Το να κρατάς πίσω έναν άνθρωπο και να μην τον ελευθερώνεις, από το ψέμα που ζει, αφορά το πόσο δε θέλεις να χαλάσεις τη βολή σου (οπου βολή βλ. μην γίνει ένας πανικός ή μια αντίδραση που δε θέλεις να βρεθείς απέναντι).
Ναι γιατί σε τρομάζει; Το βρίσκεις κακό να σου λέω κάτι τέτοιο; Εσύ που το ζεις; Εσυ που επιτρέπεις να ζει κάποιος, σε ένα ψέμα που έχεις φτιάξει για να σε βολεύει και να αποφεύγεις κακοτοπιές; Ελα τώρα! Μεγαλώσαμε και αυτά που καταδικάσαμε, τώρα τα κάνουμε εμείς και ξεχνάμε. Ναι ξεχνάμε! Ξεχνάμε τον πόνο, το κλάμα, το γιατί, το μίσος, την οργή και ξανά τον πόνο. Κατηγορήσαμε! Κρίναμε! Είπαμε ατάκες όπως: δεν θα το έκανα ποτέ εγώ! (χεχεχε). Βάλαμε τον άλλον στο σκαμνί και με δήθεν αμεροληψία, δικάσαμε.. Γιατί εμείς ήμασταν οι καλύτεροι και ο άλλος άνθρωπος, ο χειρότερος και η απόφαση, καταπέλτης! Ένοχος.
Περήφανοι για την ετυμηγορία που βγάλαμε. Την κουβαλήσαμε για χρόνια λάβαρο. Τεράστιο, φωτεινό, πάντα καθαρό και γυαλισμένο! Εμείς οι σωστοί, εκείνος ο άνθρωπος, ο ένοχος! Τα είπαμε με παρέες, τα δηλώσαμε, τα συμφωνήσαμε και κάποιοι, μας κατάλαβαν και χωρίς να είναι επηρεασμένοι από κανέναν, κρίνανε και αυτοί. Ένοχος.
Και τα χρόνια πέρασαν και εμείς το κρατήσαμε ολο αυτό, σαν κάτι που πόνεσε πολύ και το αφήσαμε στην άκρη. Το σκεφτήκαμε σε ένα άκουσμα ενός τραγουδιού, σε μια ημερομηνία, σε ένα όνομα, σε πολλά. Αλλά πάντα είχαμε πόνο να θυμόμαστε. Γιατί εμείς ποτέ δε θα φερόμασταν έτσι..
Πόσο μαλάκας ακούγεσαι τώρα ε; Θυμάσαι; Δεν θα κάνες ποτέ! Τα ίδια είπαμε όλοι και μας πήρε χρόνια για να καταλάβουμε, ότι αυτά τα λάθη, τα κάνουμε όλοι! Ανεξαιρέτως. Οχι, μη σκέφτεσαι λάθος, δεν πληγώνουν μόνο οι άντρες, το κάνουνε και οι γυναίκες. Όλα κοινά, με μια μόνο διαφορά. Ο άντρας συνήθως φεύγει, η γυναίκα στις περισσότερες περιπτώσεις, προτιμά να συμβιβαστεί. Να αρκεστεί, να βολευτεί.
Θα σου δώσει μιλούνια λόγους για τους οποίους το έκανε αυτό. Τα παιδιά, την οικογένεια, το σόι, τον κόσμο, το οικονομικό, την ηρεμία και μπλα μπλα, μπλα.. Και επιλέγει να μείνει εκεί και ο άλλος ο μαλάκας, ζει αυτό που το φτιάχνεις εσύ και προσφέρεις! Μια δική σου εκδοχή της ευτυχίας, μια ήρεμη, εγωιστικά και τακτοποιημένη κατάσταση. Ναιιιι, εγωισμός.
Κανένας δε σου ζητάει να μείνεις. Κανένας δε σε υποχρεώνει να ζεις κάτι που ο άλλος, δεν έχει συμφωνήσει να κάνει μαζί σου – αν ήξερε, θα το ζούσε; Θα συμφωνούσε; Έχεις σκεφτεί να πας σε κάποιον και να του δώσεις δικαιολογίες γιατί είσαι μαζί του, αντί για έρωτα;
Μην πιάνεις ακρότητες. Δεν είσαι η χωριατοπούλα με 5 παιδιά στην αγκαλιά και που θα πας. Δεν είσαι η μαγαρισμένη που δε θα σε θέλει κανείς. Ημαρτον. Αυτά τα χρόνια έχουν περάσει, για να μη σου πω, οτι ακόμα και εκείνα χρόνια, υπήρξαν γυναίκες που με παιδιά στα χέρια, δε φοβήθηκαν ούτε άνθρωπο, ούτε θεό και βγήκαν μόνες τους μπροστά και τα κατάφεραν και εσύ έμαθες τις ιστορίες τους και τις είπες, μαχήτριες της ζωής.
• Μάθε να φεύγεις όταν πρέπει. Κάποιοι το έκαναν και εσυ δεν ήσουν έτοιμος να το καταλάβεις. Η ζωή είναι μικρή και μια. Πρόσεξέ την, φρόντισε την και δώσε στον εαυτό σου το καλύτερο. Αν πληγωθείς, μη βιαστείς να κρίνεις, ποτέ δεν ξέρεις.
