Ισχύει! Το «τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά» βρίσκει κυριολεκτική σημασία στη πλατεία Μοναστηρακίου. Βλέποντας την ως πεζός, εγώ, προσωπικά, μπερδεύομαι από το πλήθος ετερόκλητων εικόνων, ήχων και μυρωδιών. Ένα απροσδιόριστο αμάλγαμα ανθρώπων, δραστηριοτήτων και κτιρίων. Αυτό είναι ίσως μέρος της επίγειας γοητείας του. Ότι σε μπερδεύει και σε σαστίζει. Θες να φύγεις τρέχοντας για κάποιο μέρος λιγότερο πολύβουο, ή να σταθείς λίγο ώστε να μπορέσεις να αφομοιώσεις όλες αυτές τις εικόνες. Καμιά φορά, η πλατεία, μου γίνεται ενοχλητική, δε σας κρύβω. Από ψηλά όμως;
Είναι αυτό ακριβώς που λέμε για το «όταν κοιτάς από ψηλά». Η απόσταση δίνει άλλη αίσθηση της πραγματικότητας γύρω μας. Το Μοναστηράκι λοιπόν από ψηλά είναι αλλιώς. Είναι κυριολεκτικά ένα μωσαϊκό, απαλλαγμένο από τις ασχήμιες που αντιλαμβάνεται το μάτι από κοντά, απαλλαγμένο από ενοχλητικούς ήχους και σπρωξίματα. Αν απομονώσουμε την επιβλητική θέα της Ακροπόλεως, η οποία, ανερυθρίαστα, «καταπίνει» τα πάντα, το Μοναστηράκι, είναι κάτι μοναδικό. Πιθανόν, πουθενά αλλού δεν έχω παρατηρήσει την ιστορία να ρέει τόσο ανεμπόδιστα όσο σε αυτό το χώρο. Σε απόσταση μερικών μέτρων, μπορώ να δω τους Αέρηδες, βυζαντινές εκκλησίες και την εγκιβωτισμένη κοίτη του Ηριδανού, το Ρωμαϊκό Φόρουμ και το αθηναϊκό παζάρι, το Τζαμί Τζισταράκη και το υπερσύγχρονο ΑΤΤΙΚΟ ΜΕΤΡΟ. Και όλα αυτά, δίπλα σε χώρους εστίασης και μπαρ, μερικά εκ των οποίων θεωρούνται από τα καλύτερα της Ευρώπης. Το Μοναστηράκι, δεν αποτελεί απλά ένα τόπο όπου ιστορικά κατοικήθηκε και παραδόθηκε αμαχητί στη σύγχρονη πόλη.
Το Μοναστηράκι αποτελεί ανοιχτό μουσείο, όπου χαρακτηριστικά αρχιτεκτονικά δείγματα και δραστηριότητες συνυπάρχουν δίπλα δίπλα, άρρηκτα, δημιουργώντας ένα σύνολο ζωντανό, υπερβολικά ασταμάτητο. Είναι από τις περιοχές που επισκιάστηκαν από άλλα μεγαλεπήβολα κτίρια του παρελθόντος, αλλά υπήρξε και συνεχίζει να είναι η καρδιά της ανθρώπινης δραστηριότητας. Δεν είναι τυχαίο ότι οι αγορές των πολιτών, από τους κλασσικούς χρόνους έως και σήμερα, παραμένουν εκεί. Η ιστορία ρέει μαζί με τον Ηριδανό κάτω από τη πλατεία. Το Μοναστηράκι μπορεί να υπολείπεται σε αισθητική μεγαλοπρέπεια της Ακροπόλεως ή του Ολυμπιείου, αλλά ήταν και είναι πάντα ανοικτό, προσβάσιμο και πολύβουο. Σε προκαλεί να το πλησιάσεις και να ανακατευτείς. Και εσύ θα το κάνεις ξανά και ξανά, έστω και αν γνωρίζεις ότι μπορεί να ταλαιπωρηθείς και να αγανακτήσεις. Χρειάζεται άλλη απόδειξη επιτυχίας, ενός τόπου , πέραν της αγάπης των ανθρώπων;
Την ευρύτερη περιοχή του Μοναστηρακίου μπορεί να την αγάπησες διότι κάποτε έφαγες το παγωτό σου δίπλα στη Ρωμαϊκή Αγορά. Μπορεί κάποτε να την θεώρησες κακόγουστη και αντιαισθητική. Να πέταξες και κάποιο χαρτί κάτω. Ποτέ όμως δεν την προσπέρασες. Δε γίνεται. Είναι εκεί αιώνες και είναι η πόλη μας. Την αποδέχεσαι, την αγαπάς και προχωρείς.
