Η αφορμή είναι μια φωτογραφία σ ένα ράφι ακουμπισμένη εδώ και 8 χρόνια! Μια φωτογραφία που δείχνει εμάς να γελάμε, να περνάμε καλά! Αυτή η φωτογραφία που την έβαλες εσύ, εκεί, τότε!

Να μας θυμίζει την υπέροχη μέρα, τα χαμόγελα, το εμείς σαν κάτι δυνατό, το αγκαλιά στην ουσία, την ματιά την καθαρή.. Αυτή η φώτο στέκεται ακόμα εκεί! Όπως την άφησες! Όπως όταν την πρωτοείδες και είπες: εκεί είναι η θέση της!

 

8 χρόνια μετά και έχουμε αλλάξει! Έχουμε αφήσει να μας αγγίξουν άλλα χέρια! Να φιληθούμε αλλιώς. Προχωρήσαμε κάποιες φορές, χαθήκαμε κάποιες άλλες. Όπως και να χει – άσχετα αν χάθηκε ο καθένας μας κάπου αλλού, χαθήκαμε και εμείς. Κι όμως, αυτή η φώτο στέκει εκεί. Και όποιος και αν ήταν ο δρόμος που ακολουθούσες, αυτή η φωτογραφία δεν κουνήθηκε στιγμή.

Ξεχάστηκε; Όχι! Έμεινε για να θυμίζει! Εσένα! Εμένα! Εμάς!
Όχι νοσταλγικά αλλά σαν κάτι δικό μας που απλά το έχουμε αφήσει ελεύθερο και που όταν θέλουμε θα είναι πάντα εκεί, για εμάς. Τελικά το, όταν αγαπάς κάτι άστο ελεύθερο ισχύει..

 

 

Μπορεί να μην είμαστε μαζί, μπορεί να μην ξέρω που βαδίζεις αλλά ξέρεις κάτι… Δεν θα ρωτήσω! μου φτάνει που είσαι καλά! Μου φτάνει που όταν κάτι θα γίνει, θα γυρίσεις σ αυτή την φωτογραφία! 

Αυτό είναι αγάπη.
Το αποτέλεσμα.
Σ αγαπάω. Πάντα το έκανα.