Καθώς λένε ότι ο Μάρτιος είναι αφιερωμένος σε μας τις γυναίκες, είπα να γράψω αυτό το άρθρο μιλώντας ακριβώς γι αυτό: εμάς τις γυναίκες. Για το φύλο που κάποιοι το ορίζουν ως το πιο όμορφο και συγχρόνως το «ισχυρό αδύναμο».

Η γυναίκα ως φύλο έχει ταλαιπωρηθεί αρκετά (κυριολεκτικά και μεταφορικά) μέσα στους αιώνες, μέχρι να φτάσει εδώ που είναι. Δυστυχώς οι συνθήκες ήταν τέτοιες που δεν της επέτρεπαν αρκετά πράγματα, τα οποία για έναν άντρα ήταν αυτονόητα στην καθημερινότητα του. Φανταστείτε ότι οι γυναίκες κάποτε στον δυτικό κόσμο δεν μπορούσαν να βγουν έξω από το σπίτι τους παρά μόνο με την συνοδεία του συζύγου τους. Οι μόνες ασχολίες τους ήταν τα οικοκυρικά και το μεγάλωμα των παιδιών τους. Αν ήταν τυχερές και είχαν γεννηθεί σε ευκατάστατες οικογένειες τότε ίσως να είχαν και κάποια εξωτερική ενασχόληση. Για δεκάδες χρόνια πάλευαν για δικαιώματα ισότιμα με αυτά των αντρών.

Κάποιος μπορεί να αναρωτηθεί πώς καθιερώθηκε η 8η του Μαρτίου ως γιορτή της γυναίκας. Όλα ξεκίνησαν από μια μεγάλη διαμαρτυρία που έγινε το 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας. Η πρώτη όμως φορά που γιορτάστηκε επίσημα ήταν το 1909 από το σοσιαλιστικό κόμμα των ΗΠΑ, ενώ δυο χρόνια αργότερα την επέτειο υιοθέτησε και η Σοσιαλιστική Διεθνής. Στην πορεία, η φεμινίστρια Αλεξάντρα Κολλοντάι κατάφερε μέσω του Λένιν να καθιερώσει την συγκεκριμένη ημέρα ως επίσημη αργία και στις κομμουνιστικές χώρες. Και φτάνουμε πια στο 1975 όπου η 8η Μαρτίου καθιερώνεται από τον ΟΗΕ ως παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας.

Φτάνουμε στο σήμερα, όπου πραγματικά πιστεύω ότι ο ρόλος της γυναίκας είναι  πρωταγωνιστικός. Μια γυναίκα έχει πλέον τη δυνατότητα να είναι εργαζόμενη, μητέρα, νοικοκυρά και ό,τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς. Δεν είναι τυχαίο που η σύγχρονη επιστήμη υποστηρίζει ότι εμείς οι γυναίκες μπορούμε να σκεφτούμε και να κάνουμε ταυτόχρονα πολλά πράγματα, σε αντίθεση με τους άντρες, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι μειώνεται ο δικός τους ρόλος στην κοινωνία. Η φύση μάς έχει φτιάξει έτσι, ώστε να υπάρχει μια ισορροπία μεταξύ μας. Να μπορεί ο ένας να συμπληρώνει και να βοηθά τον άλλον εκεί που είναι αδύναμος.

Δυστυχώς, κάποιες φορές ακόμα και σήμερα και μετά από τόσους αγώνες που έχει κερδίσει το γυναικείο φύλο, φαίνεται πως εξακολουθούν να υπάρχουν στην κοινωνία μας κάποιες βαθιά ριζωμένες σεξιστικές αντιλήψεις, κι αυτό επειδή έχει περάσει στο μυαλό των ανθρώπων κυρίως μεγαλύτερης ηλικίας, η άποψη ότι η γυναίκα είναι υποδεέστερο ον, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το ισότιμο δικαίωμά της στη ζωή. Ένα μικρό παράδειγμα είναι η γιαγιά μου, που την ανάγκασαν οι γονείς της να σταματήσει το σχολείο που αγαπούσε πολύ και να ασχοληθεί με το σπίτι, ενώ αντίθετα οι αδερφοί της ήταν υποχρεωμένοι να το τελειώσουν. Και θυμάμαι ακόμα και τώρα που δεν ζει πια, πόση χαρά έδειχνε όταν έπιανε ένα βιβλίο στα χέρια της.

Από πολύ μικρή με έκαναν να καταλάβω πόσο σημαντικό γεγονός ήταν που ήμουν κορίτσι. Η μητέρα μου, συνήθιζε να λέει ότι οφείλω στον εαυτό μου να νιώθω περήφανη πρώτα που είμαι γυναίκα (ακόμα κι αν κάποιος προσπαθήσει να το μειώσει), και πάνω απ’ όλα να θυμάμαι ότι είμαι άνθρωπος και δεν διαφέρω σε τίποτα από κάποιον του αντίθετου φύλου, καθώς όλοι είμαστε ίσοι και διεκδικούμε ίσες ευκαιρίες. Σκεφτείτε το εξής: αν δεν υπήρχαμε εμείς, πόσοι τομείς της σημερινής ζωής δεν θα μπορούσαν να έχουν υπόσταση. Φανταστείτε για λίγο έναν κόσμο χωρίς γυναίκες να φροντίζουν τα αγαπημένα τους πρόσωπα, χωρίς μαμάδες να κυνηγούν τα «μικρά» τους για να τα περιποιηθούν. Φτιάξτε μια εικόνα όπου θα βλέπετε μόνο άντρες κάθε λογής, πόσο βαρετό σας φαίνεται; Ακόμα κι εκείνοι που παριστάνουν ότι οι γυναίκες είναι κάτι δευτερεύον κι ανούσιο, ακόμα κι αυτοί θεωρώ ότι θα συμφωνήσουν μαζί μου: Είμαστε το πιο σημαντικό στοιχείο στη ζωή σας, γι’ αυτό να μας προσέχετε όπως εμείς εσάς, είτε κατέχετε τον τίτλο του πατέρα, του αδερφού, του συζύγου ή του φίλου.
Κι όπως είπε ο Μπρίγκχαμ Γιανγκ «αν μορφώσεις έναν άντρα, μόρφωσες έναν άντρα, αν μορφώσεις μια γυναίκα, μορφώνεις μια γενιά».