Το παζλ είναι ένα δύσκολο πράμα!  Θέλει χρόνο. Θέλει υπομονή. Θέλει να είσαι ήρεμος και να παρατηρείς..  θέλει να τα απλώνεις οοοόλα πάνω στο τραπέζι και τότε να ξεκινήσεις. Πρώτα ανοίγεις όλα τα κομμάτια από την σωστή πλευρά – για λίγο είδες την ανάποδη αλλά αυτό που σε νοιάζει, είναι να δεις την καλή..  Άπλωσε τα. Ανοιχτός χώρος. Τα ακουμπάς, σχεδόν τα ισιώνεις, γυρισμένα, έτοιμα!

Θα ξεκινήσεις με τα κομμάτια που από τη μια πλευρά, δείχνουν πεντακάθαρα ποια είναι! Τα ακριανά. Είναι αυτά που από νωρίς θα σου δώσουν την ασφάλεια. Τα βλέπεις. Με την πρώτη επαφή. Στην άκρη λοιπόν. Βάσεις. Περίγραμμά. Πάμε.

Έτσι θα ξεκινήσεις. Από τα στεγανά. Τώρα είσαι έτοιμος να κοιτάξεις τα κομμάτια σου. Η πρώτη ματιά σε κάποια σε παραπλανεί. Σου δίνουν μια εικόνα για το που θα πρέπει να μπουν και εσύ χαίρεσαι. Κι όμως. Η χαρά θα κρατήσει για λίγο. Άλλο σου έδειξε το κομματάκι αλλά αλλού πάει.. καν το πιο πέρα – δεν είναι ασήμαντο πρόσεχε! κάπου κολλάει και αυτό – απλά δεν είναι η ώρα του!

 

Έτσι προχωράμε σε ότι κάνουμε! Απλώνουμε τα χαρτιά μας, δείχνουμε το καλό μας εγώ, φτιάχνουμε τα πλαίσια μας και μετά ψάχνουμε να κολλήσουμε! Τους άλλους μεταξύ τους! Εμάς με αυτούς! Κάπου να κουμπώσουμε!

Όπως και να το δεις πάντως, κάπου θα βρούμε να ταιριάξουμε! Ίσως όχι από την αρχή, γιατί τελικά άλλο έδειξε το κομμάτι που είδες πρώτο και κάτι άλλο ήταν. Όπως και να έχει, ακόμα και αυτό το αταίριαστο κομμάτι – για την ώρα – κάποια στιγμή, κάτι δικό μου, θα το βοηθήσει να κολλήσει.

Ίσως γιατί έμαθα και τώρα ξέρω πως να επιλέξω! Το κομμάτι το σωστό! και όλο αυτό πάει αλυσίδα!

 

Πόσο χαίρομαι με τους ανθρώπους που καταφέρνουν σύντομα, να φτιάξουν το δικό τους παζλ, να κολλήσουν τα κομμάτια τους και να ταιριάξουν κάπου. Μπορεί να τους ζηλεύω κάποιες φορές, μπορεί να τους χλευάζω κάποιες άλλες. Όχι γιατί τα κατάφεραν αλλά γιατί προτίμησαν το παζλ με τα 12 κομμάτια και εγώ ακόμα παιδεύομαι με τα 4,500..