Μια ζωή, oπου κ αν πάω, όποιον κι αν ακούσω, το ίδιο πράγμα θα πει: Θέλω την αλήθεια.
Όλοι αυτό θέλουμε ή μήπως έτσι νομίζουμε? “Αλήθεια”… μπορούμε να την αντέξουμε;

Η αλήθεια είναι κάτι σκληρό. Ωμό. Χωρίς περιστροφές, εξωραϊσμούς, όμορφα χρώματα και οφθαλμαπάτες. Πολλές φορές ίσως να μην είναι βολική ή αυτό που θες ή αντέχεις στα αλήθεια να ακούσεις. Θα σου δείξει πράγματα που θες, με ουσία όμως που ίσως δεν θες!

Πως γίνεται όμως να την ζητάμε, να είναι το μόνο που θέλουμε όπως πολλές φορές ισχυριζόμαστε, αλλά να αντιδρούμε τόσο ανώριμα όταν την ακούσουμε, να εχθρευόμαστε αυτόν που θα μας την αποκαλύψει και κυρίως, να μην την προσφέρουμε κι εμείς στον ίδιο βαθμό που την απαιτούμε….

Έχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους να το φωνάζουν, να την ζητάνε με μανία. Οι ίδιοι αυτοί άνθρωποι ήταν που με μίσησαν όταν την είπα. Τους έβλεπα να την ακυρώνουν. Να την αμφισβητούν και να την διαψεύδουν με την ίδια ακριβώς μανία που πριν την αποζητούσαν!

Και τώρα? Γιατί αντιδράς τώρα?
Γιατί δεν είναι αυτό που περίμενες να ακούσεις, αυτό που ήθελες να ακούσεις, αυτό που σε βόλευε να ακούσεις?
Άρα πως αποζητάς κάτι, που δεν ξέρεις αν το αντέχεις και αν μπορείς να το διαχειριστείς?
Ξέρεις, αν εσένα σε πονάει μία η αλήθεια, αυτός από τον οποίο την αποζητάς, πονάει διπλά! Γιατί έχει εκείνος τον άχαρο ρόλο να στην πει.

 

Η αλήθεια είναι αγάπη, και όταν κάποιος στην δίνει απλόχερα, το κάνει μόνο για το δικό σου το καλό, και τον πονάει διπλά γιατί το κάνει με αγάπη μεν, αλλά γνωρίζει τις συνέπειες της πάνω σου, γνωρίζει πως κάτι από αυτό θα είναι επώδυνο, και δεν το θέλει. Όμως δεν γίνεται αλλιώς!….
Το ζήτησες. Κι ακόμα κι αν δεν το ζήτησες, σε νοιάζεται και πρέπει να στο πει!

Είναι το ομορφότερο δώρο που μπορεί να σου κάνει ένας φίλος, ένας αληθινός φίλος! Και δεν πρέπει να τον απορρίψεις για αυτό, το ακριβώς αντίθετο! Βάσει αυτού, πρέπει να τον επιλέξεις, να είναι ο διπλανός σου, το χέρι που θα σου δείξει το φωτεινότερο σημείο όταν το ένα ψέμα διαδεχθεί το άλλο στον βάλτο της υποκρισίας. Γιατί ένα ψέμα, δεν είναι ποτέ ένα, σε αντίθεση με την αλήθεια που είναι πάντα απόλυτα μια!

Έχουμε πάψει εδώ και χρόνια να είμαστε αληθινοί, ειλικρινείς, ντόμπροι βρε αδερφέ. Και οι λίγοι άνθρωποι που έχουν απομείνει να διαιωνίζουν αυτό το αλλόκοτο είδος, έχουν γίνει αντιπαθείς, δακτυλοδεικτούμενοι! Δεν είναι μοναχικοί όπως πολλοί λάθος νομίζουν, είναι μόνοι στις πιο γνήσιες στιγμές τους από επιλογή, γιατί οι άλλοι δε μπορούν να αντέξουν τις αλήθειες τους!

 

Προτιμάμε να είμαστε οι συμπαθητικοί της παρέας, αυτοί που θα πουν αυτό που ο άλλος θέλει να ακούσει, το «βολικό» κομμάτι στη ζωή των άλλων. Να είμαστε έτσι αρεστοί, να μη χαλάσει η δημοτικότητα μας!

Και κάπως έτσι γίνονται όλα πλαστικά! Βολικά και ουτοπίες, που όταν βγούμε από αυτές ο πόνος της αλήθειας ωχριά μπροστά σε αυτό που αντικρίζουμε και τόσο καιρό ήταν καλά «φυλαγμένο». Είναι μοιραίο και δε μπορείς να το αποφύγεις. Είναι κομμάτι της ζωής, είναι μοιραίο και δεν μπορείς να το αποφύγεις!