Ουφ…
Δεν είναι επιφώνημα. Είναι ο απόλυτος μουσικός ήχος.

Ουφ…
Όχι δεν είναι ο ήχος της δυστυχίας ή αυτός της αγανάκτησης και της απόγνωσης.

Ουφ…
Δεν είναι ο ήχος της έπαρσης του «τελικά είχα δίκιο»…
Είναι ο ήχος της ικανότητας να αναγνωρίζεις το μοιραίο μετά απο επιτυχή αποφυγή “κινδύνων”

Ουφ…
Όχι ο ήχος της αναγνώρισης των άσχημων μοιραίων συναντήσεων… αλλά αυτός του πρωτόλειου αρχετυπικού, ούτε καν «γειά σου» με λέξεις, της ΜΙΑΣ μοιραίας συνάντησης…

Ουφ…
Ούτε ο ήχος της ανακούφισης ή του σνομπισμού που εγώ, ο chosen one, βρήκα το απόλυτο μοιραίο… Υ.Γ. Μερικοί τον μπερδεύουν με αυτόν του «Ωχ α-μάν/α μου»…

 

Ερώτηση…
Τελικά μοιάζουν οι ήχοι «ουφ» και «ωχ»…?
ΟΧΙ.

 

Ωχ…
-Πάει με νοθευμένο ουίσκι αλλά συχνά και με χάπια γιατί παραπέμπει σε πόνο που ήρθε ξαφνικά… ή έτσι νόμιζες…
-Πάει με κακό σεξ που πρέπει να υποκριθείς από ευγένεια αλλά που του λείπει το «α» στη θέση του «ω» πριν το «χ»…
-Πάει με κακή έκπληξη που την ακολουθεί άβολο, όμως πάντα κοινωνικά ψευτοκυριλέ «με έπιασες εξ απήνης» τύπου χαμόγελο που σου έμαθε η μάνα σου στα 2
-Πάει με πάθημα που δεν έγινε μάθημα

Ουφ…
-Πάει με όλα και με τίποτα
-Πάει κοιτώντας το ταβάνι και πάει με τις πιο τρελές πενιές
-Πάει κουκουλωμένος σε μαλακό κρεβάτι και πάει γυμνός μπροστά σε μια σκληρή αυτοεξομολόγηση που σε πήγε παραπέρα
-Πάει με καλό νταλκά, πάει και με γλυκιά κούραση μετά από βαθιά σκέψη
-δηλαδή πάνω απ’ολα πάει με το συναίσθημα του Απόλυτου. Του Έρωτα!

 

Ο ΕΡΩΤΑΣ
Όχι ο «νομίζω ερωτεύτηκα πάλι, φέρε το ουίσκι (ευκαιρία να πιώ πολύ)»
Όχι ο «σώσε με άλλο μου μισό, έλα να σε φάω»
Όχι ο «βγάλε με από τη μοναξιά μου»
Όχι ο «ερωτεύομαι δύσκολα αλλά εσύ μου έκανες θόρυβο…κλικ»
Όχι ο «πότε θα γίνω ΕΓΩ μάνα;» με το χέρι πιεστικά στη μέση που χοντραίνει με την ηλικία
Όχι ο «φοβάμαι τον θάνατο έλα να το παίξουμε αθάνατοι μέσω καψούρας»
Όχι ο «θέλω να σε μάθω καλύτερα»
O «ερωτεύτηκα και πίνω γιατί αυτό ξέρω να κάνω όταν τα χάνω, αλλά μπορώ να σε ερωτεύομαι χωρίς τον ψυχαναγκασμό του να τα βρίσκω…»
O «αν έρθεις ίσως να μην σωθώ αλλά θα νιώσω ότι θέλω να το κάνω»
O «μαζί σου μπορώ να πάρω και τη μοναξιά μου»
O «μου αρέσει που μαζί μπορούμε να ακούμε το τίποτα»
O «είμαι ήδη η μάνα των δικών σου παιδιών και μόνο, ακόμα και αν δεν κάνουμε ποτέ παιδιά»
O «υπήρχαμε πάντα ο ένας μέσα στον άλλον και θα υπάρχουμε ακόμα και αν δεν είμαστε ποτέ μαζί»
Ο «σε αναγνώρισα…»

 

ΟΥΦ…
Τα είπα. Ε και;

Πάντα θα έχω μέσα μου ένα «ουφ», έναν ΕΡΩΤΑ, πρωτόλειο, αρχετυπικό, πέρα από συμβάσεις, εποχιακά στολίδια, κακίες και μικρότητες, που δεν θα αναλωθεί όσο και αν μιλάω γι αυτόν και δεν θα ξεχαστεί όταν δεν θα τον αναφέρω πια!

Όχι αναπνοή… μην μπερδεύεσαι… ΕΚΠΝΟΗ. Η πρώτη που ολοκληρώνει το Ήρθα και η τελευταία, που επιτρέπει το Φεύγω. Η επάνοδος του διαφράγματος, των πλευρών και της ψυχής στην αρχική τους θέση. Στα ελληνικά το εκφράζουμε με τον ηχο «ουφ»… Ότι μας κάνει να βγαίνουμε από την περιορισμενη υλη του σώματος μας. Η μοριακή, φυσική ανταλλαγή του ο,τι ακριβώς είμαι και είσαι. ΑΕΡΑΣ. Αυτός, ελεύθερος, είναι που εμφύσησε στους αιώνες Πνοή Ζωής. Αυτό είναι ο Έρωτας…