυαλό μου γεννά συνεχώς ψευδαισθήσεις. Για να σου δώσω να καταλάβεις… πιστεύω ότι, θα έρθει ο πρίγκιπας με το άσπρο άλογο να με πάρει. Έχω μία βαλίτσα έτοιμη στο χολ, που δεν την έχω αγγίξει από τον περασμένο χειμώνα. Επέστρεψα από ταξίδι και τα ρούχα δεν μπήκαν ποτέ στην ντουλάπα. Παλτό, υφασμάτινα παντελόνια, σκούφοι, κασκόλ και μάλλινα, «όμηροι» ενός κλειστού φερμουάρ. Η βαλίτσα έχει γίνει πια μέρος της επίπλωσης. Τραπέζι… καρέκλες… συρταριέρα… βαλίτσα. Περιμένω να μου κορνάρει ο πρίγκιπας για να τη βάλω στην πλάτη, να ανοίξω και να φύγω. Με συνοπτικές διαδικασίες, χωρίς αλλαγές, ακόμα κι αν ο πρίγκιπας εμφανιστεί τον Αύγουστο, σαν τις παχιές τις μύγες. Θα πάω μαζί του κι ας βγάλω τη μπέμπελη. Χέστηκα.
Οι ψευδαισθήσεις, όμως, μεταμορφώνονται και γίνονται παραισθήσεις. Γιατί, μέσα στη νύχτα ακούω χλιμιντρίσματα και πετάγομαι από το κρεβάτι. «Ο πρίγκιπας με τ’ άσπρο άλογο», αναφωνώ κι ανάβω το φως της εξώπορτας, όπως κάνω με τους ντιλιβεράδες. Μην πάει σε λάθος σπίτι και χτυπάει τα κουδούνια, γιατί καήκαμε. Με τη γενικότερη «πείνα» που υπάρχει στις μέρες μες, ο καθένας θα αρπάξει ό, τι βρεθεί στο κατώφλι του. Από σουβλάκια μέχρι π…ίτσα. Ο πρίγκιπας όμως δεν φαίνεται πουθενά κι εγώ αναρωτιέμαι. Έπεσε σε μποτιλιάρισμα; Ξέμεινε από βενζίνη; Έχω αρχίσει να παρανοώ σαν τη Ζαν Ντ’ Αρκ; Αφού τα ακούω τα χλιμιντρίσματα. Δύο εξηγήσεις υπάρχουν. Ή προέρχονται από το πέρα βουνό, όπου βόσκουν πρόβατα, άλογα κι άλλοι μύθοι του Αισώπου ή κόβει βόλτες έξω από το παράθυρό μου ο Άγιος Γεώργιος. Κι ο ρομαντισμός ένας δράκος είναι που θέλει λάβωμα. Αλλιώς κατασπαράζει την καρδιά και το μυαλό σου. Κι εγώ γιατρέ μου, δεν έχω άλλα 50ευρα να σου σκάσω.
Είμαι όμως πολύ άρρωστος και τόση αρρώστια… πού να τη στοιβάξω; Κυριεύομαι από έντονο ερωτισμό και δεν ξέρω πώς να τον εκτονώσω. Η μυωπία μου έχει χτυπήσει ταβάνι. Ακόμα και οι φακοί των γυαλιών μου έχουν αρχίσει να σκάνε. Από τη χειρωνακτική, έπαθα τενοντίτιδα. Ψάχνω το φως μου «μες το πλήθος, που με σπρώχνει και με διώχνει, με πονάει και με ματώνει», αλλά εγώ παραμένω σαν τον Τειρεσία. Γιατί όλοι αναζητούν το ίδιο με σένα. Όλοι θέλουν να πάρουν και όχι να δώσουν. Όλοι θέλουν να ξεδιψάσουν και όχι να σβήσουν τη δική σου δίψα.
Ζητιανεύω με τη γλώσσα μου δυο σταγόνες νερό και τα «μαχαίρια» αυτού του τόπου, τη φτύνουν, τη δαγκώνουν, την κομματιάζουν. Και ζηλεύω γιατρέ μου… όταν βλέπω στην αντίπερα όχθη κάποιους να έχουν αυτό που δεν μπορώ να έχω εγώ. Να πίνουν, να τρώνε και να γεμίζουν την κοιλιά τους, όποτε εκείνη διαμαρτύρεται. Ενώ εγώ είμαι καταδικασμένος να ακούω τη δική μου μέρα-νύχτα και να το παίζω αδιάφορος. Να κλείνω τα αυτιά μου ή να φέρνω στο μυαλό μου έναν άλλον σκοπό, χαρούμενο, εύρυθμο. Και να δοξάζω τον Θεό για όσα μου έδωσε, αλλά και για όσα πεισματικά μου αρνείται. Να τον ευχαριστώ που με έχει καλά στην υγεία μου και που έχω σώας τας φρένας. Που διαθέτω ένα μυαλό κοφτερό και εργατικό. Που όχι μόνο δουλεύει, αλλά κάνει και υπερωρίες. Που θα σκέφτεται διαρκώς πως βουλιάζω σ’ έναν απέραντο βάλτο, μόνος, αβοήθητος και… άρρωστος.
→ Και τόση αρρώστια… πού να τη στριμώξω; Κρεμιέμαι από τα χείλη που μου έταξαν αγάπη και αδυνατώ να τη διακρίνω. Κρούω τον κώδωνα του κινδύνου, αλλά ο λύκος είναι ήδη στο κοπάδι μου. Θυμώνω με εκείνους που υπερεκτιμούν τις ικανότητές μου, ενώ τα χέρια μου βρίσκονται καθηλωμένα στην ανάταση. Κι ενώ θα έπρεπε να σκαρφιστώ τον τρόπο για να τον απομακρύνω, τα βάζω με αυτούς που επαναλαμβάνουν ότι θα τα καταφέρω. Οι διαπεραστικές κραυγές μου δυσαρεστούν τους υπόλοιπους, ώσπου ενοχλητική δεν είναι πια η παρουσία του λύκου, αλλά η δική μου. «Μας έχει πρήξει τα αρχίδια»!!!
→ Είμαι άρρωστος γιατρέ μου… προσδοκώ τον μεγάλο έρωτα, αναζητώ εμπειρίες, απαιτώ περισσότερη αγάπη από όση μου αναλογεί. Αρρώστια… αυτή είναι η μόνη διάγνωση του προβλήματος που δεν μπορείς να εξηγήσεις ή να επιλύσεις. Την αποδέχομαι και θα πορεύομαι μαζί της, ώσπου το πλήθος να με ποδοπατήσει. Οπότε… αντίο γιατρέ μου και καλές δουλειές!
