Οι μέρες που ζούμε είναι περίεργες. Οι ρυθμοί είναι ιλιγγιώδεις, οι έγνοιες αυξάνονται λογαριθμικά και οι ευχάριστες σκέψεις της ημέρας περιορίζονται γύρω από τις βασικές ανάγκες του ανθρώπου: τι θα φάμε, πού θα βγούμε, αχ αγάπη! Το φαγητό και η διασκέδαση είναι δύο ξεκάθαρα υποκειμενικές έννοιες-τον καθένα ό, τι τον ευχαριστεί, σου λέει. Αλλά η αγάπη; Είναι αμιγώς υποκειμενική; Αλλιώς αγαπώ εγώ και αλλιώς αγαπάς εσύ; Μήπως υπάρχουν έστω μερικές κοινές συνισταμένες;

→Υπό φυσιολογικές συνθήκες, με κάποιους ανθρώπους αλληλοαγαπιέσαι από το λεπτό που γεννιέσαι-βλέπε αγάπη μεταξύ γονέων και παιδιών, μεταξύ αδερφών, αγάπη μεταξύ μελών του ευρύτερου οικογενειακού κύκλου. Άλλο στανταράκι είναι και η αγάπη από και προς το κατοικίδιό σου, που επιτέλους στο έκαναν δώρο οι γονείς σου έπειτα από ακούραστα παρακάλια με ψεύτικα δάκρυα, σμιχτά φρυδάκια και ενωμένες παλάμες. Απίστευτο δέσιμο και άφθονη ανιδιοτελής αγάπη που δε συγκρίνεται με τίποτα.

Στη συνέχεια, “αγαπάς” τον Τάκη από το νηπιαγωγείο, το πιο όμορφο αγόρι που έχεις δει στην πεντάχρονη ζωή σου! Έπειτα “αγαπάς” το Γιάννη Σαββιδάκη και το Σάκη το Ρουβά-ναι, υπάρχουμε κι εμείς που τον μάθαμε στο δημοτικό! Από το γυμνάσιο ξεκινούν τα καρδιοχτύπια και οι στενές φιλικές σχέσεις, είσαι πια “μεγάλος”, περνάς σε άλλο επίπεδο γιατί “αγαπάς” πλέον με Πυξ Λαξ και Ξύλινα Σπαθιά. Στο λύκειο ψάχνεσαι φουλ, κολλάς με κάποιον από τον οποίο ξεκολλάς με την ταχύτητα του φωτός και πάλι από την αρχή, “αγαπάς” τον κολλητό σου αλλά την πέφτεις στην έτσι του, “αγαπάς” τη διπλανή σου αλλά της σκάβεις το λάκκο-υγεία να υπάρχει! Εδώ είναι και η πρώτη σου γνωριμία με αυτή τη θεϊκή αλλά αρκετά συγχυσμένη για την ηλικία σου έννοια “έρωτας”. Αλλά μην ξεχνιέσαι, δε λες ποτέ μα ποτέ “σ’ αγαπώ”. Είναι ξεκάθαρη ένδειξη αδυναμίας και ανωριμότητας. Νόμος.

Στην αρχή της δεκαετίας των 20, είσαι λίγο φοιτητής, λίγο εργάζεσαι, παρτάρεις ασύστολα, ακούραστα, είσαι ωραίος, νέος, είναι η ώρα σου να τα δώσεις όλα και δε χάνεις ευκαιρία. Θα έλεγες ότι είναι η δεκαετία που πλέον ξεκαθαρίζεται η σεξουαλική σου ταυτότητα, που γίνεσαι και θύτης και θύμα σε αποτυχημένες σχέσεις, που παρ’ όλες αυτές εξακολουθείς με αισιοδοξία το κυνήγι της ευτυχίας, που κάνεις το ξεσκαρτάρισμά σου και σφραγίζεις σχέσεις ζωής με φίλους. Είναι επίσης η δεκαετία κατά την οποία σου σκάει ένα απίστευτα τραγικό περιστατικό που σε κλονίζει, προσγειώνει ανώμαλα την ανεμελιά σου, σε σημαδεύει ανεξίτηλα, σε ωριμάζει τόσο απότομα που καταντάει άδικο, αλλά και σου προσφέρει χωρίς καθόλου να το θέλεις εφόδια για να αναγνωρίζεις με σαφήνεια πλέον τι σε γεμίζει, τι απεχθάνεσαι και τι σε αφήνει αδιάφορο. Και αν είσαι τυχερός, σε αφήνει στο κλείσιμό της με έναν άνθρωπο τόσο ξεχωριστό και σημαντικό για εσένα, που σε κάνει να κρεμάσεις τα σύνεργα του κυνηγιού ουάνς φορ ολ.

• Και φτάνεις 30. Και ευχαριστείς τους γονείς σου για όσα σου έχουν προσφέρει τόσα χρόνια, καταλήγεις πως τα αδέρφια σου είναι ένα κομμάτι του εαυτού σου, προσδίδεις στους φίλους σου την ιδιότητα “οικογένεια”, συνειδητοποιείς πως αν και μελό, δεν μπορείς λεπτό μακριά από αυτόν, τον άνθρωπό σου. Χρειάστηκε δουλίτσα με τον εαυτό σου αλλά πλέον έμαθες και εκτιμάς τα προτερήματά τους, τους θαυμάζεις, αποδέχεσαι τα ελαττώματά τους, τους συγχωρείς, σέβεσαι τις επιλογές τους, στηρίζεις τις αποφάσεις τους και είσαι πρόθυμος να κάνεις ό, τι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να συμβάλλεις στην ευτυχία τους κι ας μην τα καταφέρνεις πάντα. Αυτή είναι η ουσιαστική σου πλήρωση, αυτή ολοκληρώνει την ανθρώπινη υπόστασή σου. Και αυτή μάλλον είναι η αγάπη. Ε;