Το κρεβάτι στρωμένο. Δε θα τσαλακωθεί απόψε το σεντόνι και το μαξιλάρι δε θα βαθύνει, θα μείνει απελπιστικά αφράτο. Δύο αποτσίγαρα στο τασάκι που ξέχασε να πετάξει φεύγοντας. Στον αέρα πλανάται το άρωμα του που για τελευταία φορά αιωρήθηκε στο χώρο.

Στην απλώστρα στεγνώνουν τα ρούχα που ποτέ δε θα ξαναφορέσει και η δόλια μάνα ευλαβικά θα τα μαζέψει.

Κανείς πια σε αυτό το σπίτι δε θα ακούσει τα κλειδιά του στη πόρτα κι αυτός θα είναι ο χειρότερος κρότος της σιωπής. Ο υπολογιστής ακόμα αναμμένος. Όλα τον περιμένουν πίσω κι αυτός ο θόρυβος των μηχανημάτων στην απόλυτη σιγή του χώρου πιο έντονος από ποτέ. Σαν να καρτερεί να τραβήξει κάποιος τη πρίζα. Άργησε…η ώρα περασμένη.

Κάπου εδώ πρέπει να γίνει μια ανταλλαγή σαν αυτές που κάναμε παιδιά… Aνταλλάζουμε τη ζήση του;

• Αφιερωμένο σε όλες τις μάνες που τα παιδιά τους έφυγαν και θα έδιναν και τη ζωή τους για να τα φέρουν πίσω.