Αγαπημένε μου “άγνωστε” άνθρωπε….
Ναι κάπως έτσι θα ξεκινούσα την κουβέντα μου μαζί σου, αν ήθελα να σου πω ευχαριστώ.
Ξέρεις έχω γνωρίσει πολλά άτομα στο διάβα μου, άλλα σημαντικά άλλα όχι.

Τα σημαντικά ξέρανε μόνο να δίνουν.
Τα ασήμαντα μόνο ζητούσαν.

Κενά ποτήρια, χωρίς βάση, που όσο και να τα γεμίζεις πάντα άδεια θα είναι.
Και είσαι κ εσύ όμως. Σε μια άλλη θέση. Δεν σε ήξερα, μου συστήθηκες ξαφνικά, αναπάντεχα, ήσουν εκεί στη δυσκολία μου όταν αυτοί που έπρεπε να είναι, ήταν για καφέ. Όταν όποια σκοτούρα κι αν είχα στο μυαλό μου έγινες η ψυχανάλυση μου, πήρες την σκέψη μου μακριά, άλλαξες το σκηνικό στην παράσταση μου. Που σε ήξερα;

Δεν σε ήξερα καθόλου.
Ένα γεια μια καλημέρα, και τώρα ζεις μαζί μου στον κόσμο μου, στο πρόβλημα μου. Ξέρεις ότι θα πέσω & είσαι εκεί όχι για να το αποφύγω – ξέρεις ότι δεν γίνεται – με έχεις προετοιμάσει όμως γι’αυτό. Έτσι μου δείχνεις την αλήθεια, αλλά θα γλυκάνεις τις πληγές μου, θα σκουπίσεις τα ματωμένα μου γόνατα. Έτσι όλο αυτό θα γίνεται ολοένα και πιο αληθινό, πιο ισχυρό, πιο αποτελεσματικό.

Κάποιοι τρομάζουν με το άγνωστο. Όχι εγώ. Εγώ το έχω ζήσει και το ζω, το προτιμώ από το γνωστό το προβλέψιμο, το τυπικό. Είδα άλλωστε κ την προκοπή από αυτό. Κονσερβοποιημένες συμπεριφορές που ποτέ δεν χώνεψα, και πάντα στο τέλος είχαν μια αίσθηση σκουριάς κατω-κατω….

Δεν θα το καταλάβουν οι πολλοί.
Δεν είναι εσύ, γι΄αυτό.
Είναι οι «τυπικοί» οι προκατασκευασμένοι, αυτοί που ζουν με στερεότυπα.
Ζουν με το «εγχειρίδιο του καλού φίλου» παραμάσχαλα, τον δεκάλογο του καθημερινού του προγράμματος….
Δεν είσαι έτσι όμως εσύ.

Εσύ είσαι ένα κομμάτι πάζλ, που ήρθε και γέμισε το κενό μου. Και κάπως έτσι σχηματίζονται οι εικόνες. Και έτσι βλέπεις την ζωγραφιά. Μπορεί να φαίνεται η ραφή, όμως αυτό είναι πιο όμορφο πιο δημιουργικό από μια τυπωμένη φωτογραφία σε ένα κάδρο.

Δεν σε ξέρω καλά. Μα σε ξέρω καλύτερα από όλους.
Δεν θα σου μιλήσω πολύ. Θα ξέρεις όμως πότε το χρειάζομαι.
Όπως ξέρω κι εγώ πότε θες κάτι να πείς.
Γιατί αλλιώς είναι ανούσιο να το μοιραστείς..

Γιατί? Για να πεις απλά ότι το είπες κάπου?
Έχω φορτίο και θες να με ξεκουράσεις από αυτό.
Δεν θα κερδίσεις κάτι από αυτό.

Ή για να το θέσω καλύτερα, δεν περιμένεις να κερδίσεις κάτι από αυτό. Αλλά κερδίζεις. Κερδίζεις την ελπίδα ότι υπάρχει εκεί ένας άνθρωπος σαν εσένα, την βεβαιότητα ότι «στο τέλος του κόσμου» δεν θα είσαι μόνος, θα έχεις το κομματάκι από το παζλ σου.

Και το φυλάς καλά καλά.
Αν κ ξέρεις πως ότι κι αν συμβεί, δεν ξεκουμπώνει πια….!