Ναι, μπορώ να προσαρμοστώ.
Να προχωρήσω μπροστά.
Να ξεχάσω και να ξεχαστώ.
Να παραμυθιαστώ, να κατανοήσω, να δικαιολογήσω αν θες την απουσία.
Αν θέλω βρίσκω 1000 λόγους να πειστώ (μα και να πείσω) όλη την ύπαρξη μου πως αυτό που ζω είναι όμορφο, αληθινό και δικό μου.
Ή το αντίθετο.

 

Και παλιότερα μπορούσα ξέρεις.
Η διαφορά είναι ότι μεγάλωσα.
Και τώρα αν θα επιλέξω να ξεχάσω, να ξεχωρίσω κάποιον, να αγαπήσω έναν άνθρωπο θα το κάνω απόλυτα, συνειδητά, καθολικά. Χωρίς ψήγμα αμφιβολίας. Γιατί πλέον αφήνω λίγους να πλησιάσουν τον αληθινό μου εαυτό.
Πλέον διαλέγω. Ξεχωρίζω.
Και στην επιλογή μου εγώ προσηλώνομαι.

 

Τις πρώτες λέξεις που θα πω τις έχω πιάσει, επεξεργαστεί και θα τις ρίξω καταπάνω σου μόνο και αν τις εννοώ. Όταν θα σε αφήνω μισό από τα φιλιά θα είναι επειδή σε λαχταρώ, σε ποθεί το είναι μου ολόκληρο. Όταν πάλι θα  με θλίψεις, θα χρειαστεί διπλάσια προσπάθεια να με συνεφέρεις.

 

⇒ Έτσι έμαθα να αγαπώ.
⇒ Έτσι επιλέγω να αγαπιέμαι.
⇒ Ολοκληρωτικά και αληθινά.
Εγωιστικά αν θες. Εξάλλου.. Όσοι αγάπησαν δεν είναι τόσο αθώοι. Περνούν, φεύγουν  οι άνθρωποι, σιγά το νέο, και πίσω τους αφήνουν το λίγο ή το πολύ τους, ό,τι έχουν ευχαρίστηση. Τώρα το αν σου πάει ή όχι και αυτό επιλογή σου είναι. Σωστά; Στα λόγια μου έρχεσαι.

 

Υγ. Για να στα γράφω και να μη στα λέω πια κοιτάζοντας σε, τότε μάλλον από άνθρωπος σου σταθερός, γίνομαι εκκρεμότητα.
Εις το επανιδείν.

#Προσαρμογή:Προσαρμόζω τον εαυτό μου, αλλάζω, ώστε να ανταποκριθώ σε διαφορετικό περιβάλλον#