Είμαι λίγο κουρασμένη, πονάει λίγο το χέρι μου, οπότε η πληκτρολόγηση δεν είναι και ότι καλύτερο. Δεν θα είναι πολλά αλλά θα είναι σημαντικά.
Βλέπεις, λίγες ώρες πριν, το κεφάλι μου ήταν στην άσφαλτο και έβλεπα ένα κατευθυνόμενο προς το μέρος μου πούλμαν να το απειλεί, παρασένροντας ένα μικρό τμήμα του κράνους μου. Αυτό! Οπως καταλαβαίνεις, αν δεν το είχα στο κεφάλι μου, τώρα πολύ απλά δεν θα είχα το κεφάλι μου. Ναι, μου έχουν πει πως τα λέω κάτι τέτοια λίγο «απότομα» αλλά ειλικρινά, έστω κ ένας άνθρωπος να σωθεί από αυτό, ευχαριστημένη θα είμαι.
Ευτυχώς λοιπόν, όλα είχαν αίσια, εξέλιξη, για να μην έχουν απαίσιο τέλος.
Το δεύτερο κομμάτι της σημερινής μας «κουβέντας λοιπόν, έχει να κάνει με τη ζωούλα μας. Ναι, ναι, υποκοριστικό, όχι για υποβιβασμό ή υποτίμηση. Το αντίθετο, να την υπερτιμήσουμε θέλω. Υποκοριστικό, γιατί είναι ότι πιο μικρο, εύθραυστο και ευαίσθητο έχουμε στα χέρια μας, συνάμα όμως το πολυτιμότερο.
→ Θα μου πεις τώρα, «ναι οκ, εσύ είδες το χάρο με τα μάτια σου και έχεις επηρεαστεί και είσαι ψυχολογικά φορτισμένη…» Όχι. Καμία σχέση.
Πάντα το πίστευα αυτό και πάντα το έλεγα έτσι. Εκμεταλλεύομαι όμως πάντα αφορμές να το επαναφέρω στην επιφάνεια και το προσκήνιο, όχι μόνο το δικό μου αλλά και όσων γνωρίζω.
• Ξεκίνησα τη μέρα μου εξαιρετικά σήμερα, είχα φτιάξει ένα καφέ και τον απολάμβανα στο καινούργιο μου τραπέζι το οποίο είχα μόλις ολοκληρώσει κατασκευαστικά και ήμουν πολύ χαρούμενη για αυτό, μιας και ήταν το πρώτο εγχείρημα μου. Το είχα κάμποσα χρόνια στο μυαλό μου, απλά δεν είχα τα κατάλληλα υλικά και τα μέσα να τα αποκτήσω για να το φτιάξω όπως ακριβώς το είχα οραματιστεί. Τίποτα λοιπόν δεν μπορούσε να με κάνει να φανταστώ ότι στις επόμενες ώρες θα σέρνομαι σε μια άσφαλτο και θα προσπαθώ σε δευτερόλεπτα ενστικτωδώς να σώσω τη μικρή λιλιπούτεια αυτή ζωούλα μου, που εξακολουθούσε να είναι στα χέρια μου αλλά φαινόταν να ξεγλιστράει προς στιγμήν.
• Φυσικά και δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα υπό έλεγχο.
Ούτε να ορίζουμε το μέλλον μας. Μπορούμε όμως να έχουμε την στοιχειώδη σύνεση να προστατεύουμε αυτή τη γυάλινη μπαλίτσα που κρατάμε.
• Φυσικά και δεν ξέρω τι μου επιφυλάσσει η μοίρα.
Αν όμως δεν είχα φροντίσει να φύγω προετοιμασμένη σωστά από το σπίτι μου, για να οδηγήσω το μηχανάκι μου, τώρα δεν θα την κάναμε αυτή την κουβέντα.
Και δεν είναι προνόμιο μας η προσοχή, ούτε όλα συμβαίνουν μια ζωή στους άλλους. Και ακόμα χειρότερα, αν υπάρχουν κ ζωές εξαρτώμενες από τη δική μας, τότε είναι ακόμα πιο «ελεεινά εγωϊστικό» να μην προσέχουμε πρώτα από όλα τις δικές μας τις ζωές. Είμαστε μεγάλα παιδιά αλλά ας μη το χρησιμοποιούμε σαν δικαιολογία προς τον εαυτό μας για τα λάθη μας, αλλά σαν αφορμή και λόγο να δίνουμε ένα καλό και σωστό παράδειγμα. Και τότε πολλά μπορεί να γίνουν ακόμα καλύτερα. Και να είμαστε παρόντες να τα ζούμε. Με αγάπη.
