Οι αλλαγές είναι περίεργες μερικές φορές. Θες επειδή βγαίνεις λίγο από την βολή σου (ακόμη κι αν ξέρεις πως θα είναι για καλό σου), θες επειδή η συνήθεια μπορεί να γίνει δεύτερη φύση σου, θες επειδή είμαστε μαζόχες και ακόμη κι αν κάτι δε σου αρέσει, αν το συνηθίσεις και το βάλεις στην ζωή σου μετά σου είναι δύσκολο να το αποχωριστείς, οι αλλαγές «τσιμπάνε» λίγο. Ταράζουν και αναστατώνουν.
Ίσως επειδή όταν αποφασίσεις να αφήσεις πίσω σου μια δουλειά, ένα σπίτι, έναν άνθρωπο, είναι λίγο σα να αφήνεις κι ένα δικό σου κομμάτι που καλείσαι να το ξεριζώσεις από μέσα σου, να το κοιτάξεις, να το χαϊδέψεις για τελευταία φορά και μετά με πλήρη συνείδηση να το αποχαιρετήσεις, ξέροντας πως δε θα το αντικρίσεις ποτέ ξανά. Είτε συναισθηματικά εάν το δεις, είτε εγωιστικά, ο αποχωρισμός πονάει. Ακόμη κι αν η επιλογή ήταν καθαρά δική σου.
Αλλάζω: προκαλώ μια αλλαγή σε κάποιον ή κάτι, τον κάνω να διαφέρει από την προηγούμενη κατάστασή του.
Θέλει κότσια να αφήσεις κάτι πίσω και να ξεκινήσεις προς κάτι άγνωστο και λιγότερο γνώριμο σου. Δε το αντέχουν όλοι οι άνθρωποι. Κάποιοι επιλέγουν να βαλτώσουν, να μην δοκιμάσουν,να μην ξεβολευτούν, να μην «ματώσουν» για να μάθουν, να μείνουν στάσιμοι. Δεν είναι απαραίτητη η αλλαγή. Δεν έχουν όλοι ανάγκη να βγουν έξω από την comfort zone τους. Άλλοι πιο τυχεροί βρίσκουν γρήγορα αυτό που ζητούν, άλλοι δε ξέρουν που και πως να ψάξουν. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις ή να κρίνεις κάποιον για την απόφαση του. Το θέμα είναι εσύ τι όνειρα έχεις κάνει, εσύ πως οραματίζεσαι την προσωπική σου ευτυχία και ολοκλήρωση. Αν νιώθεις πως κάτι λείπει, ότι κάτι μέσα σου δεν νιώθει γεμάτο και ζωντανό, τότε ανήκεις στην κατηγορία αυτή που περιγράφω. Των ανθρώπων «ζιζανίων» όπως τους (μας) αποκαλώ.
Αλλάζω: κάνω κάτι που με αφορά ή μου ανήκει διαφορετικό, αφήνω κάτι και υιοθετώ κάτι άλλο.
Δεν είναι εύκολο, απεναντίας είναι σκληρό και επίπονο, να αφήσεις κάτι , που σε συντροφεύει καιρό και έχεις μάθει να ζεις μαζί του, να το εγκαταλείψεις και να το παρατήσεις μόνο του συνεχίζοντας μπροστά χωρίς αυτό. Μόνο στην σκέψη δένεται το στομάχι μου κόμπος. Ακόμη και όταν ξέρεις καλά μέσα σου πως ένας κύκλος έχει κλείσει το πρώτο πράγμα που κλωτσάει είναι η συνήθεια. «Και πως θα ζήσω εγώ χώρια σου; Αυτή την δουλειά ξέρω καλά να την κάνω, που να πάω αλλού, θα είναι καλά, θα τα καταφέρω; Aυτή η πόλη είναι το σπίτι μου, πως θα την αφήσω να πάω αλλού; Δεν θα τα καταφέρω μόνος μου». Η φωνή της συνήθειας είναι σαν εθισμός. Είναι η πρώτη που θα φέρει αντίσταση στο κάθε τι νέο, και έχει τόση δύναμη που πολλές φορές τα καταφέρνει και μας κρατά πίσω. Γιατί αλλάζω σημαίνει, όσο κι αν δυσκολευόμαστε να το αντιμετωπίσουμε αρχικά, εγκαταλείπω, αφήνω, απορρίπτω, ξεχνώ.
Με το να θες να αλλάξεις μια κατάσταση, ένα σου βίωμα, ένα σου κομμάτι, ουσιαστικά είσαι έτοιμος να εγκαταλείψεις μια ιδέα, έναν άνθρωπο, τον ίδιο σου τον εαυτό που τόσο καιρό ζει με αυτή την ιδέα και πορεύεται μαζί της. Αρχικά όταν σκεφτείς τι πας να αφήσεις πίσω το πρώτο πράγμα που θα νιώσεις είναι πως φαντάζει αδύνατον.
Το καινούργιο δημιουργεί ανασφάλεια. Και σε κανέναν δεν αρέσει να ζει με άγχος, αγωνία και αβεβαιότητα. Έτσι όμως μονάχα μπορείς να πας μπροστά. Έτσι ξεκινά πάντα το μονοπάτι της περιπέτειας. Η εσωτερική μας φωνή έχει δίκιο τις περισσότερες φορές. Μην την πνίγεις, μην την αφήνεις να σε ρίξει. Μη την πολεμάς . Ουσιαστικά είναι η δική σου φωνή, η δική σου ανάγκη για αλλαγή. Οπλίσου με κουράγιο, υπομονή και επιμονή και ετοιμάσου για τις νέες εικόνες που (ουσιαστικά εσύ επέλεξες) να έρθουν. Το καινούργιο κρύβει μέσα του συναισθήματα που ίσως σε τρομάξουν αλλά θα νιώσεις και τόσο ζωντανός και δυνατός που ούτε εσύ θα μπορούσες να φανταστείς. Κι αν πας να κάνεις πίσω σκέψου τι σε οδήγησε να φτάσεις ως εδώ. Τι είναι αυτό που καιρό τώρα «κλωτσάει» μέσα σου.
→Πάρε τον χρόνο σου, προετοιμάσου όσο μπορείς, κι έτσι γυμνός, ανυπόμονος, ίσως και λίγο φοβισμένος, πάρε φόρα και πήδα. Σε περιμένει κάτι καινούργιο, όμορφο και άγνωστο. Σε περιμένει η ζωή σου!
Στην αλλαγή βρίσκουν τα πράγματα ανάπαυση.
Ηράκλειτος.
